Ανάμεσα στα παλιά νεοκλασικά κτίρια της οδού Καλιφρονά στη Κυψέλη, ένα στούντιο ζωγραφικής «διαμάντι», εκκολάπτει ένα νέο καλλιτέχνη,τον Αδριανό. Εκεί, νέες εικαστικές ιδέες και τεχνικές, παρορμήσεις, ερμηνείες και αναπάντητα μεταφυσικά ερωτήματα, παντρεύονται  εύστοχα με την ιστορία, τον ακαδημαϊσμό και την σοβαρότητα που αποπνέει ο χώρος.
Ο Αδριανός είναι καλλιτέχνης, με κάθε υπαρκτή ρομαντική ερμηνεία της λέξης.
Αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς αλλά και υποσχόμενους Έλληνες νέους δημιουργούς, καθώς το ταλέντο και η μαεστρία του, ακτινοβολεί τον ψυχισμό ενός νέου ανθρώπου που δεν γνωρίζει συμβιβασμούς και κανόνες, αλλά αντίθετα μια ατίθαση προσωπικότητα έτοιμη να κατακτήσει τον απύθμενο κόσμο της τέχνης.

  Η Σχολή


 Ο Αδριανός Σωτήρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Είναι από τα λίγα τυχερά παιδιά επάνω στη γη που από την πρώτη ανάσα τους, οσφραίνονται τα υλικά της ζωγραφικής, παρατηρούν την κίνηση του χρωστήρα στον μουσαμά και αγγίζουν την ανάγλυφη επιφάνεια του λαδιού, μιας και η μητέρα του, τον γαλούχησε με την τέχνη και τον μύησε στα μυστικά της ζωγραφικής. Εισάγεται στην Α.Σ.Κ.Τ. Αθηνών το 1999 με καθηγητές τον Δημήτρη Μυταρά και τον Ζαχαρία Αρβανίτη και αποφοιτά με άριστα το 2004.

Στη συνάντησή μας είδα έργα από την περίοδο της Σχολής μέχρι και έργα του σήμερα – ατελείωτα κάποια ακόμη –  τα οποία περιμένουν την ολοκλήρωσή τους για μια ακόμη μελλοντική ατομική έκθεση.

 Τα Εσωτερικά

Γυμνό, 2008, Λάδι σε μουσαμά, 80 Χ 100 εκ.Το βλέμμα μου περιπλανιέται σε εσωτερικά δωματίων και σε νεκρές φύσεις, κυρίως από το ατελιέ του, μαρτυρώντας απροκάλυπτα την διάθεση του Αδριανού για τον ακαδημαϊσμό και την μελέτη του χώρου και του φωτός. Το υλικό του είναι αποκλειστικά το λάδι, μιας και όπως δήλωσε ο ίδιος, «Για εμένα, το λάδι έχει μόνο ενδιαφέρον. Τα υπόλοιπα υλικά τα θεωρώ βαρετά. Το λάδι έχει μια ασύγκριτη καθαρότητα και λάμψη».  
Πάραυτα, χαρακτηρίζει τα φοιτητικά του έργα άχρωμα και σκουρόχρωμα. «Ποίο σου αρέσει;» με ρωτά.
Δεν μπορώ να απαντήσω. Δεν έχω λέξεις.
Παρά μονάχα εικόνες και οσμές στο μυαλό. Ταξιδεύω στο βαθύ μπλε, στην ώχρα, στο κόκκινο και στο γήινο καφέ των εσωτερικών. Περιπλανιέμαι στο ημίφως και ακούω το τρίξιμο του ξύλινο δαπέδου στα αφτιά μου.  «Αδριανέ μην με ξυπνάς !», σκέπτομαι.  Η ζωγραφική του, άγουρη ακόμη, είναι άκρως ατμοσφαιρική, ποιητική θα έλεγε κανείς, και είναι αυτό που μαρτυρά ότι ο Αδριανός έχει ένα λαμπρό μέλλον μπροστά του.

Στην ερώτησή μου για το πόσο τον επηρέασαν οι καθηγητές του, πήρα την πιο ειλικρινή και εύστοχη απάντηση.
Έτσι είναι ο Αδριανός. Αυθεντικός, εύστοχος και λιγομίλητος.
«Η Σχολή είναι ένα φυτώριο. Στον κάθε φοιτητή που μπαίνει εκεί, του δίνεται η δυνατότητα να πειραματιστεί και να εξελιχθεί. Σαφώς, οι καθηγητές προσπαθούν να περάσουν –  ο καθένας ξεχωριστά – τα όποια μηνύματα και επιρροές, αλλά μεγάλη σημασία έχει η ιδιοσυγκρασία και η άποψη του κάθε φοιτητή/ζωγράφου.
Ας μην ξεχνάμε ότι όλοι, μέσα σε κάθε εργαστήρι είναι καλλιτέχνες. Και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Σαν καλλιτέχνες. Άπαξ και ξέρεις τι θες, τι είναι αυτό που σε εκφράζει και σε χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο/καλλιτέχνη, τότε δεν χάνεσαι.
Ακολουθείς τον στόχο που εσύ έχεις βάλει. Ακούς, μελετάς και προχωράς!»

 Ο Ερωτισμός

Έφη, 2008, Λάδι σε μουσαμά, 80 Χ 105 εκ.Ο Αδριανός κατακλύζεται από πάθος, ένταση και αφοσίωση για τη ζωή. Τα έργα του αναδύουν ένα παράφορο ερωτισμό, μια αύρα μέθης και συναισθηματικής φόρτισης.
Αφιερώνει μια ολόκληρη σειρά έργων, μεγάλων διαστάσεων σε πορτραίτα και γυμνά, νεαρών γυναικών, πρώην ερωμένων ως επί το πλείστον.

«Οι μεγάλες διαστάσεις μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Έχουν μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, προσφέρουν περισσότερο χώρο πειραματισμού και πρόκλησης για νέες ανακαλύψεις.  Στις μεγάλες επιφάνειες χάνομαι. Όσων αφορά τα ερωτικά, είναι κοπέλες με τις οποίες είχα σχέση. Πόνεσα για κάθε μια ξεχωριστά».

Μου εξηγεί απλοϊκά ότι ζωγραφίζει αυτό που αισθάνεται.
«Δεν θεωρώ ότι παίρνω έμπνευση από κάπου. Η δουλειά  μου είναι βιωματική. Ζωγραφίζω αυτό που αισθάνομαι. Ζωγραφίζω τη θλίψη μου, τον προβληματισμό μου, τα ένστικτά μου. Ακολουθώ πιστά τα ένστικτά μου. Όποια και να είναι αυτά.
Μέσα μου έχω ένα κόσμο. Αυτό προσπαθώ να περάσω στον θεατή. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία παίρνω μαθήματα αυτογνωσίας. Μερικές φορές και εγώ ο ίδιος εκπλήσσομαι από τον εαυτό μου».
Τα λόγια του, αλλά πιο πολύ τα έργα του, είναι τόσο πιστευτά. Δεν προσποιείται. Είναι τόσο αυθεντικός σε σημείο καθήλωσης. Φαίνεται στο βλέμμα του και στο βλέμμα των πορτρέτων. Τι περίεργο; Βρίσκομαι ανάμεσα σε μια βουβή συνομιλία. Είμαι μάρτυρας μιας μεταφυσικής θύελλας συναισθημάτων και παλλόμενων ενεργειών.

 Ο Συμβολισμός

Φάος, 2009, Λάδι σε πανί, 127 Χ 205 εκ. Συνεχίζοντας την κουβέντα με τον Αδριανό, μου δείχνει έργα της τελευταίας του δουλειάς, η οποία γίνεται και ολοένα και πιο συμβολική.
Η γραφή του έχει πια ωριμάσει μαζί και ο εξωπραγματικός του κόσμος. Η χρωματική του παλέτα παραπέμπει σε έργα της Αναγέννησης, του Ρέμπραντ, του Μπρούγκελ.
Παντού υπάρχουν σύμβολα.  Κυρίως του θανάτου και της μεταθανάτιας ζωής. Νεκροκεφαλές, νομίσματα, πτηνά, ερπετά, βραχώδη τοπία, εσοχές στη γη, που λειτουργούν ως πύλες για τον Κάτω Κόσμο.  

«Σε τρομάζουν?» με ρωτά? «Μου αρέσει στα έργα μου να περνώ μηνύματα. Ο καθένας καλείται να τα ερμηνεύσει όπως θέλει. Εγώ αποτυπώνω στον καμβά την έννοια του θανάτου και της ζωής. Που εξάλλου δεν απέχει πολύ το ένα από το άλλο.
Για μένα η ζωγραφική είναι ένα ατέρμων ταξίδι. Μέσα σε αυτό μελετώ και πειραματίζομαι. Παίζω με τις έννοιες, τους συμβολισμούς, τις οφθαλμαπάτες.
Βάζω στον εαυτό μου και στους θεατές παιχνίδια μυαλού. Αυτό με κεντρίζει.
Η έρευνα της τέχνης μου σε βάθος».

 Προσευχή, 2009, Λάδι σε πανί, 300 Χ 185 εκ.Παράλληλα ο ζωγράφος θέτει ερωτήματα για την ενέργεια, την μεταφυσική της διάσταση, την θρησκεία, την πίστη.
«Πάντα με ενδιέφερε για το τι υπάρχει κάτω από τη γη. Αυτή η οριζόντια διχοτόμηση παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, γεννώντας την ύπαρξη δύο κόσμων.
Του υπαρκτού και του μεταφυσικού. Του επίγειου και του παράδεισου. Πώς όμως φτάνει κανείς εκεί; Στο ιδεατό; Υπάρχουν δύο τρόποι. Ο καλός και ο κακός. Ο εύκολος για μερικούς ανθρώπους και ο δύσκολος για κάποιους λιγότερο τυχερούς».

Αφήνοντας το αχόρταγο βλέμμα μου να περιπλανηθεί πάνω στους μουσαμάδες, καταλήγω στο συμπέρασμα πως ο Αδριανός είναι εξαιρετικός κολορίστας. Είναι μαέστρος της αποτύπωσης του φωτός και της άμεσης και εννοιολογικής μετάδοσης της ενέργειάς του.
«Το φως ανεξάρτητα από πού προέρχεται μεταδίδει κάποιο είδος ενέργειας. Άλλοτε είναι διαπεραστική, καθηλωτική και άλλοτε εννοιολογική και συμβολική».  

Αργότερα μου εξηγεί πως τον ενδιαφέρει πολύ η βιολογία και η ανατομία. Μελετά τα οστά ζώων, τον σπειροειδή σχηματισμό των όστρακων, μαθηματικές έννοιες και αστροφυσικούς σχηματισμούς, και όλα αυτά τα παντρεύει με επιτυχία στο αναπάντητο ερώτημα στο “τι έπεται μετά τον θάνατο;”

Χαρακτηριστικό επίσης της δουλειάς του καλλιτέχνη, είναι η συχνή απεικόνιση της προσωπογραφίας του. Και αυτό, διότι θεωρεί τον εαυτό του πρωταγωνιστή τον ασυνείδητων ιστοριών. Πρόκειται για ψυχογράφημα του ίδιου του δημιουργού.

Τον ρωτώ πως αντιδρά ο κόσμος. Μου απαντά πως έχει βρεθεί αντιμέτωπος με ποικίλες αντιδράσεις.
«Έχουν φτάσει μέχρι στο σημείο να μην μπουν καν στην αίθουσα. Αλλά δεν με πειράζει. Κάποιες φορές το περιμένω. Δεν μπορούμε να τους ικανοποιούμε όλους. Πάντα όμως είχα την απορία για το πόσο είναι εξοικειωμένο το βλέμμα του θεατή. Συμπίπτει με αυτό του καλλιτέχνη;
Μπορεί να έχει την ίδια δυνατότητα και διεισδυτικότητα; Για τους εξοικειωμένους, θαρρώ πως ναι».

Το Βραβείο

Επιλογές, 2010, Λάδι σε πανί, 127 Χ 204 εκ.Για τον Αδριανό Σωτήρη η επιβράβευση δεν άργησε να έρθει. Μετά από διεθνή διαγωνισμό που είχε προκηρύξει η Πολιτιστική Ολυμπιάδα του Λονδίνου για το 2012 και στο οποίο είχαν λάβει μέρος 15.000 καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο, από την χώρα μας επελέγη ο Αδριανός, προκειμένου να μας εκπροσωπήσει με τα έργα του στο μουσείο του Λονδίνου.
Το έργο του με τίτλο «Επιλογές», απέσπασε χρυσό μετάλλιο από την Εικαστική Ολυμπιάδα του Λονδίνου (Olympic Fine Arts London 2012, Creative Cities Collections).

Στην άμεση ερώτησή μου για το πώς το δέχτηκε, πήρα την πιο ταπεινή απάντηση.
«Χάρηκα, αλλά δεν είναι αυτό που θα με χαρακτηρίσει. Δεν πιστεύω στα βραβεία. Δηλαδή τι έγινε τώρα; Αυτό το μετάλλιο θα με χαρακτηρίσει σαν ζωγράφο;
Προσωπικά αυτό που με νοιάζει είναι η δουλειά μου. Αυτό θέλω να κάνω. Προχωρώ έχοντας στο μυαλό μου το επόμενο έργο. Δεν κολλάω σε βραβεία. Καλά είναι να συμβαίνουν αλλά όχι να μας στιγματίζουν».

Έχοντας βιώσει στο πετσί μας την οικονομική κρίση, τον ρωτώ πώς το χειρίζεται και πως το εισπράττει.
«Η κρίση στην τέχνη έχει εμφανιστεί καιρό τώρα. Σαφώς και την εισπράττω καθημερινά στη δουλειά μου. Όπως όλος ο κόσμος έτσι και εγώ έχω περιορίσει τα έξοδα μου στο 90%. Αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να δημιουργώ.
Συνεχίζω με την ίδια πίστη. Πιστεύω πως η δουλειά μου θα βρει τον δρόμο της.
Όταν είσαι πραγματικά αφοσιωμένος, τότε πετυχαίνεις τον στόχο σου». 

Ο λόγος του πάντα έτσι ήταν. Απλός και μεστός.  Και οι σκέψεις του βαθιές και τυραννικές.  Τελικά η τέχνη δεν έχει ανάγκη από φανφάρες και επιτηδευμένα λόγια. Χρειάζεται ειλικρίνεια, αγάπη και προπάντων σεβασμό.

Όπως ο Αδριανός, πολύ σωστά έμαθε από τότε που ήταν μικρός, πως … «η ζωγραφική είναι σημαντική».

Προηγούμενο άρθροΟι Coldplay στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Επόμενο άρθροO M. Fassbender ο αφηγητής του ντοκιμαντέρ για την F1