Σκηνοθεσία: Νιλς Άρντεν Όπλεβ Πρωταγωνιστούν: Κόλιν Φάρελ, Νούμι Ράπας, Ντομινίκ Κούπερ, Τέρενς Χάουαρντ, Αρμάντ Ασάντ, Ιζαμπέλ Ιπέρ Υπόθεση: Ο Βίκτορ είναι το δεξί χέρι ενός άρχοντα του υπόκοσμου, του Αλφόνς, ο οποίος παρακολουθεί τα μέλη της συμμορίας του να δολοφονούνται ένα προς ένα, ενώ κάποιος άγνωστος του στέλνει συνεχώς απειλητικά μηνύματα. Εν μέσω αυτών των γεγονότων, ο Βίκτορ γνωρίζει τη Μπέατρις, μια μυστηριώδη Γαλλίδα, που ζει με τη μητέρα της σε ένα διαμέρισμα, ακριβώς απέναντι από το δικό του. Η έλξη του προς εκείνη αρχίζει και μεγαλώνει, όταν θα ανακαλύψει ότι δεν είναι αυτή που φαίνεται, αλλά ένα θύμα που αναζητά εκδίκηση και χρειάζεται απλά τη βοήθεια του. Σύντομα όμως ανακαλύπτει κι εκείνη, ότι ούτε ο Βίκτορ είναι ο άντρας που νόμιζε, αλλά ένας άντρας που αναζητά εκδίκηση για το θάνατο της οικογένειας του. Όταν οι δύο αυτοί πληγωμένοι κι εμμονικοί άνθρωποι έρθουν κοντά, η χημεία και η ένταση μεταξύ τους θα γεννήσει ένα βίαιο και καθαρτικό πλάνο εκδίκησης.
Κριτική
Περιπέτεια με ευρωπαϊκή χωρίστρα
Περίεργο κράμα ευρωπαϊκού ψυχολογικού δράματος και χολιγουντιανής περιπέτειας, η “Γεύση της εκδίκησης” αποτελεί μια σοβαρή προσπάθεια του Δανού Νιλς Άρντεν Όπλεβ -που μας έδωσε την αρχική σκανδιναβική εκδοχή του “Κοριτσιού με το τατουάζ”- να πλεύσει στα νερά του Χόλιγουντ εμφυσώντας όσο το δυνατόν περισσότερο ύφος ευρωπαϊκής σοβαρότητας και πειθαρχίας με το εγχείρημα τελικά να μπατάρει και στις δύο κατηγορίες.
Παρ’ όλο που ο σινεφίλ αέρας της ταινίας είναι αναμφισβήτητο ατού και η χημεία των πρωταγωνιστών της, ο πιο ενδιαφέρων πλοηγός της , η ιστορία τείνει να πλατειάζει και να χαώνεται χωρίς ουσιαστικό λόγο, ενώ η γενικότερη απλοϊκή ανάπτυξη μιας υποτίθεται σύνθετης σε ψυχολογικό βάρος ιστορίας εκδίκησης αφήνει τελικά το θεατή μετέωρο με το ένα χέρι στον κρόταφο και το άλλο στο ποπ-κορν …
Στα του σεναρίου γίνεται χαμός με όλες τις φυλές του κόσμου να πατούν πόδι και να προδιαθέτουν από την αρχή πως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τυπικό αμέρικαν στόρυ: Ούγγροι, Γάλλοι, Σπανιόλοι, Αλβανοί, Άγγλοι…Τζαμαϊκανοί παρελαύνουν χαλαρά στους δρόμους των γκρίζων προαστίων μιας έθνικ-γκάνγστα Νέας Υόρκης που από ότι φαίνεται τουλάχιστον στην ταινία δεν έχει και τόσους μπάτσους στο μισθολόγιό της…
Ο Κόλιν Φαρέλ είναι ο Βίκτορ, ένας Ούγγρος μετανάστης που έχει παρεισφρήσει στη συμμορία του αφροαμερικανού μαφιοζάκου Αλφόνς για να πάρει μια εκδίκηση πολύ μα-πολύ προσωπική, η Νούμι Ράπας (“Το κορίτσι με το τατουάζ”, “Προμηθέας”) η εκκεντρική Γαλλίδα Μπεατρίς με τραυματικό βίωμα που γνωρίζεται με τον Φάρελ και αναπτύσσουν μια πολύ ιδιότυπη σχέση ενώ τριγύρω τους όλοι οι υπόλοιποι ασχολούνται με το ποιός είναι ο πιο “αδύναμος κρίκος” αναμεσά τους, κοινώς ο χαφιές…
Το σενάριο γραμμένο από τον Τζόελ Γουάιμαν (“Ο Μεξικάνος”) είναι αρκετά αμήχανο ως προς το χαρακτήρα του καθώς κοπιάρει σχήματα από ένα σωρό κλασικές αστυνομικές ιστορίες εκδίκησης -με τον “Πληροφοριοδότη” να μας έρχεται αβίαστα κατά νου… Η ιστορία πατάει πάνω στην πεπατημένη της “νοσηρής εκδίκησης” που τελευταία δείχνει να πουλάει στο Χόλιγουντ -όπου να’ ναι αναμένουμε και την εκδοχή του “Oldboy” από το Σπάικ Λι- αλλά βαραίνει από μια σοβαροφανή διάθεση χωρίς να δένει μεταξύ τους συνθετικά ένα σωρό υποπλοκές που μπουρδουκλώνουν την ταινία και προκαλούν ελεγχόμενες δόσεις βαρεμάρας.
Έτσι οι χαρακτήρες της ιστορίας -και είναι πολλοί- απλώνονται τσαπατσούλικα και με απλοϊκότητα: ο Βίκτορ αναζητά εκδίκηση με ένα σχέδιο …επιστημονικής φαντασίας που δεν μπορείς να το πιστέψεις ακόμη και σε blockbuster , η Μπεατρίς έχει και αυτή τα δικά της ψυχολογικά αλλά ποτέ η ιστορία δε μας πείθει για τα κίνητρά της, ο Αλφόνς (Τέρενς Χάουαρντ) ο οποίος έχει σημαντικό ρόλο στο αίνιγμα όπως και όλοι οι “κακοί’ περιγράφονται καρτουνίστικα και ρηχά και κάπου στο φόντο της περιπέτειας υπάρχει η αλβανική μαφία και κανα-δυο-τρεις ακόμη φατρίες που τις παίζουν μεταξύ τους…Τελικά καλύτερη είναι η Ιζαμπέλ Ιπέρ στο ρόλο της κουφής μητέρας της Μπεατρίς να μας σιγοντάρει την αίσθηση πως αν η ιστορία αφοσιωνόταν περισσότερο στη σχέση Βίκτορ-Μπεατρίς με μπαλαντέρ την εκκεντρική μαμά μάλλον το αποτέλεσμα θα ήταν κάπως πιο στοχευμένο…
Στα θετικά της ταινίας οι στιβαρές ερνημείες του Φάρελ,της Ραπάς και του Κούπερ, η μετρημένη σκηνοθεσία του Όπλεβ ο διακριτικός ρυθμός με τον οποίον αναπτύσσεται ο κινηματογραφικός χρόνος και η προσεγμένη παραγωγή της. Η “Γεύση της εκδίκησης” είναι μια περιπέτεια που παρά τις αστοχίες της στέκεται ακόμη και έτσι στη μεγάλη κατηγορία αλλά σίγουρα δεν κερδίζει το κοινό της. Μια δόση απενοχοποιημένης διασκέδασης δε θα έβλαπτε…
Στα του σεναρίου γίνεται χαμός με όλες τις φυλές του κόσμου να πατούν πόδι και να προδιαθέτουν από την αρχή πως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τυπικό αμέρικαν στόρυ: Ούγγροι, Γάλλοι, Σπανιόλοι, Αλβανοί, Άγγλοι…Τζαμαϊκανοί παρελαύνουν χαλαρά στους δρόμους των γκρίζων προαστίων μιας έθνικ-γκάνγστα Νέας Υόρκης που από ότι φαίνεται τουλάχιστον στην ταινία δεν έχει και τόσους μπάτσους στο μισθολόγιό της…
