Άννα Κολιοφώτη: «Τα παιδιά είναι το πιο ειλικρινές κοινό»

Φέτος στο Σύγχρονο Θέατρο βλέπουμε μια ανατρεπτική ματιά επάνω σε ένα κλασικό παραμύθι για παιδιά. Ο Βασιλιάς Ύπνος, το ομώνυμο παραδοσιακό παραμύθι της λαογράφου, Μαριάννας Καμπούρογλου, αναβιώνει από τις 23 Οκτωβρίου στο Σύγχρονο Θέατρο μέχρι και τον Απρίλιο. Με μια διαφορετική σκηνοθετική οπτική που σέβεται το παιδί σαν θεατή, η σκηνοθεσία του Γρηγόρη Χατζάκη, τοποθετεί το έργο σε έναν κόσμο σύγχρονο που αφορά τα σημερινά παιδιά, χωρίς να στερείται καθόλου φαντασίας. Εμείς μιλήσαμε με την Άννα Κολιοφώτη, την πρωταγωνίστρια του υπέροχου αυτού παραμυθιού. Μας μιλάει για το φρέσκο αυτό κείμενο, για τη σύνδεσή του με τη σύχγρονη πραγματικότητα και για τον χαρακτήρα των σημερινών παιδιών, τα οποία όπως η ίδια αναφέρει είναι το πιο ειλικρινές κοινό και έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται από τους καλλιτέχνες.

Μάνια: – Η παράστασή σας βασίζεται στο έργο της λαογράφου Μαριάννας Καμπούρογλου. Παρ’ όλα αυτά για την θεατρική της μεταφορά, το κείμενο έχει μεταμορφωθεί σε ένα σύγχρονο και σουρεαλιστικό παραμύθι. Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτή τη διασκευή.

Άννα Κολιοφώτη: – Θα δανειστώ τα λόγια του αφηγητή μας στην έναρξη της παράστασης: «Το έργο είναι εμπνευσμένο από το ομώνυμο παραδοσιακό παραμύθι. Ωστόσο,δεν είναι το παραδοσιακό παραμύθι, αν και δεν απέχει πολύ από αυτό. Πέρα όμως από τις αρκετές ομοιότητες που έχει,δεν έχει κανένα άλλο κοινό στοιχείο. Για αρχή, το παραμύθι εκτυλίσσεται σε ενα μακρινό βασίλειο,ενώ η παράσταση εκτυλίσσεται σε αυτό το θέατρο.» Υπάρχουν οι βασικοί ήρωες, το νανούρισμα, και η παρεξήγηση που δημιουργείται μέσω αυτού, κατά τα άλλα είναι μία άλλη ιστορία.

Άννα Κολιοφώτη: – Θα σταθώ στο ότι τα παιδιά είναι το πιο ειλικρινές κοινό που μπορείς να έχεις.
Έτσι, το βασικότερο που χρειάζεται κατά την άποψή μου μια παράσταση που απευθύνεται σε παιδιά είναι αυτό. Ειλικρίνεια.

Μάνια: – Τι διαφορετικό έχει αυτή η ιστορία να προσφέρει, από τα κλασσικά παραμύθια που γνωρίζουμε απο τα παιδικά μας χρόνια;

Άννα Κολιοφώτη: – Το πάντρεμα των αντιθέσεων. Παράδοση και Τεχνολογία. Όνειρο και πραγματικότητα.

Άννα Κολιοφώτη: – Γενικά κυριαρχεί η άποψη ότι τα παιδιά είναι πιο εύκολο να τα εντυπωσιάσεις. Ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να τα ικανοποιήσεις. Χορός, τραγούδι, έντονα χρώματα, τούλια, μια όμορφη πριγκίπισσα, ένα πριγκιπόπουλο και μια κακή μάγισσα αρκούν. Τα παιδιά όμως δεν έχουν θολωμένους αισθητήρες όπως οι περισσότεροι ενήλικες. Έχουν πιο καθαρή αντίληψη, βλέπουν πίσω από τα τούλια και τα έντονα χρώματα και όταν δεν υπάρχει κάτι πίσω από αυτά το βλέπουν, το αισθάνονται. Δεν θα σταθώ στο σκοτάδι αλλά στο φως.Υπάρχουν λοιπόν πολλές ομάδες που δεν κάνουν παιδικό θέατρο, αλλά θέατρο για παιδιά. Προς τα εκεί πρέπει λοιπόν να στρεφόμαστε και εμείς και οι γονείς.

Άννα Κολιοφώτη: – Οι αντιδράσεις των παιδιών είναι σίγουρα πολλές και έντονες. Γελάνε (ακόμα και σε σημεία που εμείς δεν τα βρίσκαμε και τόσο αστεία στη διαδικασία των προβών και αυτό ειναι και το πιο ενδιαφέρον), σχολιάζουν, λένε την άποψη τους για το ό,τι συμβαίνει εκείνη την ώρα στην σκηνή.
Αντιδρούν! Το ζητούμενο.

Μάνια: – Εσείς υποδύεστε την Άννα, τη φτωχή κοπέλα από την επαρχία. Πείτε μας δυο λόγια για το ρόλο σας.

Άννα Κολιοφώτη: – Η Άννα είναι ένα κορίτσι που δεν τα πάει καλά με τον ύπνο. Δεν βλέπει όνειρα. Δεν έχει όνειρα. Ζει στο παρόν,στο τώρα. Όταν όμως καταφέρνει να κοιμηθεί και να δει για πρώτη φορά μετά από καιρό το πρώτο όνειρο, όλα αυτά θα αλλάξουν.Θα ανακαλύψει κομμάτια του εαυτού της που ούτε και η ίδια δεν ήξερε πως υπάρχουν. Είναι ένα κορίτσι με μεγάλη δύναμη, προσήλωση και πίστη.

Άννα Κολιοφώτη: – Η ισορροπία ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Η δύναμη που χρειάζεται για να φέρεις ενα όνειρο στην πραγματικότητα.

Άννα Κολιοφώτη: – Συμφωνώ απόλυτα. Δεν νομίζω οτι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς όνειρα. Τα όνειρα μας ειναι το υποσυνείδητο και οι στόχοι μας. Δεν θα πρέπει να γίνονται αυτοσκοπός, αλλά η δύναμη που μας ωθεί να κάνουμε την ζωή μας πιο όμορφη, να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι για την επίτευξη τους. Η έμπνευση στο ταξίδι μας.

Άννα Κολιοφώτη: – Να φεύγουν από το θέατρο με ένα χαμόγελο. Με λίγη περισσότερη πίστη στο οτι όταν θέλουν κάτι πραγματικά, πάντα θα βρίσκουν τη δύναμη να το αποκτήσουν.