«Με κομμένη την ανάσα» ο κινηματογραφικός κόσμος αποχαιρετά τον Ζαν-Πολ Μπελμοντό που σε ηλικία 88 ετών άφησε την τελευταία του πνοή στις 6 Σεπτεμβρίου.
Εμβληματική μορφή της γαλλικής nouvelle vague, «αλήτης» και συνάμα τρυφερός, γοητευτικός και υπερταλαντούχος, ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό θα συντροφεύει νυν και αεί την ιστορία του σινεμά, ως μια θρυλική φυσιογνωμία που ταυτίστηκε με τις πιο ένδοξες και ανατρεπτικές εποχές του.
Από τα ρινγκ στη nouvelle vague
Ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό γεννήθηκε στις 9 Απριλίου του 1933 στο Νειγί-σιρ-Σεν, μια περιοχή βορειοδυτικά του Παρισιού. Μπορεί να μεγάλωσε ανάμεσα σε 2 γονείς καλλιτέχνες -ο μπαμπάς γλύπτης και η μαμά ζωγράφος- όμως όνειρο του νεαρού Μπελμοντό ήταν να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Μετά από ένα αρκετά πετυχημένο πέρασμα ως επαγγελματίας πυγμάχος, αποφασίζει να γίνει ηθοποιός.
Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος θα έρθει το 1958 με το «Les Copains du Dimanche». Θα ακολουθήσουν την ίδια χρονιά κι άλλες συνεργασίες όπως αυτή στους «Ζαβολιάρηδες» του Μισέλ Καρνέ, όμως η στιγμή που όλα θα αλλάξουν για τον Μπελμοντό θα έρθει λίγο καιρό αργότερα όταν ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ τον παρατηρεί και του δίνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του: στην θρυλική «έκρηξη» της nouvelle vague με το «Με Κομμένη την Ανάσα».
Ο θρύλος με το τσιγάρο κολλημένο στο στόμα
Έκτοτε ο Μπελμοντό γίνεται αυτόματα θρύλος και «κλασσικός». Με ένα τσιγάρο συνεχώς κολλημένο στο στόμα του. Με τον ίδιο να ακουμπά και να συγκρίνεται με τις αφίσες του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και δίπλα στο ριζοσπαστικό πνεύμα του Γκοντάρ, ο Μπελμοντό γίνεται το σύμβολο και η προσωποποίηση του γαλλικού «νέου κύματος». Γοητευτικός και ανασφαλής. Ποιητικός και προσιτός, ο Μπελμοντό στο «Με Κομμένη την Ανάσα» γίνεται μέρος του θρύλου, μιας ταινίας που έμελλε να απασχολήσει όσο ελάχιστες, τους μελετητές του σινεμά ανά τον κόσμο.
Αμέσως μετά, ο Μπελμοντό συνεργάζεται με τον Βιτόριο Ντε Σίκα στην «Ατιμασμένη», ενώ τα επόμενα χρόνια συνέχισε να τις διαδρομές του στο πνεύμα της «nouvelle vague» δίπλα στον Γκοντάρ στην ταινία «Une Femme es tune Femme», πριν παίξει τον «Εφημέριο» του Ζαν Πιερ Μελβίλ, σε μια από τις σημαντικότερες ερμηνείες της καριέρας του.
Το 1963 θα ξανασυναντηθεί με τον Μελβίλ για την ταινία «Ο μεγάλος τυχοδιώκτης». Το 1964 πρωταγωνιστεί στον «Άνθρωπο από το Ρίο» του Φιλίπ ντε Μπροκά και γνωρίζει τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία. Αφήνοντας πίσω του τους δημιουργούς του «νέου κύματος», ο Μπελμοντό ακολουθεί μια φρενήρη πορεία γεμάτη από εμπορικές επιτυχίες, σε ταινίες προσιτές στο ευρύ κοινό. Μια εξ’ αυτών «Οι Διαρρήκτες» του Ανρί Βερνέιγ που τον φέρνει μαζί με τον Ομάρ Σαρίφ στην Ελλάδα για γυρίσματα.
Όταν οι Κάννες υποκλίθηκαν στον Ζαν-Πολ Μπελμοντό
Το 1972 συνεργάζεται στην κατάμαυρη κωμωδία του Κλοντ Σαμπρώλ «Docteur Popaul», ενώ το 1974 στο αξιομνημόνευτο «Stavisky» του Αλάν Ρενέ θα βρεθεί ενώπιον μιας παταγώδους εισπρακτικής-εμπορικής αποτυχίας
Στη διάρκεια των 70s ο Μπελμοντό συμμετέχει σε γκανγκστερικές ταινίες και θρίλερ που σημειώνουν μεγάλη εμπορική επιτυχία, όπως το «Τρόμος πάνω από την Πόλη» και το «Flic ou Vovou».
Το 1987, έπειτα από μια αξιοσημείωτη πορεία στο σινεμά, αλλά και στο θέατρο πρωταγωνιστεί στον «Κυνηγό της Περιπέτειας» του Κλοντ Λελούς, όπου και θα βραβευτεί με το βραβείο Σεζάρ για την ερμηνεία του.
Το 1995 συμμετέχει στον φόρο τιμής στο σινεμά της Ανιές Βαρντά με τις «Εκατό και μία νύχτες του Σιμόν Σινεμά», αλλά και στην μεταφορά του αριστουργήματος του Βικτόρ Ουγκώ «Οι Άθλιοι».
Το 2001 ο Μπελμοντό θα αντιμετωπίσει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας το οποίο θα επηρέαζε καθοριστικά την ικανότητα ομιλίας του.
Το 2011 το Φεστιβάλ των Καννών αποκαθιστά, κατά κάποιον τρόπο, μια ιστορική αδικία απονέμοντας στον Ζαν-Πολ Μπελμοντό τιμητικό «Χρυσό Φοίνικα» για τη συνεισφορά του στο σινεμά. Τι ειρωνεία, ένας θρύλος του κινηματογράφου να παραλαμβάνει τότε το σημαντικότερο βραβείο της καριέρας του, γνωρίζοντας ένα συγκινητικό standing ovation.
Άφησε την τελευταία του πνοή στις 6 Σεπτεμβρίου 2021, σηματοδοτώντας ένα είδος «τέλους εποχής» για ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα κεφάλαια στην ιστορία του σινεμά.
Εχθές, ο κόσμος του κινηματογράφου και το τεράστιο κοινό που τον λάτρεψε είπαν το τελευταίο αντίο στον μεγάλο πρωταγωνιστή, σε στενό οικογενειακό κύκλο, στην εκκλησία Σεν-Ζερμέν-ντε-Πρε στο κέντρο του Παρισιού.
