Σκηνοθεσία: Άλεν Χιουζ Πρωταγωνιστούν: Μαρκ Oυόλμπεργκ, Ράσελ Κρόου, Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, Μπάρι Πέπερ, Κάιλ Τσάντλερ, Νάταλι Μαρτίνεζ, Τζέφρι Ράιτ Υπόθεση: Σε μια εξαθλιωμένη πόλη που κυριαρχεί η αδικία, ο πρώην αστυνομικός Μπίλυ Τάγκαρτ (Μαρκ Γουόλμπεργκ) αναζητά λύτρωση και εκδίκηση, μετά την προδοσία από έναν ισχυρό άνδρα της πόλης, τον Δήμαρχο (Ράσελ Κρόου). Το ανελέητο κυνήγι του Μπίλι για δικαιοσύνη, σε συνδυασμό με την έμπειρη κυνικότητά του, τον κάνει μια ασταμάτητη δύναμη καθώς και τον χειρότερο εφιάλτη του Δημάρχου.
Κριτική
Σπασμένη ιστορία…
Η νέα ταινία του Μαρκ Ουόλμπεργκ (σε διπλό ρόλο παραγωγού-πρωταγωνιστή) σκηνοθετημένη από τον Άλεν Χιουζ (“Επισκέπτης από την κόλαση”, “Ο εκλεκτός”) είναι ένα σληροτράχηλης κοπής (hard-boiled) πολιτικό θρίλερ με σοβαροφανές σενάριο που προσπαθεί να απλώσει περίπλοκα στην οθόνη μια απλοϊκή κατά τ’ άλλα ιστορία αποτυγχάνοντας να αναπτύξει ουσιαστικές αιχμές πάνω στην πολιτική διαφθορά ή τους χαρακτήρες της και παρακολουθείται με αδιάφορη διάθεση χάρη στην αύρα των πρωταγωνιστών της.
Ο Ουόλμπεργκ υποδύεται το σκληρό και κυνικό Ιρλανδό ντετέκτιβ Μπίλυ Τάγκαρντ οπλισμένο με το αίσθημα της ηθικής του δρόμου, ο οποίος έχει αποπεμθεί από το σώμα της αστυνομίας καθώς στο παρελθόν είχε εμπλακεί σε μια δολοφονική υπόθεση αυτοδικίας στο δρόμο καθώς είχε σκοτώσει εν ψυχρώ ένα βιαστή (γιατί στις ταινίες πάντοτε κακοί βιαστές σκοτώνονται από τα αστυνομικά πυρά)… Ο Ράσελ Κρόου είναι εγωμανής και δολοπλόκος δήμαρχος μιας πόλης τύπου Νέας Υόρκης που εν μέσω περιόδου καυτών εκλογών υποψιάζεται…κέρατο από τη γυναίκα του (Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς) και προσλαμβάνει τον παλιό του γνωστό ντετέκτιβ για χειροπιαστές αποδείξεις. Καθώς ο Μίπλυ παρακολουθεί την γυναίκα του δημάρχου μπλέκεται σε μια ιστορία πολιτικής διαπλοκής και καθώς σε αυτά τα πράγματα προφανώς τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται στήνεται ένα γαιτανάκι προσώπων το οποίο κυριολεκτικά μπλέκει τα μπούτια του. Ο Ουόλμπεργκ επιστρέφει στο πρότυπο του blue-collar hero το οποίο και προωθεί στο αμερικάνικο κοινό (αν και το πραγματικό του ταλέντο είναι στην κωμωδία) παίζοντας στον αυτόματο έναν χαρακτήρα παλιάς κοπής που…δεν καταλαβαίνει από …τέτοια. Έτσι δεν καταλαβαίνει από τα βρώμικα παιχνίδια των πολιτικών και γενικότερα των υψηλά ιστάμενών του, δεν καταλαβαίνει από απειλές και επιθέσεις στο δρόμο και συνεχίζει να κάνει τις ενοχλητικές ερωτήσεις, δεν καταλαβαίνει από χαϊλίκια και τη φτωχή κοπέλα του που της έχει πάρει τα μυαλά το αλλοτριωμένο… σοφιστικέ καλλιτεχνικό στερέωμα (για αυτό και καταλήγει στην υπάκουη πιστή του γραμματέα…)
Ο Ράσελ Κρόου στον αντίποδα είναι το πιο ενδιαφέρον συστατικό της ταινίας με το πομπώδες attitude που πλασάρει όμως όπως πάντα τον τελευταίο καιρό ερμηνεύει με εγωπάθεια προσπαθώντας σε κάθε σκηνή να υπενθυμίσει ότι κάποτε είχε προταθεί για 3 όσκαρ ερμηνείας. Όλοι οι ηθοποιοί από τον Μπάρι Πέπερ, το Τζέφρι Ράιτ μέχρι και τη Κάθριν Ζετα Τζόουνς κάνουν επαγγελματικά τη δουλειά τους, υπάρχει όμως έλλειψη ευκρίνειας στους χαρακτήρες και ο καθένας παίζει για λογαριασμό του ενώ η ταινία φλουτάρει στον τελικό της στόχο με τις υποπλοκές να μην οδηγούν κάπου συγκεκριμένα, την ιστορία να φλυαρεί με σοβαροφάνεια για να καταλήγει στο στερεοτυπικό συμπέρασμα σατανικός κακός πολιτικός / καλοί υπερασπιστές της ηθικής με μπροστάρη το λαϊκό παιδί που δεν καταλαβαίνει από τέτοια…
Ο ‘Αλεν Χιουζ είναι σίγουρα δοκιμασμένος σκηνοθέτης που ξέρει να στρώνει τη βασική του γραφή αλλά δε δείχνει να έχει τη διάθεση ή την ικανότητα να δουλέψει με ρυθμό και σχέδιο στις πολλές ενδιάμεσες νότες της αφήγησης για να δώσει το ουσιώδες που απαιτείται στο δύσκολο και άκρως ενδιαφέρον είδος του πολιτικού θρίλερ καταλήγοντας να απλώνει προσεχτικά καλοστημένες σκηνές διάφορων επεισοδίων που δεν συνδέονται λειτουργικά και δε χτίζουν την κορύφωση. Το σενάριο είχε ψηφιστεί το 2008 ως το καλύτερο σενάριο που έμεινε στα συρτάρια της παραγωγής αλλά η πραγμάτωση του φέτος στην οθόνη δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από μιάμιση ώρα καλής αμερικάνικης αστυνομικής σειράς. Από ένα θρίλερ που δείχνει να παίρνει τον εαυτό του τόσο σοβαρά σίγουρα περιμένεις περισσότερα…
Σκηνοθεσία: Άλεν Χιουζ
Ο Ράσελ Κρόου στον αντίποδα είναι το πιο ενδιαφέρον συστατικό της ταινίας με το πομπώδες attitude που πλασάρει όμως όπως πάντα τον τελευταίο καιρό ερμηνεύει με εγωπάθεια προσπαθώντας σε κάθε σκηνή να υπενθυμίσει ότι κάποτε είχε προταθεί για 3 όσκαρ ερμηνείας. Όλοι οι ηθοποιοί από τον Μπάρι Πέπερ, το Τζέφρι Ράιτ μέχρι και τη Κάθριν Ζετα Τζόουνς κάνουν επαγγελματικά τη δουλειά τους, υπάρχει όμως έλλειψη ευκρίνειας στους χαρακτήρες και ο καθένας παίζει για λογαριασμό του ενώ η ταινία φλουτάρει στον τελικό της στόχο με τις υποπλοκές να μην οδηγούν κάπου συγκεκριμένα, την ιστορία να φλυαρεί με σοβαροφάνεια για να καταλήγει στο στερεοτυπικό συμπέρασμα σατανικός κακός πολιτικός / καλοί υπερασπιστές της ηθικής με μπροστάρη το λαϊκό παιδί που δεν καταλαβαίνει από τέτοια… 
