Το Θεσσαλικό Θέατρο, ο Ανδρέας Φλουράκης και η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεσσαλικού Θεάτρου Κυριακή Σπανού επιχειρούν κάτι τολμηρό, ριψοκίνδυνο και πρωτοπόρο. Η παράσταση «Τα Αγάλματα Περιμένουν» διαπραγματεύεται τη σχέση της σύγχρονης ζωής με την Ελληνική αρχαιότητα με αφετηρία την έννοια της Απόκρυψης. Το νέο έργο του Ανδρέα Φλουράκη καταπιάνεται με την απειλή της αρπαγής κάθε στοιχείου που μας δένει με την αρχαία κληρονομιά. Στις 27 Σεπτεμβρίου, στο Ηρώδειο, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει αυτή τη «μαύρη κωμωδία με σουρεαλιστικά στοιχεία για το άγριο αύριο».
Μια παράσταση που συνδυάζει το αφηγηματικό στοιχείο από ντοκουμέντα της εποχής της Απόκρυψης του 1940, με τη μυθοπλασία. Εικόνες ενός σύγχρονου κόσμου σε περίοδο αποσύνθεσης και φθοράς. Εικόνες ανθρώπων χαμένων στην άγνοια και την εικονική πραγματικότητα. Οι ήρωες του έργου είναι οι διασκορπισμένοι άνθρωποι, οι μοναχικοί και οι απελπισμένοι – τα «μελλοντικά αγάλματα» – δίπλα στα απομεινάρια του Ελληνικού Πολιτισμού όπου με το χρόνο αποκτούν ένα χαρακτήρα ανησυχητικό, μελαγχολικό και απόκοσμα επικίνδυνο.
Ο πολυγραφότατος θεατρικός συγγραφέας Ανδρέας Φλουράκης σε ένα αποκλειστικό κείμενο στο Artic.gr, μιλά για την θεματική αφόρμηση του εν λόγω έργου, την επιτυχημένη δηλαδή επιχείρηση της Απόκρυψης όλων των αρχαιολογικών θησαυρών των Ελληνικών Μουσείων που ξεκίνησε με την είσοδο της Ελλάδας στον Πόλεμο το 1940 και ολοκληρώθηκε πριν μπουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, καθώς και για την προσωπική του επαφή με τον μουσειακό κόσμο, αναρωτώμενος τελικά «Πόσο έχουν αλλάξει οι άνθρωποι 79 χρόνια μετά τις αποκρύψεις;».
Ανδρέας Φλουράκης | Οι αποκρύψεις των Αγαλμάτων, χθες και αύριο.
Την άνοιξη του 1941 οι Γερμανοί κατακτητές μπήκαν στην Αθήνα. Μας φαίνεται μια μακρινή ημερομηνία, αλλά είναι μόλις πριν από 79 χρόνια, υπάρχει κόσμος ανάμεσά μας που θυμάται εκείνη τη μέρα. Την επομένη της εισβολής, μια ομάδα ναζί πήγε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο να επιθεωρήσει τα εκθέματα. Το βρήκε άδειο, κενοί τοίχοι, βάσεις αγαλμάτων χωρίς αγάλματα, τίποτα. Ρωτήθηκαν οι λίγοι αρχαιολόγοι και υπάλληλοι του μουσείου που είχαν εκείνη την ώρα βάρδια πού είναι τα αγάλματα. Η απάντηση που δώσανε ήταν πως τα αγάλματα είναι μέσα στη γη, εκεί που ήταν πάντα. Αυτή η περίεργη απάντηση ήταν εν μέρει και ειλικρινής.
Μήνες πριν την εισβολή, με τον πόλεμο να πλησιάζει όλο και κοντύτερα στην Ελλάδα, οι αρμόδιοι για τις αρχαιότητες σκέφτονταν λύσεις για να προστατεύσουν τα αγάλματα από τους βομβαρδισμούς, αλλά και την κλοπή τους. Λίγο καιρό πριν την εισβολή, δόθηκαν συγκεκριμένες οδηγίες στα μουσεία. Μία από αυτές ήταν και η απόκρυψη των αγαλμάτων και των μεγάλων, δύσκολα μετακινήσιμων, εκθεμάτων κάτω από τα δάπεδα των αιθουσών ή στις αυλές των μουσείων. Με αντίπαλό τους τον χρόνο οι αρχαιολόγοι, οι υπάλληλοι και οι εργάτες των μουσείων ξεκίνησαν τις αποκρύψεις. Με μεγάλη προσοχή ώστε να μην γίνουν ζημιές, κάλυψαν τα εκθέματα με προστατευτικά υλικά, τα τοποθέτησαν με αυτοσχέδιους γερανούς μέσα στη γη που είχαν προηγουμένως σκάψει, έριξαν πάνω στα αρχαία στεγνή άμμο και από πάνω έβαλαν πλάκες τσιμέντου. Με αυτό τον τρόπο διασώθηκαν και δεν τα ζητάμε σήμερα και αυτά από τα μουσεία της Ευρώπης.
«Θες να γίνουμε αγάλματα; Της περιόδου της φθοράς.
Του τέλους του κόσμου που γνωρίζουμε».
Εκείνοι οι λίγοι άνθρωποι έδωσαν τον αγώνα τους και έσωσαν τα αρχαία. Πώς είναι άραγε να ξέρεις πως σε λίγες μέρες, σε λίγες ώρες θα μπουν στην πόλη σου οι Γερμανοί να κατακτήσουν τον τόπο σου, να σου στερήσουν την ελευθερία σου, την περιουσία σου, τα βασικά αγαθά και αντί να ψάχνεις πώς να σωθείς, αντί να κλέβεις αρχαία αντικείμενα για τα πουλήσεις μετά να ζήσει η οικογένειά σου, εσύ να ξημεροβραδιάζεσαι στο μουσείο για να σωθούν τα αγάλματα, ώστε μετά τον πόλεμο να συνεχίσουν να τα χαίρονται οι επόμενες γενιές.
Γεννήθηκα το 1969, είκοσι οχτώ μόλις χρόνια μετά την κατάληψη της Αθήνας από τους Γερμανούς και από τις αποκρύψεις. Μεγάλωσα και ζω στην Κυψέλη, ούτε μισή ώρα μακριά από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο με τα πόδια. Όταν ήμουν παιδί πήγαινα συχνά εκεί. Δεν υπήρχε εισιτήριο τότε και αυτό διευκόλυνε. Έβλεπα τα αγάλματα και τα αρχαία, διάβαζα τις επιγραφές, άκουγα τους ειδικούς, μάθαινα και, κυρίως, φανταζόμουν. Για μένα αυτή ήταν η πρώτη μου υγιής επαφή με την αρχαιότητα, καθώς τα αντίστοιχα μαθήματα στο σχολείο τα απεχθανόμουν, όχι για κάποιο περίεργο λόγο, αλλά γιατί τα έκαναν όσο πιο βαρετά μπορούσαν τα βιβλία της Ιστορίας και οι βαριεστημένοι φιλόλογοι του δημόσιου σχολείου μου.
«Κυρίες και κύριοι, δεν έχουμε πετρώσει ακόμα.
Αυτά είναι αγάλματα. Εμείς είμαστε άνθρωποι».
Από τότε ως σήμερα, τα βιβλία της ιστορίας έχουν γίνει καλύτερα, αλλά όχι πραγματικά καλά, οι άπειρες ημερομηνίες και τα άπειρα ονόματα, που ακόμα ένα παιδί πρέπει να παπαγαλίσει, η μεγαλοστομία και οι κακοδιατυπώσεις είναι όλα εκεί. Οι καθηγητές θεωρώ πως είναι αισθητά καλύτεροι και τα μουσεία δυστυχώς έχουν ένα τσουχτερό εισιτήριο με μόνο λίγες μέρες τον χρόνο δωρεάν είσοδο, με αποτέλεσμα εκείνες τις μέρες να είναι μπουχτισμένα με κόσμο και πολλαπλώς δυσλειτουργικά. Ευτυχώς τα αγάλματα φαίνεται να μένουν τα ίδια.
Τι θα γινόταν αύριο αν υπήρχε μια εχθρική εισβολή και, για να διασωθούν τα αγάλματα, ζητούσαν από τους πολίτες να τα πάρουν και να τα θάψουν μέσα στη γη, σε σημείο που θα ξέρουν μόνο αυτοί; Αν γινόταν πόλεμος αύριο θα μας ένοιαζε καθόλου το μέλλον των αρχαιοτήτων μας; Ή θα τρέχαμε σαν παλαβοί στα ATM, θα ετοιμάζαμε βαλίτσες για το εξωτερικό, θα αγοράζαμε γάλατα και χαρτιά υγείας, θα κάναμε πλιάτσικα σε μαγαζιά και μουσεία και θα διοχετεύαμε τον φόβο μας στο μίσος προς τον άλλον, κατά προτίμηση διαφορετικό από εμάς, συνάνθρωπο;
Πόσο έχουν αλλάξει οι άνθρωποι 79 χρόνια μετά τις αποκρύψεις; Αυτό είναι και το θέμα του έργου «Τα Αγάλματα Περιμένουν», μια παραγωγή του Θεσσαλικού θεάτρου σε σκηνοθεσία της Κυριακής Σπανού, που ξεκίνησε από το Β’ Αρχαίο Θέατρο Λάρισας, αυτό το καλοκαίρι της πανδημίας, και μετά από μια περιοδεία σε επιλεγμένους αρχαιολογικούς χώρους έρχεται στις 27 Σεπτέμβρη στο Ηρώδειο. Δεν είναι ένα διδακτικό ιστορικό έργο, κάθε άλλο. Είναι μια μαύρη κωμωδία με σουρεαλιστικά στοιχεία για το άγριο αύριο.
Ανδρέας Φλουράκης
Συντελεστές παράστασης «Τα αγάλματα περιμένουν»
- Θεατρικό έργο: Ανδρέας Φλουράκης
- Σκηνοθεσία – Δραματουργία: Κυριακή Σπανού
- Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Παπουτσή
- Σκηνικά: Άση Δημητρολοπούλου
- Κοστούμια: Ολυμπία Σιδερίδου
- Κίνηση: Αναστασία Μπρουζιώτη
- Πρωτότυπη μουσική: Δεσποινίς Τρίχρωμη
- Σχεδιαστής φωτισμών: Γιώργος Τέλλος
- Βοηθός σχεδιαστή φωτισμών: Φωτεινή Ματζόγλου
- Υπεύθυνος Παραγωγής: Νίκος Γεωργάκης
- Επιμέλεια ήχου: Γρηγόρης Καραφέρης
- Κατασκευή σκηνικού: Φρέντυ Γκίζας, Αχιλλέας Τζάνακας, Χρήστος Καράκης, Νίκος Ανδριανόπουλος
- Κατασκευή κοστουμιών: Νικολέττα Καΐση
- Ηχογράφηση μίξη: Γιώτης Παρασκευαΐδης – Studio Aux
- Φωτογραφίες παράστασης: Γιάννης Χατζηαντωνίου
- Αφίσα: Μουτζούρα
- Βίντεο/trailer: Life of film Productions
- Παίζουν οι ηθοποιοί: Θανάσης Ζέρβας, Χρήστος Κορδελάς, Μαρσέλα Λένα, Ανδρομάχη Μακρίδου, Αθηνά Σακαλή, Βάνα Σλέιμαν, Ηρακλής Τζαφέτας, Παναγιώτης Τόλιας.
- Χορηγοί: Προμηθευτικός Συνεταιρισμός Φαρμακοποιών Λάρισας, Συνεταιριστική Τράπεζα Θεσσαλίας
Πληροφορίες
- Τοποθεσία: Ωδείο Ηρώδου του Αττικού
- Ημέρα και ώρα παράστασης: Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2020 στις 21.00
- Προπώληση : viva.gr
- Εισιτήρια από 10 ευρώ
Διαβάστε περισσότερα θεατρικά άρθρα εδώ
