Τον τριπλό ρόλο του σκηνοθέτη, ηθοποιού και μεταφραστή αναλαμβάνει ο Αντώνης Αντωνόπουλος στο μονοπρόσωπο έργο του Μπέκετ “Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ” που φιλοξενήθηκε στο Bios και έκανε πρεμιέρα 17 Οκτωβρίου 2016 στο Θέατρο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες. Ο ταλαντούχος συντελεστής μιλά στο Artic.gr για τις πολλαπλές προκλήσεις με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπος κατά την επεξεργασία και ερμηνεία αυτού του αινιγματικού έργου του Μπέκετ. Αποκωδικοποιεί την λειτουργία του τελετουργικού της μαγνητοταινίας αποκαλύπτοντας και τους βασικούς του σκηνοθετικούς χειρισμούς, που αποτελούν ταυτόχρονα μια ολοκληρωμένη ερμηνευτική πρόταση.

Ο διττός ρόλος της αναπαράστασης των αναμνήσεων -καταστροφικός και λυτρωτικός συνάμα- είναι αυτός που λειτουργεί καταλυτικά στην παραστασιακή ανάδυση του ήρωα. Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, ως νέος και πολλά υποσχόμενος άνθρωπος του θεάτρου, μας καταθέτει τις παραγωγικές του σκέψεις και μας προσκαλεί να αναμετρηθούμε με έναν ήρωα, που λίγο διαφέρει τελικά από τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο.

 

Αντώνης Αντωνόπουλος


Στέλλα: – Πόσο δύσκολη είναι η ερμηνεία ενός ήρωα, όπως είναι ο Κραπ, όπου ανερμάτιστος και απελπιστικά μόνος βρίσκει καταφύγιο μονάχα στο τελετουργικό της μαγνητοταινίας;

Αντώνης Αντωνόπουλος: – Ο Κραπ στέκεται απέναντι στον εαυτό του -απέναντι στον χρόνο. Προσπαθεί να απαγκιστρωθεί από τις αναμνήσεις του ενώ ταυτόχρονα ακυρώνει την ίδια του τη ζωή. Το δύσκολο στην ερμηνεία του Κραπ είναι ότι ο Μπέκετ μιλάει με φοβερή απλότητα και καθαρότητα για ζητήματα πολύπλοκα και άυλα. Πώς θα καταφέρεις μέσα από αυτή την δωρικότητα να επικοινωνήσεις. Προσπαθείς να αναμετρηθείς με κάτι που σε ξεπερνά.

Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ
Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ στο Bios Tesla δια χειρός Αντώνη Αντωνόπουλου

Στέλλα: – Πώς χειριστήκατε σκηνοθέτικα αυτό το μονοπρόσωπο θεατρικό μπεκετικό έργο;

Αντώνης Αντωνόπουλος: – Η πρώτη σκέψη που είχα ήταν ότι ήθελα να χρησιμοποιήσω μια βιντεοσκοπημένη προβολή του πατέρα μου ο οποίος αντιπροσωπεύει το παρελθόν μου αλλά και ένα εν δυνάμει μέλλον μου. Έπειτα αποφασίσαμε μαζί με τον Δημήτρη Καμαρωτό να μην υπάρχουν στην παράσταση οι ηχογραφημένες μαγνητοταινίες του νεαρού Κραπ αλλά να παρακολουθούμε ζωντανά την ηχογράφησή τους. Να δημιουργήσουμε ένα διπλό σκηνικό χρόνο. Αυτόν του νεαρού Κραπ που ηχογραφεί και αυτόν του ηλικιωμένου πλέον Κραπ που ακούει τον εαυτό του. Όλη η παράσταση κινείται σε αυτόν τον διπλό χρόνο. Ο Κραπ απέναντι στον εαυτό του.

Στέλλα: – Πώς αλληλοτροφοδοτείται η λειτουργία του σκηνοθέτη με αυτήν του ηθοποιού και ποια από τις δύο σας δυσκόλεψε περισσότερο στην συγκεκριμένη παράσταση;

Αντώνης Αντωνόπουλος: – Είναι μια καινούρια συνθήκη για μένα. Να έχω την ευθύνη μιας παράστασης, να προσπαθώ να  καταλάβω τι λειτουργεί στην πρόβα και τι όχι, και ταυτόχρονα να είμαι ο μοναδικός ηθοποιός που παίζει. Ήταν περίεργος ο συχρονισμός αυτός. Τις περισσότερες φορές γινόταν σε δεύτερο χρόνο. Αφού τελείωνε η πρόβα μπορούσα να βλέπω τα πράγματα πιο καθαρά. Αλλά η παράσταση δεν ανήκει μόνο σε μένα. Είναι αποτέλεσμα συνεργασίας όλων των ανθρώπων που δουλέψαμε για αυτή. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.

Στέλλα: – Αυτή η “αναζήτηση του χαμένου χρόνου” μέσα από την αναπαραστατική δύναμη των αναμνήσεων λειτουργεί στην περίπτωση του Κραπ λυτρωτικά ή καταστροφικά;

Αντώνης Αντωνόπουλος: – Η απάντηση βρίσκεται κάπου ανάμεσα. Ο Κραπ ακούγοντας τον εαυτό του συνειδητοποιεί πόσο μικρός υπήρξε, πόσο λάθος επιλογές έκανε. Αλλά δεν είμαστε σίγουροι αν θα κατέληγε σε διαφορετικό σημείο με διαφορετικές επιλογές. Ο Μπέκετ το αντιμετωπίζει κάπως ειρωνικά κατά τη γνώμη μου. Ο Κραπ προσπάθησε να καταπιέσει όλα του τα πάθη για να μπορεί να είναι ελεύθερος και να αφοσιωθεί στο μεγάλο του έργο – σε κάτι ανώτερο – αλλά στο τέλος όλες αυτές οι προσπάθειες αποδείχθησαν μάταιες. Είναι πλέον μόνος και αποτυχημένος. Δεν κατάφερε να επιβληθεί στα πάθη του.

Στέλλα: – Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε στην μετάφραση του κειμένου και πόσο σας βοήθησε αυτή στην βαθύτερη κατανόηση του ήρωα;

Αντώνης Αντωνόπουλος: – Είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνω να μεταφράσω ένα κείμενο. Η κύρια δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν ότι σε κάθε πρόταση αναγκαζεσαι να θυσιάσεις την πιστότητα στις λέξεις για την πιστότητα στο νόημα – στο πνεύμα – του κειμένου. Το κείμενο του Μπέκετ έχει ένα καταπληκτικό ρυθμό και προσπαθείς να βρεις τον αντίστοιχο στα ελληνικά. Υπάρχουν παρηχήσεις που είναι σχεδόν ακατόρθωτο να διατηρηθούν. Με την βοήθεια του Δημήτρη Καραντζά επιχειρήσαμε να μείνουμε όσο πιο πιστοί γίνεται στο πνεύμα του συγγραφέα. Αυτή η τριβή με το κείμενο σε υποχρεώνει να σκάψεις. Σε υποχρεώνει να προσπαθήσεις να το καταλάβεις.

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος στο Atic.gr
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος μας μιλά για την σημειολογία του μπεκετικού έργου.

Στέλλα: -Τι μπορεί να προσφέρει στην εποχή μας και πόσο ανταποκρίνεται σε αυτήν το θέατρο του παραλόγου;

Αντώνης Αντωνόπουλος: – Δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ με τον όρο “Θέατρο του Παραλόγου”. Είναι ένας όρος που δημιουργήθηκε για να προσδιορίσει κάποια κείμενα που γράφτηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που ξέφευγαν από μια πιο γραμμική και “κανονική” αφήγηση. Το συγκεκριμένο κείμενο μάλιστα είναι από τα πιο προσιτά του Μπέκετ. Η δική μας εποχή αντιθέτως πιστεύω πως είναι παράλογη. Αν κοιτάξουμε αυτά που γίνονται δίπλα μας και τον τρόπο που αντιμετωπίζονται (ή δεν αντιμετωπίζονται) τότε ίσως το μόνο που της ταιριάζει να είναι το “Θέατρο του Παραλόγου”.

Στέλλα: – Τι ομοιότητες έχει ο Κραπ με τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο;

Αντώνης: – Ο Κραπ ακούει τον προ τριακονταετίας εαυτό του που με τη σειρά του έχει ακούσει τον ακόμα νεότερο εαυτό του και κάθε φορά τον αντιμετωπίζει με απαξίωση. Δεν αναγνωρίζει κάποιες αναμνήσεις του ή αναγνωρίζει το μέγεθος της γελοιότητάς του κάθε φορά που πήρε μεγάλες αποφάσεις. Όταν κοιτάμε το δικό μας παρελθόν πολλές φορές σκεφτόμαστε ότι είμαστε πλέον εξυπνότεροι και σοφότεροι ή ξεχνάμε τελείως τα λάθη που κάναμε. Καμιά φορά ξεχνάμε πολύ περισσότερα. Αν παρατηρήσουμε αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας ίσως παραδεχτούμε ότι η μνήμη μας είναι αρκετά ασθενική. Και αυτό ισχύει επίσης για όλο τον Δυτικό Κόσμο. Η φυσική μας τάση προς τη λήθη. Η άνοδος του φασισμού και το πώς αντιμετωπίζουμε την προσφυγική κρίση είναι μόνο δύο παραδείγματα. Η διαφορά μας με τον Κραπ είναι ότι αυτός κάθε χρόνο επισκέπτεται το παρελθόν του και προσπαθεί να το θυμηθεί. Εμείς φαίνεται να έχουμε διαγράψει την ιστορία.

Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ: Πληροφορίες παράστασης

Συντελεστές

  • Βοηθός Σκηνογράφου / Ενδυματολόγου: Βασιλική Σουρρή
    Στο βίντεο εμφανίζεται ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος
  • Βοηθός Σκηνοθέτη: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη
  • Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
  • Κίνηση: Σταυρούλα Σιάμου
  • Σκηνικά / Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
  • Φωτογραφίες / Βίντεο: Γκέλυ Καλαμπάκα
  • Ηχητική Δραματουργία: Δημήτρης Καμαρωτός
  • Σκηνοθεσία / Ερμηνεία: Αντώνης Αντωνόπουλος
  • Μετάφραση: Αντώνης Αντωνόπουλος / Δημήτρης Καραντζάς
  • Ημέρες και ώρες παραστάσεων (Bios): από την Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016 μέχρι την Κυριακή 17 Απριλίου 2016, κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21.00
  • (θέατρο θησείον) Πρεμιέρα: Δευτέρα, 17 Οκτωβρίου στις 21:00
  • Παραστάσεις: Δευτέρα, 17 Οκτωβρίου 2016 έως Τρίτη, 08 Noεμβρίου 2016
  • Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
  • Διάρκεια παράστασης: 70’
  • Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ (ενιαίο)

Πληροφορίες θεάτρου

  • Bios Tesla Basement, διεύθυνση: Πειραιώς 84, χάρτης
  • Πληροφορίες, κρατήσεις: 210 3425335
  • θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ, Τουρναβίτου 7, Ψυρρή
  • Τηλέφωνο επικοινωνίας: 210-3255444
  • SiteFacebook

Χορηγός επικοινωνίας

Artic.gr-Logo

 

 

 

Προηγούμενο άρθροΗ νουβέλα Μηχανικοί Καταρράκτες σε πανελλήνια πρώτη στο Vault
Επόμενο άρθροΟ Άγγελος Τζιβελέκης στο Cinemarian