α-taxi-αΠρωταγωνιστούν:  studio Νάμα
Σκηνοθεσία:  Ελένη Σκότη
Υπόθεση:  Μέσα στη χαοτική κυκλοφορία ανθρώπων αμέριμνων και μη, μέσων μεταφοράς σταθερής τροχιάς και μη, ρύπων σωματιδιακών και μη, προϊόντων νόμιμων και μη, ιδεών ουσιωδών και μη, ζώων αδέσποτων και μη, ένστολων σε υπηρεσία και μη, τουριστών σε απόγνωση και μη, πορειών με αιτήματα και μη, μέσα σ’ αυτή την παραδειγματικά ανοργάνωτη πόλη, ένας ταξιτζής κάνει τη βάρδια του. Η σύγχυση στο αστικό περιβάλλον τριγύρω, αντιπροσωπεύεται με αξιοσημείωτη συνέπεια μέσα στο ταξί του, ενώ στο μυαλό του προσπαθούν να αφομοιωθούν όλα αυτά και να συνυπάρξουν με τα προβλήματα και τις επιθυμίες της προσωπικής του ζωής.

 

 

 

Κριτική


 «α- taxi- α» με χιούμορ και μαγεία

Μια ιδιαίτερη δουλειά, παρουσιάζεται στο ατμοσφαιρικό και προσεγμένο φουαγιέ του θεάτρου Επί Κολωνώ, για λίγες ακόμα παραστάσεις, από το studio Νάμα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη. Το θέμα, η διαδικασία δημιουργίας της παράστασης και η προσπάθεια στο σύνολο της, συνθέτουν ένα  ευχάριστο αποτέλεσμα, την «α- taxi- α».

Πρέπει πρώτα, να μιλήσουμε για τη μέθοδο που ακολουθήθηκε για να δημιουργηθεί αυτή η παράσταση.  Όπως αναφέρεται και στο πρόγραμμα: «Η παράσταση προέκυψε στο πλαίσιο των εργαστηριών υποκριτικής Studio Νάμα με την Ελένη Σκότη, με συμμετοχή των τεταρτοετών φοιτητών και συντελεστών της θεατρικής ομάδας Νάμα… Αυτοσχεδιασμοί με θεματική, σκηνοθετικές παρεμβάσεις, καταγραφή σε βίντεο, δραματουργική επεξεργασία, πρόβες και… παράσταση». Αξίζει να σημειωθεί ότι παρά τις ατέλειες, στα κείμενα και στη θεματολογία, απέδωσε σίγουρα θετικά στοιχεία τα οποία αντικατοπτρίζονται  στους με μαεστρία, ρυθμούς της σκηνοθεσίας  και στις ερμηνείες μερικών εκ των ηθοποιών. Η συγκεκριμένη διαδικασία είναι σπάνια για τα ελληνικά θεατρικά δεδομένα και είναι τέτοιες μέθοδοι που δυστυχώς λείπουν από την κουλτούρα πολλών Ελλήνων ηθοποιών και σκηνοθετών. 

Όσον αφορά το έργο, είναι στη μόδα τα τελευταία χρόνια, λιγότερο στην Ελλάδα, περισσότερο στο εξωτερικό, να βλέπουμε έργα που εξελίσσονται σε ταξί, τρένα, λεωφορεία, μετρό. Η  ιδέα, παραμένει πρωτότυπη. Παρατηρούμε συχνά έτσι κι αλλιώς τις τελευταίες δεκαετίες, συγγραφείς και σκηνοθέτες, να προσπαθούν να απεγκλωβίσουν τους χαρακτήρες των έργων τους από τα παλάτια οπού δέσποζαν στην ελισαβετιανή εποχή, ή από τα σπίτια και τους καναπέδες οπού «θρονιάστηκαν» τους τελευταίους αιώνες στις φάρσες, στα μπουλβάρ και σε άλλα είδη. «Ο χώρος του δράματος» είναι πάντα ένα από τα βασικότερα στοιχεία που συνθέτουν ένα έργο. Στους κλασσικούς συγγραφείς, βλέπουμε την λιτή παρατήρηση πριν από κάθε σκηνή «Στο παλάτι» ή «Στην πολεμίστρα» . Ο Πίντερ, από την άλλη πλευρά, στον «Επιστάτη» περιγράφει το κάθε τραπεζάκι που βρίσκεται στον σκηνικό χώρο, χαρακτηριστικό πολλών συγγραφέων του 20ου που επέλεγαν να είναι έτσι αναλυτικοί. Ακόμα και οι περιλήψεις των έργων, αρχίζουν με την διευκρίνιση του πολύ σημαντικού ερωτήματος: «που;». Σε 2.500 χρόνια θεατρικής ιστορίας, είχαμε παλάτια, αριστοκρατικά σπίτια, τρώγλες, θέατρα, δρόμους, ή πιο σπάνια, αδιευκρίνιστους χώρους που χαρακτηρίζονται μόνο από ένα δέντρο που βρίσκεται στη σκηνή. Βέβαια, δεν έχει τύχει να εξελίσσεται ένα ολόκληρο σαιξπηρικό έργο σε ένα κάρο. Στην παράσταση «α- taxi- α» όμως, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Όλο το έργο εξελίσσεται σε ένα «σύγχρονο» κάρο, σε ένα ταξί…

Ένας ταξιτζής κάνει τη βάρδιά του. Μοναδικό σκηνικό το ταξί του (τα καθίσματα δηλαδή και μια πόρτα από την πλευρά του οδηγού-λιτά και επαρκή, καθώς και η ενδυματολογία και οι φωτισμοί, για τις ανάγκες του εγχειρήματος). Η σύζυγός του,  αποκαλύπτει ότι είναι έγκυος και ο ταξιτζής καλείται να πάρει μια δύσκολη απόφαση, στοιχείο που τον ακολουθεί μέχρι το τέλος της βάρδιας του και της παράστασης. Η τουρίστρια, ο φοιτητής, δυο ζευγάρια, άλλοι επιβάτες και μια ονειρική παρουσία στο φινάλε, συνθέτουν την επεισοδιακή κούρσα που παρακολουθεί ο θεατής.

επί κολωνώΗ σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη, δίνει έναν φρενήρη ρυθμό που αντικατοπτρίζει τόσο τους ρυθμούς της πόλης μέσα σε ένα ταξί, όσο και τις απαιτήσεις που έχει μια σπονδυλωτή κωμωδία, που οφείλει να είναι ιδιαίτερα καλοκουρδισμένη, για να βγάλει άφθονο και αβίαστο γέλιο. Με έξυπνα ευρήματα και εξαιρετική διδασκαλία αυτοσχεδιασμών, χαρίζει στο έργο πολλές κωμικές εικόνες. Προσδίδει ακόμα καλύτερα τις εναλλαγές της ατμόσφαιρας σε όσα κομμάτια το επιτρέπουν. Τα κομμάτια αυτά αν και λίγα ξεχωρίζουν. Τα σημεία που βλέπουμε την αγωνιά του ταξιτζή είναι βγαλμένα μέσα απ’ τη ζωή. Το εξαιρετικό, υπερρεαλιστικό φινάλε, κλέβει την παράσταση, μέσα από την σχέση της νεαρής οπτασίας που έρχεται να δώσει κάθαρση στον κουρασμένο και απελπισμένο ταξιτζή, δίνει, μια εξυψωτική ανατροπή στην αισθητική.
Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα λιγότερο ανάλαφρα κομμάτια, τα ουσιώδη, έλλειπαν εμφανώς. Ευθύνη υπάρχει πλέον και στην συγγραφή-επιμέλεια των κειμένων, αλλά και στο ποιος ήταν ο στόχος κειμένων και παράστασης. Το επιτυχημένο κωμικό κομμάτι, δεν είναι αρκετό άλλοθι για αποσπάσει την προσοχή ενός πιο απαιτητικού ή πεπειραμένου θεατή. Δημιουργείται ένας ελαφρά επιθεωρησιακός χαρακτήρας με κλισέ. Επιπροσθέτως σε σημεία, μια υπερβολικά ανδροκρατική εικόνα (στα ζευγάρια ειδικά) υποβαθμίζοντας άσκοπα τους γυναικείους χαρακτήρες του έργου, σε βαθμό ενοχλητικό. Καταπιέζεται η ανάγκη προβληματισμού, που αγωνιωδώς προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια. Η κυρία Σκότη, που είναι γνωστή και για το ποιοτικό της κριτήριο, αντιμετωπίζει σωστά τα κείμενα. Κάποια από αυτά όμως είναι τα λάθος κείμενα.
Η παράσταση είναι ευχάριστη, αλλά διακρίνεται μια προχειρότητα σε επιμέρους σκηνές, που θα μπορούσαν να προκαλούν μεγαλύτερη ποικιλία συναισθημάτων στον θεατή και να τον οδηγούν κάπου. Λείπουν σπόνδυλοι, που θα μπορούσαν να συνθέσουν κάτι πολύ πιο πλούσιο, που θα δημιουργεί ένα μικρό σοκ στον θεατή,  δίνοντας άλλη ποιότητα, πέρα από την επιθεωρησιακή, στην σπουδαία ιδέα των ιστοριών μέσα σε ένα ταξί.

Ο δεκαμελής θίασος του studio Νάμα, κατά βάση νεαροί ηθοποιοί, παρουσιάζει ένα καλό γενικό σύνολο με χημεία, η οποία οφείλεται σίγουρα στη μέθοδο δουλειάς και στη σκηνοθέτη, καθώς και στο ταλέντο μερικών ηθοποιών που ξεχώρισαν του συνόλου. Ο Στάθης Σταμουλακάτος, πρωταγωνιστεί ως ταξιτζής, με διάχυτη εκφραστικότητα,  αλλάζει προσωπεία,  εξελίσσεται αριστοτεχνικά καθώς προχωράει το έργο και μένει συμπαθής επικοινωνώντας άριστα με το κοινό. Τα δυο τελευταία επιτεύγματα, είναι αξιόλογα, αφού θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως παγίδες του ρόλου. Διακρίνεται επάξια λοιπόν,  ως κορυφαίος της παράστασης. Η σύζυγος του, (Ελένη Παργινού), έχει έντονο ταμπεραμέντο με χιούμορ αλλά έλλειψη διακυμάνσεων προκειμένου να βγει μια πιο σύνθετη εικόνα. Η σκηνή της τουρίστριας (η Άρτεμις Τσιντάρη μιλώντας αγγλικά και γερμανικά σε όλη τη σκηνή) αρχίζοντας σχετικά καλά, ξεφουσκώνει πολύ στη συνέχεια σε εσωτερική ένταση και επικοινωνία με τον ταξιτζή. Ο νεαρός Σωτήρης Βενέτης, ως φοιτητής και εργαζόμενος παρουσιάζει δυο καλά δομημένους ρόλους, σε δυο καλά δομημένα κείμενα. Παρά την απουσία πλαστικότητας στο σώμα, βγάζει κάποιες από τις καλύτερες κωμικές νότες της παράστασης. Ο Βαγγέλης Ευαγγελινός, παρουσιάζει μονοδιάστατα ένα ντροπαλό νέο και ένα παντρεμένο άντρα. Τα εκφραστικά του μέσα, αναδεικνύουν μια μανιέρα και με πολλές χειρονομίες, ενώ δίνει στο ρόλο, έναν περίεργο μισογυνισμό. Η Τόνια Καζάκου, ως σύζυγος του, ακροβατεί ανάμεσα στο κωμικό και στο πιο ουσιώδες και δραματικό επιτυχώς, με λεπτομέρειες που λείπουν από άλλες ερμηνείες. Εκπέμπει μια νευρικότητα που την ενσωματώνει όμως στο ρόλο γλιτώνοντας το λάθος. Με μια ώριμη ερμηνεία, βάθος, σωστή χρήση του σώματος, ξεχωρίζει θετικά.Ο καταθλιπτικός επιβάτης (Αδάμ Νάντα), κάνει φιλότιμη προσπάθεια με μια νευρική ερμηνεία, δεν βρίσκει όμως τόσο καλά τις ισορροπίες του ρόλου. Ο Γιάννης Λεάκος, κερδίζει το γέλιο του κοινού, αλλά αδικεί το ταλέντο του και το ρόλο παρουσιάζοντας έναν ρηχό χαρακτήρα. Η Ξένια Μπαχαρνίκου, ως το ραντεβού του, είναι πιο υποτονική, κυνηγώντας το αστείο. Στη σύντομη σκηνή του φινάλε που όμως απογειώνει το έργο (είναι η καλύτερη σκηνή και του Στάθη Σταμουλακάτου παράλληλα), ως το όνειρο του ταξιτζή, η νεαρή Σωτηρία Μαράθου, ξεχωρίζει με μια εντυπωσιακή και καθηλωτική παρουσία. Βγάζει ένα λεπτό χιούμορ μέσα από μια σχετικά καλά δομημένη αμηχανία και κατορθώνει να φέρει την ανατροπή στην ατμόσφαιρα και στη δυναμική της παράστασης με μια μαγευτική πνοή.

Το τελικό αποτέλεσμα άφησε το κοινό ικανοποιημένο, αφού η προσπάθεια κέρδισε το χειροκρότημα των θεατών. Είναι μια απόπειρα με μέλλον, αφού η όρεξη και το ταλέντο δεν λείπει. Λείπουν κάποιες λεπτομέρειες, που θα την έκαναν  να ξεχωρίσει και θα έδιναν το επίπεδο που αξίζει να έχει μια παράσταση με μια καλή ιδέα, καινοτόμα μέθοδο δουλειάς, αρκετούς ικανούς συντελεστές. Αλλά είναι μια πολλά υποσχόμενη πρόταση από το studio Νάμα.

 

Πληροφορίες Παράστασης


Συντελεστές

  • Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
  • Σκηνικά:Γιώργος Χατζηνικολάου
  • Φωτισμοί: Γιώργος Χατζηνικολάου
  • Επιμέλεια κειμένων: Παναγιώτης Μπρατάκος, Γιάννης Λεάκος

Παίζουν

  • Στάθης Σταμουλακάτος
  • Σωτήρης Βενέτης
  • Βαγγέλης Ευαγγελινός
  • Τόνια Καζάκου
  • Σωτηρία Μαράθου
  • Ξένια Μπαχαρνίκου
  • Γιάννης Λεάκος
  • Ελένη Παργινού
  • Άρτεμις Τσιντάρη
  • Αδάμ Νάντα

Ημερομηνίες Παραστάσεων

  • από Τετάρτη 22/5 έως Δευτέρα 3/6
  • (πλην Δευτέρας 27/5, Τρίτης 28/5 και Κυριακής 2/6)

Ώρα έναρξης

  • 21:30

Τιμές Εισιτηρίων

  • Γενική είσοδος: 5,00€

Πληροφορίες Θεάτρου


 

  • Επί Κολωνώ, Σκηνή Φουαγίε
  • Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός
  • Τηλ.: 2105138067

 

Οι παραστάσεις συνεχίζονται έως 1 Ιουνίου 2013

 

 

 

Προηγούμενο άρθροΛήθη a Compás στο Βυρσοδεψείο
Επόμενο άρθροComic_ω!Τραγικό από την ομάδα Omad@nce στο θέατρο Βεργίνα