Πρωταγωνιστούν: Μυρτώ Δελημιχάλη, Παναγιώτης Καλαντζής, Ρίτα Λυτού, Γιάννης Παπαδόπουλος
Σκηνοθεσία: Μαρία Ξανθοπουλίδου
Υπόθεση: Μιλάνε για τον έρωτα. Τέσσερις. Μιλάνε για την απόγνωση, τη μοναξιά, τις ελπίδες και τους πόθους τους. Σε καμιά στιγμή δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά εάν μονολογούν και πότε απευθύνονται ο ένας στον άλλον. Εάν συναντήθηκαν τυχαία ή έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους. Εάν είναι πράγματι τέσσερις ή ένα μόνο πρόσωπο.
Κριτικής της παράστασης Crave
«Η απουσία κοιμάται ανάμεσα στα κτίρια τη νύχτα»
Πριν από ένα περίπου μήνα, το Crave της Sarah Kane (1998) έκανε πρεμιέρα στο ΜΠΙΠ κι έκτοτε παρουσιάζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή. Το προτελευταίο έργο της ιδιαίτερης δραματουργού θα το χαρακτήριζα ως «την ποιητική της βίας ή τα τραγούδια της μοναξιάς στην πόλη» με φράσεις που σε πονούνε και ταυτόχρονα σε λυτρώνουν από τις ανησυχίες σου. Αποφθέγματα όπως «Δε θέλω να πεθάνω μόνη μου και να με βρούνε παρά μόνο όταν θα χουν ξασπρίσει τα κόκαλά μου και το νοίκι θα είναι εκπρόθεσμο», «Μόνο ο Έρωτας μπορεί να με σώσει και ο Έρωτας με καταστρέφει», «Απελπίζομαι από απελπισία», «Μισώ αυτές τις λέξεις που με κρατούν ζωντανή/Μισώ αυτές τις λέξεις που δε μ’ αφήνουν να πεθάνω/ Που εκφράζουν τον πόνο μου χωρίς να τον απαλύνουν» και «Δεν μπορώ να δεχτώ να είμαι αυτή που είμαι», αναλύεται γλαφυρά ο πληγωμένος εσωτερικός κόσμος της ανήσυχης Kane που αυτοκτόνησε στα 28 της αφήνοντας 5 έργα που έμελε ν’ αγαπηθούν όσο οι μεγάλοι κλασικοί συγγραφείς. Τα τελευταία 3 χρόνια έχουν παιχτεί όλα τα έργα της Kane στις αθηναϊκές σκηνές προς επιβεβαίωση αυτού, με το Crave της Ξανθοπουλίδου να συμπληρώνει μια σύντομη ιστορία παραστασιογραφίας της δραματουργού στην Ελλάδα. Ένα έργο ιδιαίτερα δημοφιλές, με αποσπάσματα του, να χρησιμοποιούνται συχνά σα μονόλογοι.
Ο κορμός του κειμένου ακολουθεί μια συνειρμική γραφή με ανώνυμους χαρακτήρες (τα ονόματα είναι αρχικά ονομάτων) να είναι φερέφωνα του πόνου και των ανησυχιών τους, σε μια πόλη που βουλιάζει στη μοναξιά της. Ο τόνος του έργου διακρίνεται θα λέγαμε για τη μουσικότητα του, με κλιμακώσεις που οδηγούν την κάθε ανάγνωση/παράσταση σε μια διαφορετική κατεύθυνση, συμπαρασύροντας το θεατή σε ετερογενή πεδία σκέψης. Ήρωες της καθημερινότητας, πληγωμένοι από έρωτα και από τη βία του κόσμου, αυτοκαταστροφικοί, εκφυλισμένα διαστροφικοί, ευτυχισμένοι όσο και δυστυχισμένοι, «παραχαράκτες συναισθημάτων», ο καθένας καταθέτει την πληγωμένη του αλήθεια με επώδυνο τρόπο.
Η Μαρία Ξανθοπουλίδου στήνει μια καθαρή παράσταση με πρωταγωνιστές το λόγο και τον συναισθηματικό κόσμο των ηρώων, χωρίς το νεύρο που έχουμε συνηθίσει από ανεβάσματα Kane. Οι ηθοποιοί της φαίνονται ο καθένας να βρίσκεται παγιδευμένος στη δική του κατάσταση, χωρίς έντονη οπτική διάδραση, με τα λόγια που φέρουν να κουμπώνουν το ένα με το άλλο, δημιουργώντας την παρτιτούρα του Crave. Σε πολλά σημεία οι ηθοποιοί φαινόντουσαν αδύναμοι μπροστά στα λόγια που έφεραν, δίνοντας μια απάθεια, αντί για την παθογενή τους φυσιογνωμία.
Η μουσική των Λόλεκ έχει μια ξεχωριστή χροιά, αλλά ήταν αρκετά περιορισμένη χωρικά. Λόγω της μουσικότητας που εκλαμβάνω από το κείμενο, θα ήταν πιστεύω πιο λειτουργικό είτε να επαναλαμβανόταν το μοτίβο στα σημεία κλειδιά του κειμένου, καλύπτοντας το σύνολο της παράστασης, για να στήνει το κάλυμμα της παράστασης, αντί να περιορίζεται σε μια ένθετη προσθήκη στο τέλος της. Αντίστοιχα η κίνηση της Μαριέλας Νέστορα ήταν άρτια, αλλά περιορίζεται μόνο στη Ρίτα Λυτού, δημιουργώντας μια ανισορροπία ερμηνευτική που αποδυναμώνει το κείμενο που εκφέρεται παράλληλα.
Ερμηνευτικά, οι ηθοποιοί αναδεικνύουν την ευάλωτη ιδιοσυγκρασία των ηρώων τους, πονώντας τις ιστορίες τους, με μερικές φράσεις να φαίνονται δικές τους δημιουργώντας ένα συγκινητικό κλίμα σε επιμέρους τμήματα. Κοντά στο πνεύμα του έργου «μου γεμίζεις το μυαλό με τον τρόπο που μπορεί μόνο κάποιος που είναι απών», οι ερμηνευτές μη αλληλεπιδρώντας μαζί τους, σωματοποιούν την απουσία κοιτώντας το κενό ή όταν κάνουν προσπάθεια να συνομιλήσουν με κάποιον από τους υπόλοιπους, επιστρέφουν στο κενό τους πιο μόνοι. Ο θίασος δίνει έντονα την αίσθηση διαφορετικών ταχυτήτων, από τη μια δημιουργώντας τρύπες στη συνολική αίσθηση, από την άλλη όμως, δίνοντας χώρο στη διαφορετικότητα των ηρώων του έργου αν και στη δική μου ανάγνωση οι ήρωες αποτελούν διαφορετικές φέτες της ίδιας ψυχής.
Συνολικά, το Crave ταιριάζει στο χώρο του ΜΠΙΠ και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αρκετά κοντά σε αυτό που ταιριάζει στη δραματουργία της Kane, και παρά τις αδυναμίες του μοιράζεται μια αλήθεια που περνάει την επιφάνεια.
Trailer
Πληροφορίες παράστασης Crave
Συντελεστές
- Μετάφραση: Αλέξης Αλάτσης
- Σκηνοθεσία:Μαρία Ξανθοπουλίδου
- Κίνηση:Μαριέλα Νέστορα
- Μουσική:Λόλεκ
- Video και εικαστικά παράστασης:Αλέξανδρος Κακλαμάνος
- Σκηνικά, Κοστούμια:Μαρία Ξανθοπουλίδου
- Φωτισμοί:Βαλεντίνα Ταμιωλάκη
- Βοηθοί Σκηνοθέτη:Χαρίτα Αρβανίτη, Θεώνη Δέδε
- Φωτογραφίες παράστασης, Αφίσα:Ζωή Μυλωνά
- Μακιγιάζ Φωτογράφησης:Δήμητρα Λάσκου
- Παραγωγή:KART Productions
- Ερμηνεύουν(αλφαβητικά): Μυρτώ Δελημιχάλη, Παναγιώτης Καλαντζής, Ρίτα Λυτού, Γιάννης Παπαδόπουλος.
- Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο στις 21.30, Κυριακή στις 19.30
- Διάρκεια:70 λεπτά
- Τιμές Εισιτηρίων: 12 ευρώ-κανονικό, 8 ευρώ- φοιτητικό, ανέργων, άνω των 65 ετών
Πληροφορίες θεάτρου
- Θέατρο ΜΠΙΠ, Διεύθυνση: Αγίου Μελετίου 25 και Κυκλάδων, Κυψέλη, E-mail, Τηλέφωνο: 213 03 44 074
