Για ακόμη μια χρονιά πραγματοποιήθηκε το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η διοργάνωση που έχει γίνει πλέον θεσμός για την πόλη του Βορρά συνεισφέρει διαρκώς στον πολιτιστικό χαρακτήρα της πόλης και στον κινηματογραφικό πολιτισμό. Το 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ζωντάνεψε με τις ταινίες, τα φώτα, τους ήχους και τις μουσικές του το Λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Μαζί με τις προβολές των ταινιών διεξάγονταν παράλληλες εκθέσεις, όπως «Το ρίζωμα: 14 ταινίες, 14 ιδέες, 14 ρίζες της ψυχής» στην Πρώην Αποθήκη Στρατού. Τα έργα – ζωγραφικά, σχέδια, φωτογραφίες, εγκαταστάσεις, γλυπτά – ήταν εμπνευσμένα από τις δεκατέσσερις ταινίες του Διεθνούς διαγωνιστικού Τμήματος, στο πλαίσιο του εμβληματικού βιβλίουΤο ρίζωμα, της Γαλλίδας φιλοσόφου Σιμόν Βέιλ. Τέλος, ταινίες της 6ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, «Φαντασιακές Εστίες» προβάλλονταν στις αίθουσες του Φεστιβάλ.

58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης : Τα βραβεία

Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου παρουσίασε την τελετή λήξης και απονομής βραβείων του 58ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίνκης στο Ολύμπιον. Σε ολόκληρη τη διάρκεια της τελετής, υπήρχε διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα. Η βραδιά συνεχίστηκε με την εκπληκτική ταινία της Σάλι Πότερ, Το Πάρτυ (The Party) και ολοκληρώθηκε με το Closing Party Fischer at Warehouse C και με το live του συγκροτήματος The Coconaut Rockers.

58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου ήταν ο επίσημος παρουσιαστής της τελετής λήξης και απονομής των βραβείων του 58ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Τον Χρυσό Αλέξανδρο – Βραβείο Καλύτερης Ταινίας «Θόδωρος Αγγελόπουλος» απέσπασε η ταινία τα Κοράκια (Ravens)  του Σουηδού Γιενς Ασούρ. Πρόκειται για το κινηματογραφικό ντεμπούτο του διάσημου φωτογράφου Γιενς Ασούρ. Μια δραματική, αγωνιώδη ελεγεία για τα βάρη της οικογένειας και τη δύναμη του αναπόφευκτου, που διαδραματίζεται στην επαρχία της Σουηδίας στη δεκαετία του ’70. Επίσης, το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας κέρδισε ο Ρέινε Μπρίνολφσον για την ερμηνεία του στην ταινία.

Τα Κοράκια/Ravens
Τα Κοράκια (Ravens) ήταν ο μεγάλος νικητής του 58ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Στην ταινία Χωρίς όνομα, χωρίς υπογραφή (No Date, No Signature) του Βαΐντ Τζαλιλβάντ απονεμήθηκε ο Αργυρός Αλέξανδρος – Ειδικό βραβείο Κριτικής Επιτροπής. Έλαβε, ακόμη, το σημαντικό βραβείο του διαγωνιστικού τμήματος από την Διεθνή Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI). Η ταινία συγκροτεί ένα εκλεκτό δείγμα του κινηματογράφου των ηθικών διλημμάτων, μπολιασμένο με την ιρανική κινηματογραφική παράδοση της ενδελεχούς μελέτης χαρακτήρων. Μια ελεγεία για τους ανθρώπους που ονειρευόμασταν να γίνουμε κι όμως θάψαμε μέσα μας.

Σε βιντεοσκοπημένο μήνυμα που απηύθυνε στο κοινό του Φεστιβάλ, ο σκηνοθέτης από το Ιράν σημείωσε, μεταξύ άλλων, ότι είναι ιδιαίτερα ευτυχισμένος, γιατί αυτό το βραβείο του απονέμεται στην Ελλάδα. Τη χώρα του Αριστοτέλη που αγαπά πάρα πολύ, και στην οποία το θέατρο και ο κινηματογράφος χρωστάνε πολλά.

Χωρίς όνομα, χωρίς υπογραφή
Χωρίς όνομα, χωρίς υπογραφή (No Date, No Signature)

Τον Χάλκινο Αλέξανδρο – Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής για καλύτερη σκηνοθεσία απέσπασε ο Χλίνουρ Πάλμασον για την ταινία του Winter Brothers (Δανία, Ισλανδία). Επιπλέον, η ταινία κέρδισε την δεύτερη Ειδική Μνεία της επιτροπής για τον ήχο της.

Στη συνέχεια, η Μαρία Ναυπλιώτου απένειμε το βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας, το οποίο δόθηκε στην Ντάρια Ζόβνερ για την ερμηνεία της στην ταινία Για την οικογένεια (Closeness) του Κάντεμιρ Μπαλάγκοφ (Ρωσία). Το βραβείο Σεναρίου δόθηκε στους Ζιλ Κουλίερ και Τομ Ντιπόν για το σενάριο της ταινίας Φορτίο (Cargo) σε σκηνοθεσία του Ζιλ Κουλίερ. Η πρώτη Ειδική Μνεία της επιτροπής ανακοινώθηκε από τον Κάρελ Οχ και δόθηκε στον ηθοποιό Χάρι Ντιν Στάντον και «το τελευταίο χαμόγελό του στο φιλμ Lucky του Τζον Κάρολ Λιντς», όπως σημείωσε.

Lucky
Ο ηθοποιός Χάρι Ντιν Στάντον υποδύεται έναν υπερήλικα σε μια ξεχασμένη επαρχιακή πόλη των Η.Π.Α. που ακολουθεί πιστά τη ρουτίνα του, ο οποίος στις τελευταίες στροφές της ζωής του μπαίνει σε ένα νέο μονοπάτι αυτογνωσίας.
Οι νικητές του κοινού

Το βραβείο Κοινού FISCHER για ταινία του Διεθνούς Διαγωνιστικού του 58ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, δόθηκε στην ταινία Lucky του Τζον Κάρολ Λιντς (ΗΠΑ). Το βραβείο Κοινού FISCHER Ελληνικής Ταινίας – Μιχάλης Κακογιάννης για ταινία του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου (πρεμιέρα)  κέρδισε η ταινία Ιστορίες Χωρίς Χρόνο του Βασίλη Ραΐση (Ελλάδα).

Το βραβείο Κοινού FISCHER για ταινία του τμήματος Ματιές στα Βαλκάνια του 58ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απέσπασε η ταινία Μυστικό Συστατικό (Secret Ingredient) του Γκιόρτσε Σταβρέσκι (συμπαραγωγή ΠΓΔΜ-Ελλάδας). Τέλος, το βραβείο Κοινού FISCHER για ταινία του τμήματος Ανοιχτοί Ορίζοντες του 58ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, κέρδισε η ταινία Εντός Ορίων (Insyriated) του Φιλίπ φαν Λέου (Βέλγιο, Γαλλία, Λίβανος).

Μυστικό συστατικό - Secret Ingredient
Το Μυστικό συστατικό του Γκιόρτσε Σταβρέσκι είναι μια μαύρη κωμωδία. Ο Βέλε κλέβει μαριχουάνα για να φτιάξει ένα θαυματουργό κέικ που ανακουφίζει τον καρκινοπαθή πατέρα του. Όταν το σχέδιο πετυχαίνει, οι γείτονες θέλουν τη συνταγή και οι κακοποιοί το εμπόρευμα πίσω.
Διαβάστε εδώ αναλυτικά όλα τα βραβεία από το 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Το Ρίζωμα: 14 ταινίες, 14 ιδέες, 14 ρίζες της ψυχής | Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα

Η Σιμόν βέιλ έδωσε φέτος τον τόνο στην επιλογή του Διεθνούς διαγωνιστικού Τμήματος. Το 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πρότεινε φέτος έναν ανατρεπτικό τρόπο να προσεγγίσουμε το σινεμά και επέλεξε τις δεκατέσσερις ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος με πυξίδα ένα από τα πιο εμβληματικά βιβλία του 20ου αιώνα, Το ρίζωμα της γαλλίδας φιλοσόφου Σιμόν Βέιλ, από τις πιο ανήσυχες φωνές της παγκόσμιας διανόησης.

Οι έννοιες του νόστου, της επιστροφής, της «ρίζας» διέτρεχαν τις δεκατέσσερις ταινίες (έντεκα ξένες και τρεις ελληνικές) του Διαγωνιστικού Τμήματος. Το φεστιβάλ εστίασε σε ταινίες πρωτοεμφανιζόμενων δημιουργών, που εκφράζονται με τολμηρό και πρωτότυπο τρόπο και τις εξέτασε σε συνάρτηση με τις ιδέες που αναπτύσσονται στο έργο της  Βέιλ. Το ρίζωμα διατρέχει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, θέτει υπό αμφισβήτηση τις θεμελιώδεις πλάνες του, αναλύει την ασθένεια του «ξεριζώματος», που τον έχει πλήξει. Διακηρύττει ότι «το ρίζωμα είναι ίσως η σημαντικότερη, αλλά και η πλέον παραγνωρισμένη ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής».

Έτσι, οι δεκατέσσερις ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος ήταν: Lucky, Εκείνες οι μακρυμαλλούσες νύχτες, Για την οικογένεια, Εξοχικές κατοικίες. Φορτίο, Καθοδήγηση Ζωής, Winter Brothers, Κοράκια, Η άμυνα του δράκου, Ούτε όνομα, ούτε υπογραφή και Κτήνος.

Κτήνος - Beast
Κτήνος: μια γενναία ταινία που δημιουργεί μια σύνθετη σχέση ανάμεσα στον κεντρικό χαρακτήρα και το κοινό της, ένα σκοτεινό δράμα, δομημένο σε αρχέτυπα παραμυθιού.

Η πνευματική παρακαταθήκη της Βέιλ, την οποία εξύμνησαν μεταξύ άλλων ο Αλμπέρ Καμύ και ο Τ.Σ. Έλιοτ, είναι ένα συγκλονιστικό κοινωνικό μανιφέστο που έγινε πράξη ζωής. Όπως σημειώνει και ο Γάλλος συγγραφέας Ζακ Ζυλιάρ, «αν και συνδικαλίστρια, η Βέιλ  προειδοποιεί για τους κινδύνους της συλλογικότητας. Αν και επαναστάτρια, ευαγγελίζεται την κοινωνική ειρήνη. Ειρηνίστρια, στρατεύεται με το όπλο στο χέρι στο πλευρό των Ισπανών δημοκρατών. Εβραία, απορρίπτει μετά βδελυγμίας τον Θεό της οργής και της εκδίκησης της Παλαιάς Διαθήκης. Χριστιανή με καθολικές τάσεις, δεν διστάζει να καταγγείλει την προδοσία της Εκκλησίας υπό την κηδεμονία της Ρώμης».

Ματιές στα Βαλκάνια & Λογοτεχνία

Θαυματουργά κέικ με μαριχουάνα, δέκα μικροί νέγροι αλά βαλκανικά, φρικαλεότητες του πολέμου και γκέι έρωτες που αψηφούν τα ταμπού συνέθεσαν φέτος το αφιέρωμα Ματιές στα ΒαλκάνιαΈνα οδοιπορικό στα Βαλκάνια με ταινίες που εξερευνούν όλα τα είδη. Από φιλμ επιστημονικής φαντασίας με την υπογραφή του Σεμίχ Καπλάνογλου, μέχρι μαύρη κωμωδία και πολιτικό δράμα.

Zer του Καζίμ Οζ
Βασισμένη στη γενοκτονία του κουρδικού πληθυσμού του Ντερσίμ στα 1938, η ταινία Zer είναι περισσότερο μια γοητευτική ιστορία νόστου, μια περιπλάνηση στο γεωγραφικό και πολιτισμικό χάρτη του τουρκικού Κουρδιστάν, που φέρει τη διακριτική υπενθύμιση των τραγικών γεγονότων και της σύγχρονης ταραγμένης πολιτικής κατάστασης στην περιοχή.

Η παθιασμένη σχέση σινεμά και λογοτεχνίας έδωσε φέτος τροφή για ένα αφιέρωμα γεμάτο καθηλωτικές εικόνες και εμπνευσμένα λόγια. Δια χειρός Ορχάν Παμούκ, Ισμαήλ Κανταρέ, Νετζάτι Τζουμαλί, μεταξύ άλλων. Έντεκα αριστουργηματικές βαλκανικές ταινίες ορόσημα που βασίστηκαν σε λογοτεχνικά βιβλία συνέθεσαν το αφιέρωμα Από τις λέξεις στις εικόνες: Βαλκανική Λογοτεχνία και κινηματογράφος. Μνημειώδη λογοτεχνικά έργα που γεννήθηκαν στην ανατολική Μεσόγειο και αποτυπώνουν την ιδιαίτερη πολιτισμική ταυτότητα της περιοχής. Οι εφτά από τις έντεκα ταινίες του αφιερώματος, που επιμελήθηκε ο υπεύθυνος του βαλκανικού προγράμματος Δημήτρης Κερκινός, προβλήθηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Οικογένεια Μορομέτε
Οικογένεια Μορομέτε (μυθιστόρημα του Μαρίν Πρέντα): πριν το ξέσπασμα του Β΄ΠΠ και την έλευση του κομμουνισμού, η αγροτική τάξη πεθαίνει. Το χρονικό αλλαγών που συντάραξαν την Ιστορία, μέσα από τα μάτια μιας οικογένειας που διαλύεται.
Αόρατα Χέρια: Το δικαίωμα στην εργασία και την ελευθερία

Το αφιέρωμα Αόρατα χέρια παρουσιάστηκε με ελεύθερη είσοδο για το κοινό και έδωσε μια διαφορετική, απρόβλεπτη όψη της ανεργίας και της εργασίας. Απέναντι στους ευφάνταστους δείκτες και τις αριθμητικές πράξεις που μετρούν τους ανέργους του κόσμου, το 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης διερεύνησε τις ανθρώπινες επιπτώσεις του φαινομένου που συχνά διαφεύγουν από τις στατιστικές, σαν τον υδράργυρο. Η αυτοδιαχείριση ως απάντηση στην κρίση, η μαγεία του χορού, το χιούμορ και τα ανθρώπινα πάθη, δημιουργούν ένα μείγμα που εξουδετερώνει τα στερεότυπα και απελευθερώνει την πιο αισιόδοξη πλευρά της ανθρώπινης φύσης.

 Έξω - Out
Μια παράξενη Οδύσσεια ξετυλίγεται στο Έξω του Γκιόργκι Κριστόφ (Σλοβακία, Ουγγαρία, Τσεχία).

Πέντε καίριες ταινίες για το δικαίωμα στην εργασία και τη διαφορά της δουλειάς από τη δουλεία. Για την ανεργία, το Arbeit macht frei και την εργατική τάξη που πάει στον παράδεισο. Για το προλεταριάτο και το καινούργιο πρεκαριάτο. Για την ισορροπία ανάμεσα στη συλλογικότητα και την ατομική ευθύνη. Το Αόρατο χέρι (The Invisible Hans) του Ισπανού Νταβίδ Μακιάν, το μιούζικαλ Το εργοστάσιο του τίποτα (The Nothing Factory) του πρωτοεμφανιζόμενου Πορτογάλου Πέντρου Πίνιου, η εμπνευσμένη από τα μιούζικαλ του Ζακ Ντεμί  κομεντί Δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι (Julie and the Shoe Factory), Έξω (Out) του Γκιόργκι Κριστόφ και Με λένε Σβέτα (Sveta) της Ζάνα Ισαμπάγιεβα κέρδισαν τις εντυπώσεις του κοινού, αποτελόντας μια κλήση αφύπνισης μέσα στις άνισες κοινωνίες μας.

«Οτιδήποτε πραγματικά σπουδαίο και εμπνευσμένο, έχει δημιουργηθεί από εκείνον που μπορεί να εργαστεί ελεύθερος»

Άλμπερτ Αϊνστάιν

Δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι - Julie and the Shoe Factory
Η ταινία Δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι των Πολ Καλορί και Κοστιά Τεστού (Γαλλία) είναι γεμάτη τραγούδια, έρωτα, άρωμα γυναίκας, αλληλεγγύη και… παπούτσια.
Αφιερώματα: δύο τολμηρές γυναίκες, ένας avant-garde αναρχικός και τα «κοινωνικά πειράματα» του Ρούμπεν Έστλουντ

Το 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τίμησε τέσσερα πρόσωπα του κινηματογράφου, προβάλλοντας αφιερώματα για το έργο τους. Έτσι, κεντρική θέση στο φετινό Φεστιβάλ κατείχαν δύο γυναικείες εμβληματικές μορφές της έβδομης τέχνης, η Ίλντικο Ενιέντι με το μοναδικό «παράλληλο βλέμμα»  της και η Άιντα Λουπίνο, που έσπασε τα όρια των φύλων της κινηματογραφικής δημιουργίας στη δεκαετία του ’50. Σ’ ένα άλλο πρόσωπο στο οποίο η διοργάνωση αποδίδει φόρο τιμής είναι ο avant-garde αναρχικός και ποιητής παρτιζάνος Αρμάν Γκατί. Τέλος, η Θεσσαλονίκη τίμησε και αυτή με τη σειρά της τον πρόσφατο βραβευμένο με τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες Ρούμπεν Έστλουντ, τον παρατηρητή των πιο «άβολων» στιγμών της ανθρώπινης κατάστασης στο σινεμά.

Με την καθηλωτική ιστορία αγάπης Η ψυχή και το σώμα (On Body and Soul) της πολυβραβευμένης Ουγγαρέζας Ίλντικο Ενιέντι άνοιξε η αυλαία την Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017 στο Ολύμπιον στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Μαζί της παρασυρθήκαμε στο ονειρικό, σουρεαλιστικό και εκρηκτικό σινεμά της. Όνειρα, μύθοι και θρύλοι συνάντησαν το σήμερα σε ιστορίες αναπάντεχες, συχνά σουρεαλιστικές και ταυτόχρονα καθημερινές. Με αυτά τα υλικά, η Ενιέντι, χτίζει έναν κόσμο ευαίσθητο κι αινιγματικό που συνεπαίρνει το θεατή. Είναι από τις πιο δυνατές γυναικείες φωνές του σύγχρονου ευρωπαϊκού σινεμά. Διαγράφοντας μια συναρπαστική πορεία από την avant-garde καλλιτεχνική σκηνή του ’70, στα κορυφαία φεστιβάλ του κόσμου.

«Ίσως αυτή είναι η πιο υπέροχη ανθρώπινη εμπειρία: το να νιώθεις ότι σε καταλαβαίνουν οι άλλοι. Ότι είσαι μέρος της ανθρωπότητας, ότι δεν είσαι μόνος».

  – Ίλντικο Ενιέντι

Ίλντικο Ενιέντι
Η Ίλντικο Ενιέντι στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Η Άιντα Λουπίνο, η δεύτερη τολμηρή γυναίκα δημιουργός των φετινών αφιερωμάτων, έσπασε πρώτη τα ταμπού στο ανδροκρατούμενο Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’50. Ο Μάρτιν Σκορσέζε έχει εκφράσει την αγάπη του για την Λουπίνο. «Οι ταινίες της είναι υπέροχα έργα δωματίου, με θέματα προκλητικά, κι ένα καθαρό στυλ, σχεδόν σαν ντοκιμαντέρ, ένα μοναδικό επίτευγμα στο αμερικανικό σινεμά». Η Άιντα Λουπίνο ή αλλιώς «μητέρα», όπως επιθυμούσε να την αποκαλούν στα ανδροκρατούμενα πλατό του ‘50, ήταν μια γυναίκα ατρόμητη. Υπέγραψε ανεξάρτητες ταινίες για θέματα ταμπού, όπως ο βιασμός, η διγαμία και το ακραίο έγκλημα, που την έφερναν συχνά σε αντιπαράθεση με τους περιορισμούς του κώδικα Χέιζ.

Το σινεμά της άλλαξε τους όρους του κοινωνικού μελοδράματος και φλέρταρε με τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου. Στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, προβλήθηκαν τέσσερις ταινίες της: Ποτέ μη φοβηθείς (Never Fear), Οργή (Outrage). Ο δίγαμος (The Bigamist) και Ο δολοφόνος της λεωφόρου (The Hitch-Hiker).

Άιντα Λουπίνο - Ida Lupino
Η αφήγηση της Άιντα Λουπίνο είναι ξεκάθαρα προσανατολισμένη στην κοινωνία, τα συστήματα αξιών και τις ανθρώπινες προκαταλήψεις.

«Αφετηρία μου είναι η θέση ότι κάθε άνθρωπος είναι ένας ήλιος. Προφανώς δεν είναι όλοι ίδιοι. Κάποιοι ήλιοι έχουν χάσει τη λάμψη τους. Όμως πάντα απομένει ένα φως, πάντα, όποιος κι αν είναι ο καθένας», στοχάζεται ο Αρμάν Γκατί.

Ποιητής, δημοσιογράφος, σκηνοθέτης του κινηματογράφου και, κυρίως, δραματουργός που απέρριψε το αστικό θέατρο υιοθετώντας  έναν προσωπικό κώδικα δημιουργίας. Πληθωρική προσωπικότητα των γραμμάτων και των τεχνών, συνεργάτης κορυφαίων δημιουργών του σινεμά και του θεάτρου, όπως ο Κρις Μαρκέρ, ο Πιερ Μπουλέζ κι ο Ζαν Βιλάρ, αλλά και συνομιλητής του Μάο Τσετούγκ και του Ερνέστο Γκεβάρα. Ο Γκατί έζησε και δημιούργησε στα άκρα. Συνεπής στην πολιτική του σκέψη και δράση. Στην πολυετή καλλιτεχνική του διαδρομή, αφιερώθηκε κυρίως στο θέατρο, δουλεύοντας κατά βάση με ερασιτέχνες από τις τάξεις των κοινωνικά αποκλεισμένων. Μετανάστες, τοξικομανείς, ανέργους και φυλακισμένους.

Η ασυμβίβαστη, γεμάτη φλόγα ματιά του Αρμάν Γκατί μαζί με το ιδεολογικό του οπλοστάσιο διαπερνούν και τις τέσσερις εμβληματικές ταινίες του, που παρουσιάστηκαν στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Έγκλειστοι  (1961), Ο άλλος Χριστόφορος (1963), Το πέρασμα του Έβρου (1969) και Είχαμε όλοι ονόματα δέντρων (1983).

Αρμάν Γκατί / Armand Gatti
Τον σπουδαίο, παθιασμένο διανοητή του 20ου αιώνα Αρμάν Γκατί, τίμησε το 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης μέσα από ένα σπάνιο αφιέρωμα που εστιάζει στο κινηματογραφικό του έργο.

Ο Ρούμπεν Έστλουντ ήταν ο επίτιμος καλεσμένος του 58ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η διοργάνωση παρουσίασε ένα αναδρομικό αφιέρωμα στο έργο του 43χρονου Σουηδού, ο οποίος βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για να συζητήσει τις ταινίες του με το κοινό. Ο Ρούμπεν Έστλουντ είναι ένας χρονικογράφος της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Οι ταινίες του προσεγγίζουν το αίσθημα μιας «ψυχολογικής μελέτης», ενός «κοινωνικού πειράματος». Οι ήρωές του είναι γεμάτοι ψεγάδια, παθιασμένοι, αναποφάσιστοι, ανθρώπινοι. Τους βάζει αντιμέτωπους με οριακές καταστάσεις και με τις πιο κρυφές τους αδυναμίες. Όπως επισημαίνει και ο ίδιος, «μου αρέσει να γδύνω τους ανθρώπους που ντύνονται με τις συμβάσεις τους». Στο έργο του διακρίνονται επιρροές από Iνγκμαρ Μπέργκμαν, Λουίς Μπουνιουέλ, Λαρς φον Τρίερ και Ρόι Aντερσον. Επίσης, στις ταινίες του κάνει χρήση του Photoshop και άλλων μορφών λογισμικού επεξεργασίας εικόνας.

Ruben Östlund - Ρούμπεν Έστλουντ 2
Ο σκηνοθέτης Ρούμπεν Έστλουντ, γνωστός για το οξύ χιούμορ, το απελευθερωμένο από ψευδαισθήσεις βλέμμα και την απεικόνιση της ανθρώπινης κοινωνικής συμπεριφοράς.

Το Τετράγωνο (The Square) πρόκειται για την πρόσφατη ταινία του νεαρού δημιουργού, που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα το 2017 στο Φεστιβάλ των Καννών. Αποτελεί μια τολμηρή σάτιρα με ήρωα έναν επιμελητή σε ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης. Με την τελευταία του έκθεση «Το Τετράγωνο» προσκαλεί το κοινό σε μια διαδραστική εγκατάσταση που ενισχύει τον αλτρουϊσμό. Ξαφνικά κλέβουν το κινητό του και όλο το façade της καθωσπρέπει ευγένειας καταρρέει, αποκαλύπτοντας την άγρια σκοτεινή πλευρά του. Αλλές ταινίες του που προβλήθηκαν στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι η Ανωτέρα βία (Force Majeure), Play, Ακούσια (Involuntary), Μογγόλος Κιθαριστής (Guitar Mongoloid).

Ruben Östlund - Ρούμπεν Έστλουντ
O Ρούμπεν Εστλουντ στη Θεσααλονίκη στην παρουσίαση της ταινίας του Το Τετράγωνο/ The Square στα πλαίσια του 58ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Προτάσεις για τις ταινίες του 2017

Το Artic.gr προτείνει δεκαεφτά ταινίες από το 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Οι προτάσεις προέρχονται  μόνο από παραγωγές του έτους 2017 και όχι από παλαιότερες χρονολογικά ταινίες που προβλήθηκαν στα πλαίσια του 58ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

  • Κτήνος | Beast
  • Για την οικογένεια | Closeness
  • Lucky
  • Χωρίς όνομα, χωρίς υπογραφή | No Date, No Signature
  • Κοράκια | Ravens
  • Winter Brothers
  • Δεν είμαι μάγισσα | I am Not a Witch
  • Κάτω από το δέντρο | Under the Tree
  • Η πληγή | The Wound
  • Το αόρατο χέρι | The Invisible Hand
  • 1945
  • Η ψυχή και το σώμα | On Body and Soul
  • Μυστικό Συστατικό | Secret Ingredient
  • Τσάρλεστον | Charleston
  • Σπόρος | Grain
  • Zer
  • Το Τετράγωνο | The Square
58o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
TIFF58: 58o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

 

Προηγούμενο άρθροHeisenberg και η απροσδιοριστία των σχέσεων στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Επόμενο άρθροΑπονομή των βραβείων «Διδώ Σωτηρίου» και «Δαίδαλος» από την Εταιρεία Συγγραφέων