Η ελιά (Ελαία ή Olea στη λατινική) αποτελεί από την αρχαιότητα σύμβολο ομορφιάς, σοφίας, υγείας και αφθονίας για τους λαούς της Μεσογείου, ιδιαίτερα της Ανατολικής. Η ελιά, ο καρπός του ελαιόδεντρου, που αξιοποιείται από το φύλλο μέχρι και το κουκούτσι της, εδώ και χιλιάδες χρόνια, ταΐζει, φωτίζει και ζεσταίνει τον άνθρωπο από γενιά σε γενιά. Είναι το δέντρο που αγαπά τη θάλασσα και τον ήλιο της Μεσογείου. Αντέχει στους ανέμους και σε συνθήκες ανομβρίας. Μεγαλώνει ακόμη και σε άγονα ή πετρώδη εδάφη. Η ελιά έχει συντροφέψει τους ανθρώπους τόσο σε περιόδους αφθονίας και ευμάρειας, όσο και στις δύσκολες περιόδους της λιτότητας και της στέρησης. Κάθε μεσογειακός λαός την έχει τιμήσει και συμπεριλάβει στην πολιτισμική του παράδοση. Έχοντας αφήσει πίσω μας την πορεία της ελιάς στην αρχαία Ελλάδα, θα ακολουθήσουμε τη διαδρομή της στη ρωμαϊκή εποχή. Από εκεί θα οδηγηθούμε στα βυζαντινά χρόνια και μετέπειτα στην εποχή της οθωμανικής κυριαρχίας, με σκοπό να φτάσουμε σιγά σιγά στις μέρες μας.
Ελιά – ακολουθώντας τη διαδρομή της από την αρχαιότητα έως σήμερα (Μέρος Β’)
