Δύο νέοι τίτλοι βιβλίων, ένας ξενόγλωσσος και ένας ελληνικός, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη τον Μάϊο του 2017. «Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν» της Έλενα Φερράντε και «Ντεπό: 27 διηγήματα» του Γιώργου Σκαμπαρδώνη.
Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν-Έλενα Φερράντε | Εκδόσεις Πατάκη
Η Έλενα και η Λίλα, οι δύο υπέροχες φίλες, είναι πλέον γυναίκες. H Λίλα, που παντρεύτηκε στα δεκάξι της κι έχει έναν γιο, άφησε τον άντρα της και την εύπορη ζωή της και δουλεύει εργάτρια κάτω από δύσκολες συνθήκες. Η Έλενα έχει φύγει από τη γειτονιά που μεγάλωσε, ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο της Πίζας κι έχει εκδώσει ένα πετυχημένο μυθιστόρημα, γεγονότα που την έχουν εντάξει στον κόσμο των γραμμάτων και των μεγαλοαστικών σαλονιών. Και οι δύο, η καθεμία με τον δικό της τρόπο, έχουν γκρεμίσει τους τοίχους που τις κρατούσαν εγκλωβισμένες σε μια ζωή βουτηγμένη στη μιζέρια, στην άγνοια και στην υποταγή. Μπορούν τώρα να ανοιχτούν στην απέραντη θάλασσα των ευκαιριών που έφερε στον κόσμο η δεκαετία του 1970, ενωμένες πάντα από αυτόν τον ισχυρό, τον άρρηκτο δεσμό μιας μοναδικής φιλίας.
Έλενα Φερράντε είναι το ψευδώνυμο μιας διάσημης Ιταλίδας συγγραφέως της οποίας η πραγματική ταυτότητα παραμένει άγνωστη από το 1992 που κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα. Το επόμενο μυθιστόρημά της με τίτλο Μέρες εγκατάλειψης (2002) έγινε ταινία από τον Ρομπέρτο Φαέντσα. Το 2011 εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο της Tετραλογίας της Νάπολης με τίτλο Η υπέροχη φίλη μου (L’amica geniale) που κατέκτησε παγκοσμίως κοινό και κριτικούς. Ακολούθησαν τα υπόλοιπα βιβλία της τετραλογίας, Το νέο όνομα (Storia del nuovo cognome) τo 2012, Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν (Storia di chi fugge e di chi resta) το 2013 και Η ιστορία της χαμένης κόρης(Storia del la bambina perduta) το 2014.
Ντεπό: 27 διηγήματα-Γιώργος Σκαμπαρδώνης | Εκδόσεις Πατάκη
Στη γραμμή, στην παραίσθηση μεταξύ ύπνου και ξύπνου, μισοβλέπω ακόμα ιστορίες (κρύβε-μίλα) που μπλέκονται με άλλες, δικές μου ή τρίτων, προηγούμενες κι επόμενες. Από τσιγάρο σε τσιγάρο μετακινούνται αυθαίρετα στα πίσω λατομεία του νου ως τακτικοί θαμώνες ή κατάδικοι – χωρίζονται, χάνονται κι επανέρχονται ίδιες και διαφορετικές. Παλιά σκυλιά που κοπάδιασαν στη μνήμη και γαβγίζουν μετά θάνατον. Σαν να βγάζεις δυο τρία τομάρια από ένα πρόβατο ή σαν την υστεροφημία ενός φιλιού. Πέσε-σήκω, αλλοιώνονται πάλι όλα, οπότε κρατώ συνάψεις και νήματα, μπλέκοντάς τα με νέες, αιωρούμενες εικόνες και θαμμένα γεγονότα που μεταβάλλονται διαρκώς απ’ την επεξεργασία και την επινόηση, φτιάχνοντας ρευστούς τάπητες-απολυτίκια πεταμένα στο νερό.
Ξαναγεννιέται ο πολφός των λέξεων και οι σπαστές αυτές αφηγήσεις γίνονται ντεπό, θυρίδες για το αύριο που θα έχω ένδεια φωσφόρου. Αν και όλα, εντέλει, σπαργανώνονται στην περιοχή του απρόσληπτου.
Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης έχει γράψει δέκα συλλογές διηγημάτων και πέντε μυθιστορήματα. Το βιβλίο του Η Στενωπός των Υφασμάτων τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος το 1993 και το Επί ψύλλου κρεμάμενος με το βραβείο του περιοδικού Διαβάζω το 2004.Τα μυθιστορήματά του Γερνάω επιτυχώς και Ουζερί Τσιτσάνης ανέβηκαν θεατροποιημένα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Έγραψε το σενάριο της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Όλα είναι δρόμος». Το 2010 τιμήθηκε με το βραβείο του Ιδρύματος Μπότση. To 2012 έλαβε το βραβείο διηγήματος του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το βιβλίο του Περιπολών περί πολλών τυρβάζω. Το Ουζερί Τσιτσάνης έγινε ταινία το 2015 από τον Μανούσο Μανουσάκη.