Υπόθεση “Cafe Society”: Βρισκόμαστε στην χρυσή εποχή του Χόλυγουντ της δεκαετίας του ’30. Γκλάμουρ φρενίτιδα, λάμψη και φαντασμαγορία. Κάθε έπαυλη και ένα πάρτι. Σε ένα τέτοιο πάρτι στην έπαυλη του, ο μεγαλοαντζέντης Φίλ Στέρν θα δεχτεί ένα τηλεφώνημα από την αδερφή του, που τον πληροφορεί ότι ο μικρός της γιος Μπόμπι, καταφθάνει στο Λoς Άντζελες για να δοκιμάσει την τύχη του. Ο Μπόμπι Ντόρφμαν αφήνοντας πίσω του το πεζό και άχρωμο Μπρούκλιν, καταφθάνει στην πόλη των ονείρων γεμάτος φιλοδοξίες για μια ζωή γεμάτη λάμψη. Είναι έτοιμος να δουλέψει σκληρά και να κάνει οτιδήποτε για να πετύχει. Αρκεί να καταφέρει να συναντήσει τον θείο του, κάτι που τελικά αποδεικνύεται πολύ πιο δύσκολο από ότι φανταζότανε. Όταν τελικά τον συναντά, εκείνος θα του δώσει μια βοηθητική δουλειά και θα τον γνωρίσει στην γραμματέα του Βόνι, η οποία θα τον ξεναγήσει στα πέριξ της κινηματογραφικής Μέκκας. Οι βόλτες του με την Βόνι καταλήγουν να είναι το πιο λαμπερό κομμάτι της ζωής στο Χόλυγουντ. Άλλωστε την ερωτεύτηκε με το που την είδε. Μόνο που εκείνη έχει δεσμό με έναν μεγαλύτερο άντρα. Το ερωτικό αυτό τρίγωνο πρέπει να σπάσει. Αποφάσεις πρέπει να παρθούν. Και ύστερα….. ύστερα η ζωή έχει τα δικά της σχέδια. Βρισκόμαστε στην χρυσή εποχή της δεκαετίας του ’30. Γκλάμουρ διασημότητες συγχνοτίζονται με διανοούμενους, γκάνγκστερς με αριστοκράτες. Όλοι προσπαθούν να αδράξουν το αμερικάνικο όνειρο. Η ζωή πρέπει να μοιάζει με πάρτι. Καλώς ήρθατε στο Cafe Society.
Κριτική της ταινίας Cafe Society
To “Cafe Society” είναι ένας όρος που άρχισε να χρησιμοποιείται στις Ηνωμένες Πολιτείες, την περίοδο του τέλους της ποτοαπαγόρευσης και της ανόδου της νυχτερινής κοσμικής ζωής, μιας ζωής προβαλλόμενης από τα φωτορεπορτάζ ως το αποκορύφωμα του lifestyle. Με φόντο το “Cafe Society” και την φαντασμαγορική, όπως παρουσιαζόταν μέσα απ’ τα “προϊόντα” του Χόλυγουντ και τα κοσμικά έντυπα, δεκαετία του 30, ο Woody Allen μας διηγείται (στην κυριολεξία αυτήν την φορά, μιας και η φωνή του είναι αυτή του αφηγητή της ταινίας) την καινούργια του ιστορία. Την ιστορία του νεαρού Μπόμπι Ντόρφμαν, που εγκαταλείπει την εβραϊκή φτωχογειτονιά του Μπρούκλιν, για να δοκιμάσει την τύχη του στον λαμπερό κόσμο του Χόλυγουντ. Εκεί με την βοήθεια του μεγαλοατζέντη θείου του θα γνωρίσει αυτόν τον κόσμο και θα τον απομυθοποιήσει. Πρόκειται για έναν κόσμο “πληκτικό, κακό και αιμοβόρικο” όπως θα πει σε κάποια στιγμή της ταινίας. Η μόνη πραγματική λάμψη που θα συναντήσει στο μυθικό ταξίδι του στην “Δύση”, είναι αυτή στα μάτια της Βόνι, της γραμματέως του θείου του και θα την ερωτευτεί. Μόνο που εκείνη έχει είδη δεσμό με έναν μεγαλύτερο της. Με συνειδητοποιήσεις, απογοητεύσεις, εμπειρία, και αναπόφευκτη ωριμότητα πλέον στις αποσκευές του, θα επιστρέψει στην Νέα Υόρκη, όπου με την βοήθεια του γκάνγκστερ αδερφού του θα ανοίξει το δικό του night club, στα πρότυπα του Χόλυγουντ. “H ζωή έχει την δική της ατζέντα”, θα πει κάποια στιγμή στην αφήγηση του ο Allen. Αυτή είναι η αλήθεια που θα γνωρίσουν οι ήρωες του “Cafe Society”, όχι δραματικά και μεγαλόσχημα, αλλά με το ιδιαίτερο ανάλαφρο, αλλά ποτέ επιφανειακό, ύφος του Woody Allen. Αυτήν την φορά επιστρέφει στην αγαπημένη του εποχή του μεσοπολέμου, πάντα νοσταλγικά, και μέσα από την γνωστή του πινακοθήκη ηρώων αναβιώνει την αγαπημένη του δεκαετία παρουσιάζοντας την και στις δυο ακτές της Αμερικής. Με φόντο το “Cafe Society” της εποχής, δηλαδή την κοσμική και ειδυλλιακά προβεβλημένη εικόνα της, θα διηγηθεί μέσα από κομμάτια του “μωσαϊκού” που λέει ζωή, την πορεία ενός νέου ονειροπόλου, που προσπαθεί να βρει τον δρόμο του σε ένα κόσμο που υπόσχεται μια ζωή σαν όνειρο, μέχρι να συνειδητοποιήσει γλυκόπικρα ότι η πραγματικότητα του ονείρου έχει ελάχιστα ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα και πολλούς περισσότερους συμβιβασμούς και διαψεύσεις.
Το “Cafe Society” είναι το φετινό μας ραντεβού με τον αγαπημένο μας σκηνοθέτη. Για κάποιον που στα 81 του συνεχίζει να κάνει μια ταινία τον χρόνο, το να είναι όλες το ίδιο εμπνευσμένες είναι αδύνατο. Το “Cafe Society” δεν είναι από τις ιδιαίτερα δυνατές του στιγμές, αλλά είναι γοητευτικό και με έναν ιδιαίτερο τόνο, σαν μια προσωρινή νοσταλγία. Το δυνατότερο στοιχείο του έργου βέβαια και σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για την ιδιαίτερη αυτήν νοσταλγική γοητεία της ταινίας είναι η φωτογραφία του Vittorio Storaro. Πρώτη φορά συνεργαζόμενος με τον Woody Allen, ο σπουδαίος αυτός κινηματογραφιστής, καταφέρνει ότι πάντα στις ταινίες που αναλαμβάνει να κινηματογραφήσει. Να αποδώσει δηλαδί φωτογραφικά την ψυχολογία των ηρώων και την ουσία της ιστορίας. Η φωτογραφία του, αφηγείται οργανικά την ιστορία του “Cafe Society”. Όσο για το κάστ, ο Jesse Eisenberg είναι ικανοποιητικός ενσαρκώνοντας την γνωστή νευρωτική γουντιαλλενική περσόνα, ο Steve Carell προσφέρει μία πολύ δυνατή ερμηνεία ως ο μεγαλοαντζέντης θείος και η Kristen Steward λόγω της φυσικής της μελαγχολίας, είναι η ιδανική επιλογή ως φιγούρα για την ενσάρκωση της παγιδευμένης Βόνι. Απ’ το υπόλοιπο ομολογουμένως καλό καστ, ξεχωρίζει η Jeannie Berlin ως η μητέρα του Μπόμπι Ρόουζ. Το “Cafe Society” όσο και ας μην μας συγκλονίζει, δεν παύει να είναι ένα ακόμη αγαπημένο ραντεβού με έναν αγαπημένο μας σκηνοθέτη.
Τrailer Cafe Society
Πληροφορίες για την ταινία Cafe Society
- Σκηνοθεσία: Woody Allen
- Σενάριο: Woody Allen
- Πρωταγωνιστούν: Jesse Eisenberg, Kristen Steward, Steve Carell, Jeannie Berlin, Blake Lively, Parker Posey, κ.α
- Φωτογραφία: Vittorio Storaro
- Μουσική: Steward Lermman
- Έτος παραγωγής: 2016
- Χώρα: Η.Π.Α
- Διάρκεια: 96′
- I.M.D.B
