Ο Αγησίλαος Μικελάτος αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή του Εθνικού μόλις πριν από δύο χρόνια, αλλά έχει σημειώσει ήδη τα πρώτα του σταθερά βήματα στο σανίδι. Ο ανερχόμενος ηθοποιός έχει συνεργαστεί μέχρι στιγμής με την Κατερίνα Ευαγγελάτου (Φάουστ, 1984) και με τον Αργύρη Πανταζάρα στην Μητρόπολη που θα παρουσιαστεί 1-11 Ιουνίου στο Σύγχρονο Θέατρο, μετά την επιτυχημένη παρουσία της παράστασης στην Μικρή Επίδαυρο το προηγούμενο καλοκαίρι. Η παράσταση είναι ουσιαστικά μία συρραφή χωρίων αρχαιοελληνικών τραγωδιών. Ο Αγησίλαος μίλησε στο Artic.gr για την σκέψη πίσω από αυτή την παράσταση, το αρχαίο δράμα, τις διαφορές «ανοιχτού-κλειστού» θεατρικού χώρου και την ανάγκη για πειραματισμό πάνω στα δοσμένα θεατρικά κείμενα.
Αναστάσης: – Εισήγαγε μας στην Μητρόπολη. Περί τίνος πρόκειται η σύνθεση ρήσεων αρχαίου δράματος;
Αγησίλαος Μικελάτος: – Η Μητρόπολη «είναι ο ιδανικός τόπος για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά». Πρόκειται για πέντε τραγωδίες (Αντιγόνη, Οιδίπους Τύραννος, Μήδεια, Ηρακλής Μαινόμενος, Βάκχες) βάζοντας όμως στο μικροσκόπιο τους Αγγέλους οι οποίοι βιώνουν, έρχονται, αφηγούνται και φεύγουν. Το ζήτημα είναι πού πάνε αυτά τα πλάσματα. Σ’ αυτό το σημείο ερχόμαστε εμείς, νέοι άνθρωποι – ηθοποιοί να πορευτούμε μαζί τους, κουβαλώντας όλες τις μνήμες ή σπαράγματα αυτών, της ιστορίας του καθενός. Υπερστόχος τους είναι η προσπάθεια εύρεσης μιας νέας μητρόπολης. Εκεί που αυτοί θέλουν να ανήκουν. Μαζί τους είναι και ο χορός. Κοιτάζει αμέτοχος τα γεγονότα προσπαθώντας να αντισταθεί. Καταθέτει και αυτός τις δικές του εμπειρίες, τα δικά του σπαράγματα, ανίκανος ωστόσο να αντιδράσει.
Αναστάσης: – Ποιοι λόγοι σας οδήγησαν στις ρίζες του θεάτρου, το αρχαίο δράμα;
Αγησίλαος Μικελάτος: – Είμαστε πολύ τυχεροί να έχουμε το προνόμιο να παίρνουμε κείμενα 2.500 χιλιάδων χρόνων και να τα ερμηνεύουμε το 2017.Είναι σημαντικό να καταπιάνεται κανείς με τέτοια κείμενα και να προσπαθεί να τα φτάσει και όχι να τα φέρει στα μέτρα του για να συμβούν. Με τη ποιητικότητα και τη μουσική που έχει το αρχαίο δράμα κάνει τη φαντασία να καλπάζει, φτιάχνει εικόνες και κόσμους ολόκληρους χωρίς να κάνεις τίποτε. Οι λέξεις από μόνες τους είναι τόσο δυνατές που απλά πρέπει να καταφέρεις να τις αρθρώσεις. Αυτό από μόνο του είναι σημαντική υπόθεση ώστε να οδηγηθείς στο αρχαίο δράμα.
Αναστάσης: – Πώς βιώνεις τη διαφορά του χώρου, από ανοιχτό σε κλειστό; Τι διαφορές να περιμένουμε;
Αγησίλαος Μικελάτος: – Σίγουρα δεν μπορεί να μην περιμένεις οτι δεν θα είναι τίποτε ίδιο εκτός από το κείμενο. Άλλα σκηνικά, άλλα ρούχα, κλειστό θέατρο χωρίς τη φύση και το φως του φεγγαριού από πάνω σου.. Αυτά και μόνο είναι αρκετά για να αλλάξουν το περπάτημά σου, τον τρόπο που μιλάς, που εκφράζεσαι, που απευθύνεσαι. Στο κλειστό χώρο όλα συμβαίνουν για να εξυπηρετήσουν το μικροσκόπιο που δίνουμε στον θεατή και όχι τον μεγεθυντικό που του δώσαμε στην Επίδαυρο. Οπότε το κάθε τι από την παράσταση επιβάλλεται να είναι όσο πιο καθαρό γίνεται. Ίδια κείμενα με τελείως διαφορετική συνθήκη λοιπόν. Καινούργια παράσταση δηλαδή.
Αναστάσης: – Το δικό σου κομμάτι στην παράσταση; Πώς ανιχνεύεις την παρουσία του Αγγέλου στην Αντιγόνη;
Αγησίλαος Μικελάτος: – Έχω αναλάβει τον Άγγελο από την Αντιγόνη που φέρει και ένα μέρος από την τραγική ερωτική ιστορία του Αίμονα και της αγαπημένης του. Έχουμε την δυνατότητα στην παράστασή μας να τους δούμε μαζί μέσα από την αγγελική ρήση.
Αναστάσης: – Τελικά στη ζωή κερδίζουν αυτοί που γεννήθηκαν για να μισούν ή για ν’ αγαπούν;
Αγησίλαος Μικελάτος: – Δυστυχώς και οι δύο.
Αναστάσης: – Ποια πράγματα θα ήθελες ν’ αλλάξουν στον καλλιτεχνικό χώρο σε επίπεδο νοοτροπίας;
Αγησίλαος Μικελάτος: – Ή θα τον βρούμε τον δρόμο ή θα τον φτιάξουμε. Πρέπει να υπάρξει σίγουρα ένας συνδυασμός για τη λειτουργία και την εξέλιξη μας μέσα στον χώρο. Ένας συνδυασμός, που θα μας οδηγήσει στο να γίνουμε λίγο πιο ενεργητικοί απέναντι στη τωρινή κατάσταση. Οι ηθοποιοί από μόνοι τους έχουν μεγάλη δύναμη. Αυτοί πολλές φορές είναι και σκηνοθέτες (συνειδητά ή ασυνείδητα) σε μια παράσταση. Με λίγα λόγια, κείμενα έχουμε, ηθοποιούς έχουμε οπότε το μόνο που μένει είναι να πάρουμε το ρίσκο και να συμβεί. Αν δεν πειραματιστείς, αν δεν δοκιμάσεις, αν δεν φας τα μούτρα σου, δεν γίνεται τίποτα. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με το να βολευόμαστε κάθε φορά κάπου. Ας μας εμπιστευτούμε περισσότερο.
Αναστάσης: – Συμμετείχες στο 1984, μία παράσταση με σκηνές σκληρής βίας. Αντίθετα, στο αρχαίο δράμα, η βία δεν απεικονίζεται. Εκεί φαίνεται κι η λειτουργία των Αγγέλων. Τι πιστεύεις επιδρά περισσότερο στο θεατή και τι ενδεχομένως στον ηθοποιό;
Αγησίλαος Μικελάτος: – Με το να απεικονίσεις μια σκηνή ωμής βίας στο θέατρο δεν καταφέρνεις κάτι. Μόνο να απομακρύνεις τον κόσμο από το να έρθει να δει μια παράσταση που εστιάζει κυρίως σ’ αυτό. Γι αυτό υπάρχει και ο κινηματογράφος που το κάνει 100 φορές καλύτερα. Αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου· μπορείς να ξεκολλήσεις τη καρδιά κάποιου μόνο με ένα άγγιγμα. Με λίγα λόγια είναι εκεί για να κινητοποιήσει και να οξύνει τη φαντασία του θεατή που ειδικά σήμερα το έχει πολύ ανάγκη. Όσον αφορά τον ηθοποιό, καλείται πάντα να υπηρετεί με την ερμηνεία του κάθε φορά το όραμα του εκάστοτε σκηνοθέτη όσο και να διαφέρει ή συγκλίνει με το δικό του.
Αναστάσης: – Αν σου ζητούσαν ν’ απομονώσεις μια φράση της αγγελικής σου ρήσεως;
Αγησίλαος Μικελάτος:
Άμα λείψει από μέσα σου η χαρά
ό,τι μείνει και για σκιά καπνού να μου το δίνανε
Εγώ δε θα τ´αγόραζα-
μπροστά στην ευτυχία.
Trailer
Πληροφορίες για την παράσταση Μητρόπολη
