Δεν τα κατάφερε τελικά στη μάχη που έδινε για τη ζωή της η Αρλέτα και έτσι έφυγε από κοντά μας πριν λίγη ώρα. Παρόλο που οι γιατροί του νοσοκομείου Αγία Όλγα έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες πολλούς μήνες για να την κρατήσουν στη ζωή, καθώς ο οργανισμός της ήταν εξασθενημένος. Νοσηλευόταν από τις αρχές του Φεβρουαρίου διασωληνωμένη στην εντατική, με βαριά λοίμωξη του αναπνευστικού, ενώ είχε χτυπηθεί και από έμφραγμα. Υπήρξε βελτίωση κάποια στιγμή αλλά τα λόγια της αποδείχτηκαν προφητικά καθώς σε συνέντευξη που είχε δώσει το Νοέμβριο του 2016, είχε δηλώσει «Ήδη έχω κερδίσει τρεις φορές τον «κύριο» που λέγεται θάνατος, τι να πω, νομίζω ότι μάλλον έχουν σωθεί οι φορές μου…Το ότι ζω αυτή τη στιγμή μάλλον είναι θαύμα».
Η ίδια από νεαρή ηλικία αντιμετώπιζε διάφορα προβλήματα υγείας. Μεγάλη επιδείνωση παρουσίασε μετά την εγκεφαλική αιμορραγία που υπέστη, στις 11 Φεβρουαρίου του 2008 ελάχιστα λεπτά πριν από την προγραμματισμένη της συναυλία στο Βόλο. Τότε είχε υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση στο νοσοκομείο του Βόλου όπου και παρέμεινε για μέρες στην εντατική σε καταστολή, ωστόσο κατάφερε να αναρρώσει. Η περιπέτεια αυτή της δημιούργησε κινητικά και φωνητικά προβλήματα, όπως η ίδια είχε δηλώσει σε συνεντεύξεις της. Τα τελευταία χρόνια έκανε λιγοστές εμφανίσεις.
Η ζωή και η καλλιτεχνική πορεία της Αρλέτας
Το πραγματικό της όνομα ήταν Αργυρώ-Νικολέτα Τσάπρα, αλλά από μικρή όλοι την φώναζαν Αρλέτα. Γεννήθηκε στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου στην Ομόνοια στις 3 Μαρτίου του 1945 και μεγάλωσε στο «τρίγωνο του θανάτου», όπως το χαρακτήριζε η ίδια: Μεταξουργείο, Εξάρχεια, Κυψέλη.
Το τραγούδι μπήκε από πολύ νωρίς στη ζωή της, καθώς από παιδί έμαθε να τραγουδά από τον πατέρα της, ο οποίος μπορεί να ήταν γιατρός στο επάγγελμα, αλλά ήταν και εξαιρετικός τραγουδιστής. Τα μοναδικά ερεθίσματα ήταν ένα ραδιόφωνο που έπαιζε οπερέτες και τα δημοτικά τραγούδια που άκουγε στο χωριό από όπου καταγόταν, τον Ορχομενό Βοιωτίας.
Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών . Εκεί γνώρισε μεγάλες προσωπικότητες και διδάχτηκε πολλά από δασκάλους σαν τον Μόραλη, τον Σαραφιανό και τον Πρεβελάκη. Όταν ακόμα ήταν πρωτοετής στην Καλών Τεχνών, συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Γιώργο Παπαστεφάνου σε μια εκδρομή στην Ύδρα, όπου την άκουσε να τραγουδά το «Άξιον Εστί». Ενθουσιασμένος την ρώτησε αν θέλει να κάνει δίσκο. Έτσι την πήγε στον Αλέκο Πατσιφά που είχε την δισκογραφική εταιρία Lyra και το 1966 κυκλοφόρησε ο πρώτος της δίσκος με τίτλο «Τραγουδά η Αρλέτα». Ξεκίνησε να τραγουδά σε μπουάτ της Πλάκας όπου και παρέμεινε για δύο χρόνια μέχρι τη στιγμή που η χούντα της έκλεισε το μαγαζί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσει να τραγουδάει για τουλάχιστον τρία χρόνια. Το 1981 ηχογράφησε τον πρώτο δίσκο με δικό της υλικό (Ένα Καπέλο με Τραγούδια). Το 1984 και το 1985 γνώρισε τεράστια επιτυχία με τραγούδια που της έγραψαν ο συνθέτης Λάκης Παπαδόπουλος και η στιχουργός Μαριανίνα Κριεζή στους δίσκους Περίπου και Τσάι Γιασεμιού.
Μερικές από τις επιτυχίες της: Μια Φορά Θυμάμαι, Σερενάτα, Τσάι Γιασεμιού, Τα Ήσυχα Βράδυα, Batida de Coco, Μπαρ το Ναυάγιο, Τα Μικρά Παιδιά, Το Λέει Και Το Τραγούδι, Ο Λύκος, Το Τραγούδι Της Δραχμής, Καφενείο, Η εκδρομή.
Το 1997 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Από πού πάνε για την Άνοιξη» με κείμενα, στίχους, σχέδια και ζωγραφιές της.
Η ίδια ήταν ένας πολύ μοναχικός άνθρωπος, δεν παντρεύτηκε ποτέ, ενώ τα τελευταία χρόνια έμενε στην πλατεία της Κυψέλης.
Η Αρλέτα για την πορεία της ζωής της και τη μουσική
«Χρωστώ σε κάποιους ανθρώπους. Αναφέρω τον Σπανό γιατί μου έδωσε τα πρώτα επιτυχημένα μου τραγούδια και ίσως τη μεγαλύτερη επιτυχία που είχα ποτέ το Μια φορά θυμάμαι, το Λάκη Παπαδόπουλο ο οποίος μου έδωσε τη δεύτερη μεγάλη μου επιτυχία τη Σερενάτα, και τον εαυτό μου που έδωσε την τρίτη Το Μπαρ το Ναυάγιο. Σουξέ ήταν αυτά, έγιναν πολύ γνωστά και αγαπητά στον κόσμο. Επιτυχίες έχω πολλές. Επιτυχία λέω το τραγούδι που κρατάει στο χρόνο. Επίσης θεωρώ πολύ σημαντική παρουσία μου, παρόλο που δεν ήμουν ούτε στον κύκλο του και δεν έχω τραγουδήσει ποτέ πρωτότυπα τραγούδια του, τον Χατζιδάκι, αλλά ήταν ένας δίσκος που δέχτηκε να τον κάνω και το θεωρώ πολύ σημαντικό, ήταν από τους πρώτους που έκανα. Ο Χατζιδάκις είναι ένας άνθρωπος που τον σκέφτομαι και τον θυμάμαι με πάρα πολλή αγάπη και νοσταλγία. Ήταν μια προσωπικότητα που λείπει σήμερα.
Τον δικό μου θάνατο δεν τον φοβάμαι. Των άλλων ναι, των αγαπημένων μου ανθρώπων. Γιατί έχω χάσει πολλούς αγαπημένους μου. Δεν με νοιάζει πώς θα με θυμάται το κοινό, δεν ξέρω αν θα με θυμάται, δεν με αφορά, δεν με απασχολεί. Να με θυμάται με ευχαρίστηση μόνο, τίποτα άλλο. Δεν είμαι μεγαλομανής άνθρωπος. Δεν θεωρώ ότι έχω κάνει κάτι τόσο φοβερό. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί είχα διεξόδους, δηλαδή μπορούσα να κάνω πράγματα που με ευχαριστούσαν και από αυτά τουλάχιστον μπόρεσα και επιβίωσα. Δεν είμαι απολύτως ικανοποιημένη με εμένα. Έχω κάνει πάρα πολλά λάθη και δεν έχω κάνει όσα θα μπορούσα. Δυστυχώς είμαι πάρα πολλά χρονικά διαστήματα απασχολημένη για να συνέρχομαι από συνεχείς αρρώστιες. Άρχισα να αρρωσταίνω από πολύ νωρίς, 23 χρόνων. »
Η τελευταία της συνέντευξη στην εκπομπή Μονόγραμμα το 2016
https://www.youtube.com/watch?v=O7b2z8ZoVHI&t=1450s