Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης μιλά εφ’ όλης της ύλης στο Artic.gr και την Άννα Καρτάλη. Ο γνωστός και αγαπημένος τραγουδοποιός εν μέσω των δύο live που κάνει στο Kremlino μας προσέφερε μια υπέροχη συνέντευξη γεμάτη από ουσία και νόημα. Μας μίλησε για την πορεία, το έργο και τις σκέψεις του επάνω στο τραγούδι, τη ζωή και την κατάσταση που όλοι βιώνουμε. Απολαύστε τον και μην χάσετε την ευκαιρία να τον ακούσετε ζωντανά, εμείς δεν θα την χάσουμε…
Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης γεννήθηκε και σπούδασε στη Θεσσαλονίκη.
Μετά το τέλος του Γυμνασίου φοίτησε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1985 όντας φοιτητής ασχολείται με το τραγούδι και τη μουσική ιδρύοντας μαζί με άλλους φοιτητές το συγκρότημα «Νέοι Επιβάτες». Λίγο αργότερα η επιτυχία του συγκροτήματος ανοίγει το δρόμο στη δισκογραφία.
Έκτοτε έχει κάνει πολλές δισκογραφικές δουλειές και έχει συνεργαστεί με πολλούς συνθέτες και καλλιτέχνες. Τα τραγούδια του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες και έχουν αγαπηθεί από το κοινό για περισσότερα από 30 χρόνια.
Άννα: Μιλήστε μας για τα πρώτα σας βήματα στην μουσική, τις πρώτες σας επαφές με τους ήχους.
Δημήτρης Ζερβουδάκης: Τα πρώτα βήματά μου στη μουσική ήταν μοναχικά. Σε μια δανεική κιθάρα ενός αγαπημένου μου συμμαθητή και φίλου. Θυμάμαι την χαρά της κατανόησης των πρώτων συγχορδιών μετά το «τεράστιο» επίτευγμα του κουρδίσματος του οργάνου. Της αντιστοίχισης των συγχορδιών αυτών με τα αγαπημένα μου τραγούδια. Η δυνατότητα να παίζω και να τραγουδώ ταυτόχρονα. Υπερβάσεις μικρές ίσως, αλλά για μένα -όπως για κάθε νεοφώτιστο-πολύ σπουδαίες.
Άννα: Πότε γράψατε το πρώτο σας τραγούδι, πώς αρχίσατε να σκαρώνετε στιχάκια, ποια ήταν η αφορμή;
Δημήτρης Ζερβουδάκης:Το πρώτο μου τραγούδι το έγραψα για το Πολυτεχνείο, μα ποτέ δεν το κατέγραψα κάπου και χάθηκε ξεχάστηκε, έφυγε όπως ήρθε. Νωρίς πολύ, άγουρος στην περιπέτεια.
Άννα: Τα τραγούδια σας δημιουργούν την αίσθηση πως εμπνεύστηκαν από κάποια περιπέτεια μιλήστε μας για μια από αυτές.
Δημήτρης Ζερβουδάκης: Τα τραγούδια δεν μας «ανήκουν». Είναι η σχέση μας με το Θεϊκό όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας αυτό. Εμείς αν θέλετε είμαστε οι «δίοδοι» διά μέσω των οποίων φτάνουν να γεννηθούν και να «αναστηθούν» στις καρδιές σας. Απλά πράγματα δηλαδή!
Άννα: Τι μουσική ακούγατε από μικρός, ποιες είναι οι μουσικές που σας γαλούχησαν;
Δημήτρης Ζερβουδάκης: Ρεμπέτικο πολύ μέσω ενός θείου μου που τα λάτρευε και με εισήγαγε από παιδί! Σαββόπουλο, Χατζηδάκι, Θεοδωράκη, Μαρκόπουλο, Λουκιανό Κηλαηδόνη, Μπόμπ Ντύλαν, Νηλ Γιανγκ, Τζόνι Μίτσελ, Ντορς, Χέντριξ, Ζάπα και και και… Πολλή μουσική και βέβαια μεταγενέστερα τζαζ και κλασσική. Έχω μεγάλη αγάπη στον Σοπέν. Ακόμη και σήμερα συνεχώς ανακαλύπτω νέα πράγματα!
Άννα: Όταν πρωτοάκουσα την μελοποίηση στο ποίημα του Νίκου Καββαδία ,«Γράμμα σε έναν ποιητή» αλλά και την ερμηνεία σας σε αυτό, το ξεχώρισα και το αγάπησα. Παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια έως και σήμερα. Θα θέλατε λοιπόν να μας πείτε και εσείς, ποιο τραγούδι ξεχωρίζετε από αυτά που έχετε πει αλλά δεν το έχετε γράψει εσείς και αντίστοιχα ποιο τραγούδι θα ξεχωρίζατε από αυτά που έχετε πει και έχετε γράψει;
Δημήτρης Ζερβουδάκης:Το 2017 το τραγούδι αυτό γίνεται 30 ετών. Το καμαρώνω σαν να είναι το μεγάλο μου παιδί. Ειδικά αυτό το τραγούδι και για ευνόητους λόγους. Είναι το σήμα μου. Δέχτηκε και τα περισσότερα «πυρά» ως βασικό κριτήριο για την αξιολόγησή μου από τον χώρο της τέχνης μου. Άντεξε, ταξιδεύει και συχνά έρχεται να δει τι κάνω, πως είμαι, αν χρειάζομαι κάτι. Ποτέ δεν με εγκατέλειψε! Ελπίζω το ίδιο και εσάς όλους που το αγαπήσατε μες τα χρόνια.
Άννα: Ασχολείστε και αγαπάτε κάποια άλλη τέχνη εκτός φυσικά της μουσικής;
Δημήτρης Ζερβουδάκης: Όχι δεν ασχολούμαι με άλλη μορφή τέχνης. Για χόμπι μόνο ασχολούμαι με την ερασιτεχνική αστρονομία (παρατηρήσεις στον ουράνιο θόλο).
Άννα: Εξακολουθείτε μέχρι και σήμερα να έχετε τον ίδιο ενθουσιασμό, την ίδια λαχτάρα και αγωνία για να δημιουργήσετε τραγούδια όπως όταν πρωτοξεκινήσατε;
Δημήτρης Ζερβουδάκης: Ναι έχω άκρατο ενθουσιασμό όταν μια μελωδία αργοσαλεύει στα πρώτα της βήματα μες την ψυχή μου. Απλά η ευθύνη άλλαξε ως ποιοτικό ζητούμενο. Η ευθύνη του τι ξεστομίζεις
Άννα: Όταν γράφει κάποιος στίχους ή ένα ποίημα, εξωτερικεύει τα συναισθήματά του και τις σκέψεις του, τις τοποθετεί πάνω σε ένα χαρτί και τις οργανώνει.
Όταν γράφει κάποιος μουσική , το συναίσθημα είναι ίδιο;
Δημήτρης Ζερβουδάκης: Άκριβώς το ίδιο διότι και η μουσική στηρίζεται σε ένα αξιακό σύστημα. Διέπεται από νόμους και κανόνες. Διψά όμως μέσα στον ελευθεριασμό της ζητώντας να τα ανατρέψει όλα.
Άννα: Τ’ ανείπωτα είναι ένα ακόμα τραγούδι σας που έχω αγαπήσει, πιστεύετε πως πρέπει να υπάρχουν ανείπωτα στην ζωή μας;
Δημήτρης Ζερβουδάκης: Ανείπωτα πάντα θα υπάρχουν. Πάντα κάποια πράγματα ίσως να μην προλάβει κάποιος να τα πεί. Το πρέπει δεν κολλάει εδώ. Είναι μια μοιραία κατάσταση. Οριακή κατά πολλούς.
Άννα: Συμμετέχετε σε πολλές συναυλίες κοινωνικού χαρακτήρα και για φιλανθρωπικούς σκοπούς και θέλω καταρχήν να σας συγχαρώ για αυτό θα θέλατε να μας εκφράσετε την άποψή σας για την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα λόγω της κρίσης.
Δημήτρης Ζερβουδάκης: Να ξεκαθαρίσω ότι τάσσομαι υπέρ της αλληλεγγύης στον διπλανό μου. Η φιλανθρωπία θεωρώ πως είναι μια πιο αποστασιοποιημένη έννοια ακόμη και από τον ίδιο τον φορέα της. Ο αλληλέγγυος συμπάσχει. Συντάσσεται. Πολεμά δίπλα στον θιγόμενο.Όσο για την κατάσταση που ζούμε έχει όνομα και αυτό είναι άκρατος καπιταλισμός! Χωρίς όνειρα και ευαισθησίες. Χωρίς συναίσθημα και ανθρωπιά. Μόνον κέρδος. Τίποτε άλλο!
Άννα: Θα θέλαμε να μας κάνετε ένα σχόλιο και για το προσφυγικό, για αυτό τον αιματηρό πόλεμο που γίνεται στην γειτονιά μας.
Δημήτρης Ζερβουδάκης: Το προσφυγικό μας δοκιμάζει σαν λαό όσο αφορά την αλήθεια της ψυχής μας μιας και πολλοί από εμάς έχουμε προσφυγική καταγωγή. Οι άνθρωποι αυτοί μετακινούνται λόγω πολέμου. Κανείς δεν επιθυμούσε να φύγει από την πατρίδα του. Αν τους ρωτήσετε εκεί θέλουν όσο πιο σύντομα να επιστρέψουν. Οι οικονομικοί μετανάστες με τη σειρά τους αποτελούν και αυτοί θύματα ενός αμείλικτου πολέμου. Αυτού του πολέμου της παγκόσμιας αναδιανομής του πλούτου. Για αυτόν τον λόγο χτυπιούνται φτωχοί λαοί η λαοί που βρίσκονται σε «καυτά» γεωστρατηγικά σημεία. Όπως η Κύπρος!
Άννα: Τι θα συμβουλεύετε τις νέες γενιές που καλούνται να δημιουργήσουν αλλά πρωτίστως να επιβιώσουν μέσα σε συνθήκες φτωχοποίησης και με ελάχιστες έως καθόλου ευκαιρίες;
Δημήτρης Ζερβουδάκης: Να ονειρεύονται. Να διαθέτουν την φυσική τους παρουσία σε έναν καλό ανθρώπινο σκοπό μένοντας μακρυά από τον φασισμό. Να διεκδικούν. Να εργάζονται για την προσωπική, ατομική τους εξέλιξη, έχοντας όμως στο μυαλό τους και τον διπλανό. Κανένας μόνος. Εμείς! Σπουδαία καταφυγή!
Άννα: «Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε», Κοιτάτε τα περασμένα ή ζείτε το παρόν και αγναντεύετε το μέλλον;
Δημήτρης Ζερβουδάκης: Βλέπω και χαίρομαι τα παιδιά μου όπως μεγαλώνουν. Μέσα από τα μάτια τους ζω κάτι από το άρωμα του μέλλοντος! Όλα τα παιδιά του κόσμου!
Άννα: Πιστεύετε στην αλήθεια ή έχει γλιστρήσει από τα χέρια του κόσμου;
Δημήτρης Ζερβουδάκης: Σωπαίνουμε βυθισμένοι στην απογοήτευση. αυτό δεν είναι καλό πράγμα. Έχουμε δυνάμεις και δυνατότητες για υπέροχα πράγματα, αρκεί να το πιστέψουμε βαθιά και να θελήσουμε να το ζήσουμε. Έτσι σαν έναν ξέφρενο έρωτα!
https://www.artic.grdimitrhs-zervoudakis-kremlino-live/53063/
