«Ο άνθρωπος αυτός που, καλύτερα από κάθε άλλον, κινηματογράφησε το φόβο, είναι κι αυτός ένας άνθρωπος που φοβάται, και φαντάζομαι, πως η επιτυχία του έχει άμεση σχέση μ’ αυτή την πλευρά του χαρακτήρα του.
Σ’ όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του , ο Άλφρεντ Χίτσκοκ ένιωσε την ανάγκη να προστατευθεί από τους ηθοποιούς, τους παραγωγούς, τους τεχνικούς, γιατί και το παρα-μικρότερο ελάττωμα ή καπρίτσιο ενός από αυτούς μπορεί να θέσει σε κίνδυνο μια ολόκληρη ταινία. Ο καλύτερος τρόπος που βρήκε για να αυτοπροστατευθεί ήταν να γίνει ο σκηνοθέτης που ονειρεύονταν όλοι οι σταρ να δουλέψουν μαζί του, να γίνει ο ίδιος παραγωγός των ταινιών του και τέλος να μάθει για την τεχνική περισσότερα από τους ίδιους τους τεχνικούς!
Έμενε η προστασία από το κοινό. Γι’ αυτό το λόγο, ο Χίτσκοκ βάλθηκε να μας γοητεύσει τρομοκρατώντας μας, κάνοντας μας να ξανανιώσουμε όλες τις έντονες συγκινήσεις των παιδικών μας χρόνων, τότε που παίζαμε κρυφτό πίσω από τα έπιπλα του σπιτιού,τότε που παίζαμε τυφλόμυγα, και την νύχτα, στο κρεβάτι, κάποιο παιχνίδι ξεχασμένο πάνω στο τραπέζι γινόταν μια μυστήρια και απειλητική μορφή. Όλ’ αυτά μας οδηγούν στο σασπένς….»
Η ζωή του
O Άλφρεντ Χίτσκοκ γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1899 στην περιοχή Leytonstone της Αγγλίας. Ήταν το τρίτο και νεαρότερο παιδί της οικογένειας. Σε μικρή ηλικία, μπήκε εσωτερικός στο ιησουιτικό ίδρυμα Saint Ignatius College του Λονδίνου. Ήταν σχετικά μέτριος μαθητής γιατί ήταν αρκετά αφηρημένος. Ως παιδί ήταν μοναχικό, συνήθως έπαιζε με παιχνίδια που έφτιαχνε ο ίδιος. Στην εφηβεία του, παρακολούθησε μαθήματα σε μια τεχνική σχολή, την School of Engineering and Navigation, με απώτερο στόχο να γίνει μηχανικός. Επιπλέον, παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και αργότερα άρχισε να εργάζεται ως σχεδιαστής διαφημίσεων. Το ενδιαφέρον του για τη φωτογραφία τον οδήγησε να εργαστεί στην κινηματογραφική βιομηχανία του Λονδίνου. Αρχικά, σχεδίαζε τους μεσότιτλους για τις βωβές ταινίες ενώ έμαθε πως γράφεται το σενάριο. Αργότερα, πέρασε από την θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή, έγινε βοηθός σκηνοθέτη και το 1925 έκατσε για πρώτη φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη.
Το 1926 παντρεύτηκε την βοηθό του, Alma Reville και το 1928 ήρθε στον κόσμο η κόρη τους, Patricia. Το 1939 μετακομίζει στο Hollywood. Συνολικά, βραβεύτηκε με δύο Χρυσές Σφαίρες, οκτώ βραβεία Laurel ενώ πέντε φορές τιμήθηκε για το σύνολο της προσφοράς του. Επίσης, ήταν πέντε φορές υποψήφιος για Oscar Σκηνοθεσίας. Το 1980, χρίστηκε ιππότης από την βασίλισσα Ελισάβετ. Έφυγε από τη ζωή την ίδια χρονιά, στις 29 Απριλίου.
Το ενδιαφέρον για τον κινηματογράφο υπήρχε ανέκαθεν μέσα του. Από δεκαέξι ετών διάβαζε τα επαγγελματικά κινηματογραφικά περιοδικά, ενώ έβλεπε κυρίως τις αμερικάνικες ταινίες. Παρακολουθούσε με ενδιαφέρον και προσήλωση τον Charlie Chaplin και τους Buster Keaton, Douglas Fairbanks και Mary Pickford ενώ οι ταινίες του σκηνοθέτη David Griffith ήταν αγαπημένες του.
H συμβολή του Χίτσκοκ στον κινηματογράφο
Οι σκηνοθέτες Ερίκ Ρομέρ και Κλοντ Σαμπρόλ στο βιβλίο τους με τίτλο “Hitchcock: The First Forty-four films” αναφέρουν ότι ο διάσημος συνάδελφος του δεν ήταν αφηγητής ιστοριών, αλλά ένας από τους μεγαλύτερους εφευρέτες μορφών στην ιστορία του κινηματογράφου. «Μόνον ο Μουρνάου και ο Αϊζενστάιν μπορούν να συγκριθούν μαζί του. Στα έργα του, η μορφή δεν ωραιοποιεί το περιεχόμενο, το δημιουργεί», συμπληρώνουν. Κύριο χαρακτηριστικό του Χίτσκοκ είναι η οπτική αφήγηση της ιστορίας. Είναι ο μόνος κινηματογραφιστής που κατάφερε να περάσει στο κοινό τις σκέψεις και τα συναισθήματα των χαρακτήρων χωρίς την συνδρομή του διαλόγου, αλλά με την απευθείας κινηματογράφηση. Με αυτό τον τρόπο, οι θεατές ταυτίζονται τόσο με τους ήρωες και μόνο στο τέλος της ταινίας γίνεται η «αποκατάσταση» και καθένας, τόσο οι θεατές, όσο και οι ήρωες, επιστρέφουν στο δικό τους κόσμο. Αυτή η περίεργη σύμπραξη κοινού και ηρώων κάνει τις εικόνες ασυνήθιστες, προϊόν τόσο της αντικειμενικότητας που τις χαρακτηρίζει όσο και την υποκειμενικότητας που της προσδίδουν τα συγκεκριμένα πρόσωπα.
Ένα άλλο οπτικό στοιχείο που ξεχωρίζει είναι η χρήση των αντικειμένων.Ο Godard είπε κάποτε ότι αυτό που σου μένει στο μυαλό από τις ταινίες του Hitchcock δεν είναι οι ιστορίες, ούτε τα κίνητρα των χαρακτήρων, αλλά τα αντικείμενα, όπως το φημισμένο ποτήρι με το γάλα στο φιλμ “Suspicion”. Ολόκληρες σκηνές αγωνίας χτίζονται πάνω σε καθημερινά αντικείμενα. Επίσης, τα αντικείμενα είναι μέρος της αφήγησης της ιστορίας ενώ παράλληλα γεννούν συνδέσεις που ξεφεύγουν από την αφήγηση. Για παράδειγμα, στην ταινία “Rear Window”, η Grace Kelly, μπαίνοντας κρυφά στο σπίτι ενός άντρα που παρακολουθεί συχνά ο James Stewart από το παράθυρό του, του δείχνει τη βέρα του άντρα, η οποία συνδέεται με τον γάμο.
Στο έργο του Χίτσκοκ, δεν παίζουν ρόλο μόνο οι σκηνές της αγωνίας. Κάθε στιγμή είναι προνομιούχα, κάθε στιγμή γεννά και διατηρεί την συγκίνηση, κάθε στιγμή πρέπει να επιβάλλεται στο κοινό, ώστε να διατηρηθεί αμείωτη η προσοχή του. Συν τοις άλλοις, ο χρόνος δεν είναι ποτέ γραμμικός, συστέλλεται και διαστέλλεται ανάλογα με την ένταση της εκάστοτε εικόνας. Στο χώρο υπάρχει, συνήθως, ένα απειλητικό στοιχείο που δεν φαίνεται στην οθόνη, αλλά δημιουργεί ένταση.
Επιπλέον, ο Χίτσκοκ είναι ολοκληρωμένος καλλιτέχνης καθώς ασχολείται με το σενάριο, το μοντάζ, την φωτογραφία, τον ήχο, δημιουργώντας, έτσι, το προσωπικό του στυλ.
Όσο για το μοντάζ, οι ταινίες του Χίτσκοκ βγάζουν νόημα καθώς η διαδοχή των εικόνων δεν είναι ποτέ τυχαία. Όπως στην σύνταξη της γλώσσας παίζει ρόλο η σωστή διαδοχή των λέξεων, έτσι και στο σινεμά, η σωστή διαδοχή των εικόνων πρέπει να έχει την επίδρασή της στο κοινό που παρακολουθεί.Ο ήχος, πάλι, χρησιμοποιείται για για να εκφράσει τις νοητικές διαδικασίες των ηρώων, ενώ η μουσική εξυπηρετεί πολλαπλούς σκοπούς: δημιουργεί ατμόσφαιρα, προωθεί τη δράση, διεγείρει συναισθήματα.
Για να επιτύχουν τα επιμέρους συστατικά ενός φιλμ το σκοπό τους, πρέπει να περιέχονται οι απαραίτητες οδηγίες στο σενάριο. Το λεπτομερές σενάριο που προτιμούσε ο σκηνοθέτης περιελάμβανε τους διαλόγους, τις κινήσεις και τις αντιδράσεις των ηθοποιών, τον ρόλο της κάμερας και του ήχου, ενώ, σε συνεργασία με το σεναριογράφο περνούσε μέσα από αυτό τις δικές του σκέψεις του για τη ζωή, τους ανθρώπους, το χρήμα, τον έρωτα.
Αγγλική περίοδος (1925-1939)
«Η δουλειά μου στην Αγγλία ανέπτυξε και διεύρυνε το ένστικτό μου-το ένστικτό των ιδεών-αλλά η τεχνική δουλειά μου είχε οριστεί αυστηρά από τον «Νοικάρη». Από τότε δεν άλλαξα στο παραμικρό την άποψή μου για την τεχνική και τη χρήση της κάμερας.»
Κατά τη διάρκεια της παραμονής στην πατρίδα του, ο Χίτσκοκ γύρισε είκοσι εννέα ταινίες, από τις οποίες οι πρώτες εννέα ανήκουν στον βωβό κινηματογράφο. Από εκείνες τις πρώτες προσπάθειες, αρχίζουν να διαγράφονται οι θεματικές καθώς και το μοναδικό στυλ που θα τον χαρακτηρίσουν και στην υπόλοιπη σταδιοδρομία του. Ενδεικτικά, μόνο δύο ταινίες της περιόδου είναι θρίλερ. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη επιτυχία και την πρώτη ταινία που ο ίδιος αποκάλεσε «χιτσκοκική», το “The Lodger” και την τελευταία βωβή ταινία, το “Blackmail”, όπου επιτυγχάνει για πρώτη φορά την ταύτιση του κοινού με τους ήρωες. Ενδιάμεσα, τα είδη των ταινιών ποικίλλουν: μια ταινία με θέμα το μποξ (“The Ring”), μια με ήρωα ένα μαθητή λυκείου (“Downhill”), μια κωμωδία με φόντο την επαρχία (“The Farmer’s Wife”), μια προσαρμογή ενός κοινωνικού δράματος του θεατρικού συγγραφέα Noël Coward (“Easy Virtue”), μια κωμωδία με ηρωίδα μια πλούσια κληρονόμο (“Champagne”) και μια νεορεαλιστική ιστορία μοιχείας σε ένα απομονωμένο χωριό ψαράδων (“The Manxman”). Αφού πέρασε μια μικρή περίοδο που προσπαθούσε να βρει τις σωστές ταινίες, επέστρεψε με επιτυχημένα φιλμ που τον καθιέρωσαν ως τον καλύτερο σκηνοθέτη της Βρετανίας («Τα 39 σκαλοπάτια», «Ο Άνθρωπος που ήξερε πολλά», «Η Εξαφάνιση της Κυρίας»). Στις ταινίες αυτές φαίνεται η επιρροή που του άσκησαν τα φιλμ του γερμανικού εξπρεσιονισμού και της ρωσικής σχολής μοντάζ. Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι τα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των ηθοποιών, οι οποίοι, στη συνέχεια, απευθύνουν το λόγο στο κοινό. Είναι προφανής η επιθυμία του Χίτσκοκ να εμπλέξει το κοινό στη δράση, να βγάλει τους θεατές από την παθητικότητά τους, να αισθανθούν αυτό που αισθάνεται ο χαρακτήρας, ώστε να μην βγάλουν εύκολα ηθικά συμπεράσματα. Η εποχή του ομιλούντος κινηματογράφου περιόρισε τα κοντινά πλάνα και ο σκηνοθέτης βρήκε άλλους, πιο διακριτικούς τρόπους για να επιτύχει το ίδιο αποτέλεσμα.
Αμερικάνικη περίοδος (1940-1976)
«Το Χόλιγουντ σαν τοποθεσία δεν με έθελγε καθόλου. Το μόνο που ήθελα ήταν να μπω στο στούντιο και να δουλέψω.»
Παρά την επιθυμία του να δουλέψει όπως ο ίδιος επιθυμούσε, ο Χίτσκοκ συνάντησε «εμπόδιο» στο πρόσωπο του παραγωγού Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ, με τον οποίο είχε υπογράψει συμβόλαιο μόλις έφτασε στην Αμερική. Οι διαφορές τους ήταν δημιουργικής φύσεως, δεν έπαψαν, όμως, να είναι διαφορές. Ωστόσο, οι δύο άντρες έκαναν μαζί ταινίες με μεγάλο προϋπολογισμό, όπως το “Rebecca”, το οποίο έλαβε και Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και το “Foreign Correspondent” ενώ λίγα χρόνια αργότερα, ακολουθούν τα “Spellbound” και “The Paradine Case”. Το τέλος της δεκαετίας του ’40 βρίσκει τον Χίτσκοκ με την πρώτη έγχρωμη ταινία, το “Rope” ενώ όσο προχωρά τα φιλμ του διακρίνονται από σπουδαιότερες πρωτοποριακές τεχνικές. Τα φιλμ “Stage Fright”, “Strangers on a Train”, “I Confess”, “Dial M for Murder” έγιναν με παραγωγό τον Jack Warner. Από το 1954 μέχρι το 1958 συνεργάστηκε με την εταιρεία Paramount. Επίσης, από το 1955 και για δέκα χρόνια προλόγιζε την τηλεοπτική σειρά “Alfred Hitchcock Presents”. Στον κινηματογράφο υπέγραψε συμβόλαια με ηθοποιούς που θα εμφανίζονταν αποκλειστικά στις ταινίες του. Το 1960, βρίσκεται στο απόγειο της φήμης του και επιθυμεί να σοκάρει το κοινό. Οι ταινίες «Psycho» και «The Birds» προκαλούν το επιθυμητό αποτέλεσμα και με το παραπάνω. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι οι ταινίες που ακολούθησαν ήταν κατώτερες των περιστάσεων. Μόνο το “Frenzy” κατάφερε να «τρομάξει». Η τελευταία ταινία του μεγάλου σκηνοθέτη, το 1976, έγινε με εκείνον να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας.
Οι σημαντικότερες ταινίες
Jamaica Inn: Η τελευταία ταινία της αγγλικής περιόδου. Πρόκειται για την ιστορία μιας νεαρής Ιρλανδής κοπέλας που πηγαίνει σε ένα χωριό της Κορνουάλης για να βρει τους θείους της και ανακαλύπτει ότι το πανδοχείο που διατηρούν είναι ορμητήριο κακοποιών με επικεφαλής τον ειρηνοδίκη της περιοχής. Βασισμένο στο βιβλίο της Δάφνης Ντυ Μωριέ, με παραγωγούς τους Έριχ Πόμερ και Τσαρλς Λώτον. Πρωταγωνιστούν ο Τσαρλς Λώτον στο ρόλο του ειρηνοδίκη και η Μωρίν Ο’Χάρα στο ρόλος της κοπέλας. Αν και η ταινία έκανε επιτυχία, δεν άρεσε στον σκηνοθέτη της. Οι λόγοι πολλοί: αδιάφορο θέμα, άσχημη συνεργασία με τον πρωταγωνιστή, η επικείμενη αναχώρηση για την Αμερική απασχολούσε το μυαλό του. Επιπλέον, θεωρούσε ότι είχε γίνει ένα μεγάλο λάθος στο σενάριο καθώς ο ειρηνοδίκης, ως σημαντικό πρόσωπο του χωριού, δεν θα έπρεπε να εμφανίζεται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, αλλά μόνο στο τέλος.
The Paradine Case: Μια γοητευτική γυναίκα, η κυρία Παραντάιν, κατηγορείται για τον φόνο του τυφλού συζύγου της. Προσλαμβάνει έναν δικηγόρο για να αναλάβει την υπεράσπισή της, ο οποίος αν και παντρεμένος, ελκύεται από την ομορφιά της κατηγορουμένης. Θα προσπαθήσει να βγάλει ένοχο τον ιπποκόμο και εραστή της Παραντάιν. Στο τέλος, θα αποδειχθεί η πραγματική της ενοχή και θα καταδικαστεί. Ο δικηγόρος εκτίθεται κοινωνικά αφού η κυρία Παραντάιν δηλώνει μπροστά σε όλους πως είναι ερωτευμένος μαζί της. Η σταδιοδρομία του καταστρέφεται αλλά επιστρέφει στην γυναίκα του. Το αρχικό σενάριο γράφτηκε από τον Χίτσκοκ και την σύζυγό του. Αργότερα, τόσο ο σκοτσέζος θεατρικός συγγραφέας Τζέημς Μπρέιντι, όσο και ο παραγωγός της ταινίας Ντέιβιντ Ο. Σέλτζνικ ασχολήθηκαν ξανά με το σενάριο. Κατά τον σκηνοθέτη, ο Γκρέγκορι Πεκ δεν ήταν κατάλληλος για τον ρόλο του βρετανού δικηγόρου. Προτιμούσε τον Λώρενς Ολίβιε και για τον γυναικείο ρόλο τη Γκρέτα Γκάρμπο, που με αυτό το φιλμ, θα επέστρεφε στην μεγάλη οθόνη. Ο Σέλτζνικ είχε υπογράψει συμβόλαιο με την Αλίντα Βάλι και έτσι έπαιξε εκείνη τον πρώτο ρόλο. Εδώ, ο Χίτσκοκ ενδιαφερόταν να δείξει τον δικό του φόβο για το πως οι κανονικοί άνθρωποι και μάλιστα αυτοί μιας ανώτερης κοινωνικής θέσης συλλαμβάνονται και φυλακίζονται.
Notorious: Κάρι Γκραντ και Ίνγκριντ Μπέργκμαν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Εμφανίζεται και ο Αλέξης Μινωτής. Η ιστορία έχει ως εξής:Ο πατέρας της Αλίσια Χούμπερμαν ήταν γερμανός κατάσκοπος στις ΗΠΑ που αυτοκτόνησε στη φυλακή. Όταν ο πράκτορας Ντέβλιν της ζητάει να κατασκοπεύσει κάποιους ναζιστές, φίλους του πατέρα της στο Ρίο ντε Τζανέιρο, δέχεται αμέσως, ενώ δεν διστάζει να παντρευτεί έναν κατάσκοπο για να έχει πρόσβαση στο σπίτι του. Το σενάριο βασίστηκε αμυδρά σε μια πραγματική ιστορία που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Saturday Evening Post και είχε να κάνει με μια κοπέλα που δέχτηκε να κοιμηθεί με έναν ξένο κατάσκοπο για να του αποσπάσει πληροφορίες, για χάρη της κυβερνητικής υπηρεσίας κατασκοπίας. Η ιδέα με το ουράνιο ως ενοχοποιητικό στοιχείο είχε φανεί πολύ παράξενη στον παραγωγό της ταινίας, καθώς την εποχή εκείνη η ατομική βόμβα δεν είχε κατασκευαστεί ακόμα. Οι σκηνές αγωνίας οργανώνονται γύρω από δύο αντικείμενα: το κλειδί για το κελάρι και το ψεύτικο μπουκάλι του κρασιού. Μια ταινία για την σύγκρουση ανάμεσα στην αγάπη και το καθήκον, ένα φιλμ στο οποίο ο Χίτσκοκ αναφέρεται στον έρωτα. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στη σκηνή με το παρατεταμένο φιλί των πρωταγωνιστών. Μια σκηνή που δεν άρεσε στους ηθοποιούς καθώς έπρεπε να περπατάνε πολύ κοντά ο ένας στον άλλο, ενώ τα πρόσωπά τους είναι σε γκρο-πλαν. Με αυτό τον τρόπο, ο Χίτσκοκ ήθελε να δείξει τον πόθο του ενός για τον άλλο.
Psychο: Η ιστορία με πρωταγωνιστές την Τζάνετ Λι και τον Άντονι Πέρκινς, γνωστή:Μια νεαρή κοπέλα, η Μάριον, έχοντας βαρεθεί τη μονότονη ζωή της κλέβει 40.000 δολάρια από το αφεντικό της και κατευθύνεται προς την Καλιφόρνια, όπου πρόκειται να συναντήσει τον εραστή της. Στα μισά του δρόμου, αποφασίζει να διανυκτερεύσει σε ένα απόμερο μοτέλ. Ιδιοκτήτης ο φαινομενικά ήσυχος νεαρός Νόρμαν Μπέιτς, ο οποίος ζει με το πτώμα της μητέρας του. Στο απόγειο της φήμης του, ο μετρ του σασπένς κινηματογραφεί την πιο διάσημη ταινία του, η οποία αποτέλεσε για τον ίδιο μια εμπειρία συναρπαστική. Δεν έχει σημασία που η ταινία έγινε με σχετικά χαμηλό προϋπολογισμό και τη βοήθεια τηλεοπτικού συνεργείου. Όλα τα στοιχεία, από την φωτογραφία μέχρι τον ήχο, οδηγούν σε μια εμπειρία τρόμου. Απρόσμενο ήταν για το κοινό που η πρωταγωνίστρια του φιλμ δολοφονείται αναπάντεχα πολύ νωρίς. Η πιο γνωστή σκηνή φόνου χρειάστηκε επτά μέρες να γυριστεί ενώ η κάμερα αλλάζει εβδομήντα θέσεις.
The Birds:Πως γίνεται η άφιξη μιας πανέμορφης ξανθιάς γυναίκας σε μια παραθαλάσσια περιοχή να έχει αντίκτυπο στην συμπεριφορά των πουλιών; Ακόμα ένα φιλμ βασισμένο σε μυθιστόρημα της Δάφνης Ντυ Μωριέ, μόνο που αυτό εμπνέεται από αληθινά περιστατικά. Η σκηνή του αγρότη με τα ξεριζωμένα μάτια συνέβη στ’αλήθεια, παραλλαγμένη, με κοράκια να επιτίθενται στα μάτια αρνιών. Η σκηνή όπου τα πουλιά επιτίθενται μέσα από το τζάκι ήταν αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμού, γεγονός αρκετά πρωτότυπο για τον Χίτσκοκ που τηρούσε πάντα το σενάριο. Ένα άλλο πρωτότυπο στοιχείο είναι ότι δεν υπάρχει μουσική, η ηχητική επένδυση αποτελείται από ήχους πουλιών.
Ένα ντοκιμαντέρ για τον Άλφρεντ Χίτσκοκ
Το ντοκιμαντέρ είναι παραγωγής του BBC από την εκπομπή “Living famously” (2003) και δεν είναι υποτιτλισμένο
Φιλμογραφία
Αγγλική περίοδος
Αριθμός 13 (Number 13) (1922)
O κήπος της ηδονής(The Pleasure Garden) (1925)
Ο αετός του βουνού (The Mountain Eagle) (1926)
Ο Ενοικιαστής (The Lodger )(1927)
Το Ρινγκ (The Ring) (1927)
Κατήφορος (Downhill)(1927)
Εύκολη αρετή (Easy Virtue) (1928)
Σαμπάνια (Champagne) (1928)
Η γυναίκα του αγρότη (The Farmer’s Wife) (1928)
Harmony Heaven (1929)
Ο άνθρωπος από το νησί Man (The Manxman) (1929)
Εκβιασμός (Blackmail) (1929)
Εξιλέωσις Δικαίου (The Manxman) (1929)
Elstree Calling (1930)
Η Ήρα και το παγόνι (Juno and the Paycock) (1930)
Έγκλημα (Murder!) (1930)
Mary-Sir John Greift Ein (γερμανική εκδοχή της προηγούμενης, 1930)
Το παιχνίδι της σάρκας ( The Skin Game ) (1931)
Πλούσιοι και Παράξενοι (Rich and Strange) (1932)
Αριθμός Δεκαεπτά (Number Seventeen) (1932)
Βιεννέζικα βαλς (Waltzes from Vienna) (1933)
Ο άνθρωπος που ήξερε πολλά (The Man who Knew too Much) (1934)
Τα 39 σκαλοπάτια (The 39 Steps) (1935)
Σαμποτάζ (Sabotage) (1936)
Ο μυστικός πράκτορας (Secret Agent) (1936)
Νέα και Αθώα (Young and Innocent) (1937)
Η Εξαφάνιση της Κυρίας (The Lady Vanishes) (1938)
Η Ταβέρνα της Τζαμάικα (Jamaica Inn) (1939)
Αμερικάνικη περίοδος
Ρεβέκκα (Rebecca) (1940)
Πολεμικός Ανταποκριτής (Foreign Correspondent) (1940)
Ο κύριος και η κυρία Σμιθ (Mr. and Mrs. Smith) (1941)
Υποψίες (Suspicion) (1941)
Σαμποτέρ (Saboteur) (1942)
Το Χέρι που Σκοτώνει / Στη Σκιά της Αμφιβολίας (Shadow Of A Doubt) )1943)
Σωστική Λέμβος (Lifeboat)(1943)
Περιπέτεια στη Μαδαγασκάρη (Aventure Malgache) (1944) – μικρού μήκους
Καλό ταξίδι (Bon Voyage) (1944) – μικρού μήκους
Νύχτα Αγωνίας (Spellbound) (1945)
Υπόθεση Νοτόριους (Notorious)(1946)
Υπόθεση Παραντάιν (The Paradine Case)(1947)
Η Θηλιά (Rope)(1948)
Στον Αστερισμό του Αιγόκερω (Under Capricorn)(1949)
Ο Δολοφόνος Έρχεται Κάθε Βράδυ (Stage Fright) (1950)
Ο Άγνωστος του Εξπρές (Strangers on a Train)(1951)
Εξομολόγηση (I Confess)(1952)
Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως (Dial M for Murder)(1954)
Σιωπηλός Μάρτυς (Rear Window)(1954)
Το Κυνήγι του Κλέφτη (To Catch a Thief)(1955)
Ποιος σκότωσε το Χάρι; (The Trouble with Harry)(1956)
Ο Άνθρωπος που Γνώριζε Πολλά (The Man Who Knew Too Much)(1956)
13 Εγκλήματα Ζητούν Ένοχο / Ο Λάθος Άνθρωπος (The Wrong Man)(1957)
Δεσμώτης του Ιλίγγου (Vertigo)(1958)
Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων (North by Northwest)(1959)
Ψυχώ (Psycho)(1960)
Τα Πουλιά (The Birds)(1963)
Μάρνι (Marnie)(1964)
Σχισμένο παραπέτασμα (Torn Curtain)(1966)
Τοπάζ (Topaz)(1969)
Φρενίτις (Frenzy)(1972)
Οικογενειακή συνωμοσία (Family Plot)( 1976)
Jamaica Inn (1939) gr subs
Ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα της βρετανικής περιόδου του. Παρακολουθήστε εδώ την ταινία ολόκληρη με ελληνικούς υπότιτλους.
Βιβλιογραφία
Χίτσκοκ – Τρυφώ με τη συνεργασία της Έλεν Σκoτ, μετάφραση: Γιάννης Δ. Ιωαννίδης/επιμέλεια: Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδόσεις Ύψιλον Alfred Hitchcock: a filmography and bibliography, Jane Sloan, University of California Press Montage, Sam Rohdie, Manchester University Press Hitchcock’s cinematic style: a study of Marion Crane’s metaphorical journey into darkness, Peder Grøngaard (διαθέσιμο στο pov.imv.au.dk/Issue_04/section_2/artc1A.html) www.alfredhitchcock.com www.nytimes.com www.screenonline.org.uk
