Η Ανδρονίκη Αβδελιώτη παρουσιάζει για 2η σεζόν –με ανανεωμένη διανομή- στο Από Μηχανής την παράσταση Δεσποινίς Τζούλια του Αυγούστου Στρίντμπεργκ σε μετάφραση που υπογράφει η ίδια, ενώ κρατάει και τον ομώνυμο ρόλο. Η παράσταση θα παρουσιάζεται από το Σάββατο 25 Νοεμβρίου στις 18:00, και θα παίζεται κάθε Σάββατο την ίδια ώρα. Λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα της, η Ανδρονίκη Αβδελιώτη μίλησε στο Artic.gr για την ανανεωμένη εκδοχή της παράστασης, τον Α. Στρίντμπεργκ και πώς εκείνος βλέπει τη γυναικεία φύση, αλλά και για την άποψή της για το θεατρικό τοπίο.
Αναστάσης: – Επιστρέφετε με την Δεσποινίδα Τζούλια στο Από Μηχανής θέατρο για δεύτερη χρονιά. Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο κλασικό έργο; Νιώθετε να συνδέεστε με την Τζούλια;
Ανδρονίκη Αβδελιώτη: – Αγαπώ ιδιαίτερα τα κλασσικά έργα. Συνδέομαι αμέσως και σαν ηθοποιός αλλά και σαν θεατής. Συγγραφείς όπως ο Τσέχων, ο Ίψεν, ο Στρίντμπεργκ έχουν έναν μοναδικό τρόπο να περνάνε στην ουσία χωρίς να γίνονται διδακτικοί ή δήθεν. Και βέβαια έχουν μελετήσει τόσο ουσιαστικά τον άνθρωπο, τις συμπεριφορές, τις σκέψεις, τις επιθυμίες. Το έργο Δεσποινίς Τζούλια είναι ένα αριστούργημα. Ο Στριντμπεργκ έχει χτίσει με εξαίσιο τρόπο και τους 3 ανθρώπους – χαρακτήρες . Την Τζούλια, τον Ζαν και την Κριστίν. Αλλά και τα πρόσωπα που δεν εμφανίζονται. Την μητέρα και τον Kόμη. Πρόσωπα-κλειδιά για την κατανόηση του έργου.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που το διάβασα για πρώτη φορά, ήμουν ακόμα στη δραματική σχολή. Ήξερα πως αυτό το έργο κάποια στιγμή θα το ανεβάσω. Έτσι το καλοκαίρι του 2016 το πήρα στα χέρια μου ξανά, με φόβο. Στην πορεία της μετάφρασης και της μελέτης του κειμένου ένιωθα λίγο σαν ντεντέκτιβ.
Η Τζούλια είναι ένα πλάσμα τόσο γήινο που φαντάζει σχεδόν μη πραγματικό. Είναι πολύ κοντά μου σε κάποια πράγματα. Πολύ όμως. Σαν λογική, σαν σκέψη, σαν…η ματιά μας απέναντι στη ζωή. Δεν θα έπαιρνα την τελική της απόφαση, αλλά κατανοώ απόλυτα την πράξη της. Το «γιατί» της. Η Τζούλια λέει: «Πρέπει να αναλάβω την ευθύνη μου» αυτή την φράση την ως αρχή στη ζωή μου. Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου ό,τι και αν σημαίνει αυτό.
Αναστάσης: – Ποιά διάσταση δίνεται στη γυναικεία φύση στο έργο;
Ανδρονίκη Αβδελιώτη: – Πολλοί λένε πως ο Στρίντμπεργκ είναι μισογύνης. Θεωρώ πως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αγαπάει πολύ τη γυναίκα, την θαυμάζει, την εξυψώνει. Στο έργο του αυτό, οι γυναίκες έχουν δύναμη που όμως δεν την χρησιμοποιούν για να βλάψουν κάποιον. Παρά μόνο τον ίδιο τους τον εαυτό. Η Τζούλια ξέρει από την αρχή, σχεδόν, που πάει και τι ακριβώς θα συμβεί. Έχει πάρει όλες τις πληροφορίες. Πάει συνειδητά, χωρίς φόβο. Ξέρει πως θα διαλυθεί στο τέλος. Αλλά το κάνει. Δεν ζητά ευθύνες από κανέναν παρά μόνο από τον ίδιο της τον εαυτό. Προσφέρεται, με έναν τρόπο, παραδίδεται.
Η Κριστίν από την άλλη με μια απόλυτη ηρεμία και στωικότητα αντιμετωπίζει τη ζωή. Φέρνει την ισορροπία, είναι η ισορροπία. Μπορεί και συγχωρεί και πονάει ακόμα και για την Τζούλια. Θα χρησιμοποιήσω μια φράση από το κείμενο. Όταν η Κριστίν καταλαβαίνει τι έγινε μεταξύ του Ζαν και της Τζούλιας του λέει: «Πως μπόρεσες, το καημένο το κορίτσι, πως μπόρεσες;» Είναι τρομερό ότι του ρίχνει την ευθύνη. Και δεν τo χρεώνει στην «αντίζηλο» της. Αντίθετα, ο Ζαν χρεώνει πάντα στους άλλους τις πράξεις του και δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη για τίποτε. Βέβαια για να μην είμαστε άδικοι μαζί του, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Απλά δεν μπορεί.
Αναστάσης: – Τι συμβολίζει για εσάς το καναρίνι που έχει σε κλουβί η Τζούλια;
Ανδρονίκη Αβδελιώτη: – Το καναρίνι, η Serine (που σημαίνει «γαλήνια, ήρεμη, καθαρή») είναι η Τζούλια, μ’ έναν τρόπο. Ο Στρίντμπεργκ παίζει με τους συμβολισμούς. Τίποτα δεν υπάρχει τυχαία μέσα στο κείμενο. Τα πάντα οδηγούν και ενισχύουν το τέλος του έργου. Η Serina είναι ένα πλάσμα εγκλωβισμένο και μονάχο που ενώ έχει φτερά και θέλει να πετάξει, δεν μπορεί να το κάνει. Δεν βρίσκει τον τρόπο, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει τρόπος. Όπως μας λέει και η Τζούλια όταν μας περιγράφει το «όνειρο» της «Βλέπω να στέκομαι σε μια ψηλή κορυφή και δεν μπορώ να βρω κανένα τρόπο να κατέβω από κει πάνω, γιατί δεν υπάρχει τρόπος να κατέβω. Όταν κοιτάζω προς τα κάτω, ζαλίζομαι, όμως ξέρω πως προς τα κει πρέπει να πάω, κάτω, αλλά δεν βρίσκω το θάρρος να πέσω».
Η περιβόητη πτώση που επιθυμεί δεν είναι παρά μια πτήση με ανοιχτά φτερά. Επιθυμεί να ζήσει όχι απλά να υπάρξει. Αυτό αναζητά η Τζούλια, όπως και η Serine. Κανείς δεν γεννήθηκε για να ζει μόνος και εγκλωβισμένος χωρίς αγάπη, χωρίς ελπίδα. Όσο μένεις μακριά από το όνειρο σου, είσαι ασφαλής .Όμως αν πλησιάσεις κοντά και δεν τα καταφέρεις. Εκεί είναι η δυσκολία. Όταν νιώσεις ότι χάνεται η ελπίδα και το όνειρο μένεις μετέωρος, αμήχανος , γυμνός και μόνος. Στο τέλος της βραδιάς, θα λυτρωθούν και οι δύο. Η μία μετά την άλλη. Στην παράσταση μας και με τον ίδιο, σχεδόν, τρόπο.
Αναστάσης: – Μπορεί ένας νέος ηθοποιός να προσδοκά την αναγνώριση σε μία πόλη όπου παίζονται πάνω από 300 παραστάσεις τον μήνα;
Ανδρονίκη Αβδελιώτη: – Τι σημαίνει αναγνώριση; Υπάρχει κοινό για όλους. Ο ηθοποιός, ο σκηνοθέτης, ο μουσικός όλοι οι συντελεστές μιας παράστασης κάνουν την δουλειά τους και οφείλουν να την κάνουν όσο καλύτερα μπορούν. Αν θα έχει απήχηση ή όχι εξαρτάται από πολλές παραμέτρους. Αν αναγνώριση είναι να με εκτιμούν και να παρακολουθούν την δουλειά μου, τότε θα απαντήσω ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να προσδοκά την «αναγνώριση».
Αναστάσης: – Στον ρόλο του Ζαν φέτος θα συναντήσουμε τον Λάζαρο Βαρτάνη. Τι σας βοήθησε να καταλάβετε περισσότερο στην δουλειά που έχετε κάνει στην Τζούλια και ποιο χαρακτηριστικό πιστεύετε τον διακρίνει;
Ανδρονίκη Αβδελιώτη: – Κάθε ηθοποιός φέρνει κάτι καινούργιο, φωτίζει τον κάθε ρόλο με τον δικό του τρόπο. Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι ότι, ο Λάζαρος υπηρετεί άξια την μάτια μου πάνω στον Ζαν , είναι ότι είναι ένας ηθοποιός που δουλεύει πολύ σκληρά, επιμένει και μένει στην αρένα μέχρι τελικής πτώσης. Αυτό είναι κάτι που μου ταιριάζει πολύ. Είναι πολύ κοντά μου όλο αυτό.
Αναστάσης: – Τι περιθώρια έχει ένας ηθοποιός να εξελιχθεί αφήνοντας πίσω του μία δραματική σχολή;
Ανδρονίκη Αβδελιώτη: – Τις σπουδές τις θεωρώ απαραίτητες. Είναι κάτι το οποίο δεν διαπραγματεύομαι. Μετά το τέλος των σπουδών εκεί ξεκινά όλο το παιχνίδι. Ο ηθοποιός εξελίσσεται μέχρι το τέλος του. Τα πάντα γύρω του, ό,τι βλέπει, ό,τι ακούει, ό,τι μαθαίνει , οι άνθρωποι που συναντά στη ζωή, μια μυρωδιά, μια στιγμή, ένας ήχος, τα πάντα είναι υλικό χρήσιμο προς επεξεργασία, προς αποθήκευση. Και η δουλειά σε προχωράει. Όσο δουλεύεις εξελίσσεσαι.
Trailer
Πληροφορίες για την παράσταση Δεσποινίς Τζούλια
