Αλεπούδες

Πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Λάλος, Ιωάννα Παππά, Χάρης Χιώτης, Ιωάννα Κολλιοπούλου
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Υπόθεση: Η Ομάδα Νάμα επιλέγει φέτος να παρουσιάσει ένα σύγχρονο βρετανικό κείμενο της συγγραφέας Dawn King με τίτλο Αλεπούδες (αγγλικός τίτλος: Foxfinder) στην Κεντρική Σκηνή του Επί Κολωνώ. Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα.Οι Αλεπούδες, είναι μια καθηλωτική και συνταρακτική παραβολή της Dawn King, μια σκοτεινά κωμική διερεύνηση της πίστης, της επιθυμίας και της ευθύνης που διαδραματίζεται σε ένα κόσμο τόσο ξένο όσο και οικείο.

Κριτική

Τα υπαρξιακά αδιέξοδα της υποταγής στον φόβο…  

Το θέατρο Επί Κολωνώ παρουσιάζει φέτος ένα έργο της σύγχρονης αγγλικής δραματουργίας της Dawn King, με τίτλο “Οι Αλεπούδες” (με πρωτότυπο τίτλο “Foxfinder”), το οποίο παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη. Το έργο βραβεύτηκε το 2011 με το πρώτο βραβείο Papatango στον διαγωνισμό νέων συγγραφέων σε συνεργασία με το Θέατρο Finborough, όπου πρωτοπαίχτηκε το 2011. Στο σημείωμα της η συγγραφέας αναφέρει, «Η αγγλική εξοχή είναι γεμάτη ιστορίες και τραγούδια. Μπορεί να είναι όμορφη και αναζωογονητική, αλλά υπάρχει κάτι μοναδικά ζοφερό στο λασπώδες αγροτικό τοπίο τον χειμώνα. Κάτι εντελώς τρομακτικό, το κατάμαυρο βράδυ, οι παράξενοι ήχοι… Αυτό ήταν μια αλεπού ή μια ανθρώπινη κραυγή;». Πράγματι, η αγγλική εξοχή είναι γεμάτη θρύλους, ιστορίες και λαϊκές δοξασίες σαν η μοναδική ομορφιά και γαλήνη που τη χαρακτηρίζουν να κρύβουν ένα άλυτο μυστήριο, μία ζοφερή αλήθεια που οι άνθρωποι αγνοούν ή παραβλέπουν. Η συγγραφέας αφορμώντας από τα ιδιότυπα χαρακτηριστικά της αγγλικής εξοχής αποτυπώνει την αινιγματικότητα της σε ένα έργο αλληγορικό, μία παραβολή για τα όρια της πίστης, της επιθυμίας, της ευθύνης, αλλά και αυτά μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαίσθησης.

Το έργο εκτυλίσσεται σε ένα αγρόκτημα στην αγγλική επαρχία, όμως ο ακριβής χρόνος και τόπος δεν συγκεκριμενοποιείται. Ο κρατικός μηχανισμός έχει κηρύξει τις αλεπούδες υπέρτατο εχθρό της χώρας, με υπερφυσικές δυνάμεις και την ικανότητα να καταστρέφουν καλλιεργήσιμες εκτάσεις, καθώς και να επηρεάζουν και να προσβάλλουν το μυαλό και τη λογική των ανθρώπων, οδηγώντας τους στο θάνατο και την καταστροφή. Γι’ αυτό το λόγο η κρατική εξουσία εκπαιδεύει ειδικούς «ανιχνευτές» αλεπούδων, οι οποίοι μέσα από τον ασκητικό βίο που διάγουν, την αποχή τους από τις σαρκικές επαφές αλλά και με τη συνεχή τους εγρήγορση διατηρούν την αδιάλλακτη πίστη στην ύπαρξη του αόρατου εχθρού και την προσήλωση τους στην εξόντωση αυτών. Σε μία περίοδο γενικότερης ύφεσης της χώρας, η αλεπού αποτελεί τον αποδιοπομπαίο τράγο όλων των δεινών που την μαστίζουν, το άλλοθι για οποιεσδήποτε κοινωνικοπολιτικές ατασθαλίες, καθώς η παραπλάνηση και ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης συνιστούν σύνηθες έρεισμα των απολυταρχικών και αυταρχικών καθεστώτων.

Ένας ειδικά εκπαιδευμένος «ανιχνευτής», ο Ουίλιαμ Μπλορ, φτάνει στο αγρόκτημα του Σαμουήλ και της Ιουδίθ με σκοπό τη διευρεύνηση μιας υπόνοιας προσβολής από τον «κόκκινο εχθρό», την αλεπού. Για την κεντρική εξουσία, η αλεπού αποτελεί την αόρατη απειλή, ένα ον η απουσία του οποίου εντείνει τις υποψίες και τον τρόμο για την ύπαρξη της. Ο Μπλορ, στην αγωνιώδη προσπάθεια του να εντοπίσει και να εξοντώσει το θηρίο «… που απειλεί τον ανθρώπινο πολιτισμό», αποκαλύπτει τα ψυχικά και συναισθηματικά αδιέξοδα του ζευγαριού, τις ενοχές για τον χαμό του παιδιού τους αλλά και τα δικά του καταπιεσμένα πάθη και επιθυμίες. Ο ίδιος «ψάχνοντας το δέντρο, χάνει τελικά το δάσος», ενώ η κατήχηση του για την ύπαρξη και την επικινδυνότητα των αλεπούδων οδηγεί τον Σαμουήλ σε ακραίες εμμονές και παράλογες φαντασιώσεις σαν μία ύστατη προσπάθεια λύτρωσης της ενοχικής του συνείδησης. Η Ιουδίθ, εκπροσωπώντας τη φωνή της λογικής και στερούμενη κάθε είδος προσωπικής ευτυχίας κατορθώνει να αντισταθεί σε έναν εχθρό-φάντασμα, αποτελώντας όμως μία παράπλευρη απώλεια όλου αυτού του παραλογισμού. Τελικά, τι συμβαίνει όταν η εμμονή και η πίστη σε μία ιδέα, επηρεάζουν τη λογική, θολώνουν το νου σε σημείο που η διάκριση πραγματικότητας και ψευδαίσθησης καθίσταται αδύνατη; Όταν παράλογες θεωρίες και ιδεοληψίες συνιστούν άλλοθι για τις πιο βάναυσες και εφιαλτικές πράξεις, ενώ τα ανθρώπινα ιδανικά θυσιάζονται στον βωμό του αφανισμού ενός αόρατου ή και ανύπαρκτου εχθρού; Ποιες είναι οι «αλεπούδες» του σύγχρονου πολιτισμού; Είναι οι άλλοι ή μήπως οι πιο μύχιες και σκοτεινές πτυχές του ίδιου μας του εαυτού;

Αυτά τα διαχρονικά, θα έλεγα, ερωτήματα θέτει το σύγχρονο έργο της Dawn King, ενώ η Ελένη Σκότη επωμίστηκε επάξια το “βάρος” της αναμέτρησης με ένα κείμενο που πρωτοπαρουσιάστηκε μόλις δύο χρόνια πριν. Η ευφυής σκηνοθετική ματιά της Σκότη φώτισε καίρια το πολιτικό και υπαρξιακό υπόβαθρο του έργου, μπολιάζοντας τον σαφή συμβολισμό του με αδρές πινελιές ρεαλισμού. Εύστοχη κίνηση η χρήση video wall για την απεικόνιση ρεαλιστικών σκηνών, όπως αυτή του φαγητού, προσδίδοντας περισσότερο βάθος και αινιγματικότητα στην αλληγορική διάσταση του έργου. Μεστή και με τις σωστές “δόσεις” κωμικότητας να εμβολιάζουν τα δραματικά υπαρξιακά αδιέξοδα των ηρώων η μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου.

Η παράσταση διαθέτει μία πολύ καλή γενική αίσθηση του ρυθμού- ενέργεια, σωστές κορυφώσεις και μέτρο. Στην Ομάδα ΝΑΜΑ υπάρχουν μεγάλες υποκριτικές μονάδες που στοχεύουν στην «ολοκληρωμένη απόδοση των χαρακτήρων του έργου». Συγκεκριμένα, το νέο μέλος της Ομάδας, η Ιωάννα Παππά εισχώρησε αμέσως στους κόλπους της με επιτυχία, ερμηνεύοντας με λιτότητα, άρτιες και ευδιάκριτες συναισθηματικές μεταπτώσεις την απελπισμένη Ιουδίθ. Ο Δημήτρης Λάλος, μακριά από μανιέρες και ηθοποιός με μέγεθος, αποδίδει έξοχα τη σταδιακή βύθιση του Σαμουήλ στον κόσμο των ψευδαισθήσεων με σκοπό την λύτρωση της τραγικά ενοχικής του συνείδησης. Ο Χάρης Χιώτης υπερασπίζεται, αν και με κάποια δόση αμηχανίας, ψυχή τε και σώματι το ρόλο του φανατισμένου ανιχνευτή, της τραγικά κωμικής αυτής ύπαρξης που υποτάσσεται μπροστά στον φόβο και την έλλειψη λογικής. Η Ιωάννα Κολλιοπούλου σε μία πλήρη και παθιασμένη ερμηνεία, την οποία χαρακτηρίζει η βραχνή χροιά της. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιώργου Χατζηνικολάου είναι καλαίσθητα, λιτά και λειτουργικά, ενώ οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου εντείνουν τη ζοφερότητα του τοπίου της εξοχής, αλλά και της ίδιας της ψυχής των ηρώων. Η μουσική του Στέλιου Γιαννουλάκη μας υποβάλλει στο κατάλληλο κλίμα και ατμόσφαιρα αυτής της υπαρξιακής και πολιτικής παραβολής.

Trailer 

Πληροφορίες παράστασης

Συντελεστές  

• Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου
• Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
• Σκηνικά/Κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου
• Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
• Μουσική: Στέλιος Γιαννουλάκης
• Φωτογραφίες: Δημήτρης Στουπάκης
• Βοηθός σκηνογράφου: Γιώργος Θεοδοσίου

Διανομή

• Σαμουήλ: Δημήτρης Λάλος
• Ιουδίθ: Ιωάννα Παππά
• Ουίλιαμ: Χάρης Χιώτης
• Σάρα: Ιωάννα Κολλιοπούλου

Πρώτη παράσταση 

Πληροφορίες θεάτρου