Πίσω στην Αθήνα λοιπόν. Οι διαπιστεύσεις θα μπουν στο συρτάρι και ο καθένας θα συνεχίσει την ρουτίνα που άφησε πίσω του για τον πυρετό του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Είδαμε πολλές ταινίες, γνωρίσαμε πολλούς ανθρώπους και ανταλλάξαμε ενδιαφέρουσες ιδέες. Προτού όμως κλείσει αυτό το κεφάλαιο ετοιμάσαμε για σας ένα μικρό αφιέρωμα που ίσως σας παρακινήσει να παραβρεθείτε στο επόμενο Φεστιβάλ που θα διοργανωθεί.
1. Ενημέρωση στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ
Καθώς το ντοκιμαντέρ ακροβατεί ανάμεσα στον κινηματογράφο και τη δημοσιογραφία, ένα τέτοιο Φεστιβάλ εμπεριέχει έντονα το στοιχείο της ενημέρωσης. Γνωρίζατε ότι οι απαγορεύσεις υιοθεσιών στη Ρωσία από Αμερικάνους θετούς γονείς συνδέεται με το θάνατο του Sergei Magnitsky; ; Ή ότι στην Κίνα υπάρχει που ονομάζεται ‘’White Monkey Festival’’; Γνωρίζατε σε βάθος το έργο του I.F Stone; Ή ότι ο κινηματογράφος έχει τον δικό του Stephen Hawking (σ.σ. Simon Fitzmaurice); Πόσες φορές είχατε την ευκαιρία να ακούσετε και να παρακολουθήσετε τα έθιμα και τις απόψεις της φυλής των Ινουίτ; Όλα αυτά και πολλά ακόμα μάθαμε στο 19ο ΦΝΘ.
2. Δημιουργικότητα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ
Documentary is Art καταλήγει ένα από τα διαφημιστικά σποτάκια του φεστιβάλ. Πράγματι εκεί βρίσκεται η ομορφιά του ντοκιμαντέρ. Όχι μόνο να καταγράφει κανείς την πραγματικότητα όπως ένα δελτίο ειδήσεων. Αλλά να το κάνει με τέτοιο τρόπο ώστε ο θεατής να αντλεί την ίδια αισθητική απόλαυση που θα αντλούσε από μια ταινία μυθοπλασίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Safari του Ulrich Seidl. Η διαφθορά των κυνηγών ζώων που βρίσκονται υπό εξαφάνιση παρουσιάζεται σε όλο της το μεγαλείο σε ένα ντοκιμαντέρ που αγχώνει και κινητοποιεί το θεατή. Δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε το σκηνοθετικό ταλέντο του Ulrich Seidl. Σκηνοθετική μαεστρία εμφανίζεται και στο ντοκιμαντέρ «Το μαγικό δάσος της Κάισα» της Katja Gauriloff. Εδώ ο θεατής χάνεται σε μια εσωτερική συγκινητική περιπλάνηση μιας διαφορετικής και συνάμα μαγικής παράδοσης.
3. Διασκέδαση στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ
Κάποια στιγμή βέβαια οι προβολές τελειώνουν. Όταν οι πόρτες των αιθουσών κλειδώσουν, το Φεστιβάλ συνεχίζεται με έναν διαφορετικό τρόπο. Τα Φεστιβαλικά πάρτι κάθε φορά γίνονται σε άλλο μαγαζί της Θεσσαλονίκης. Πάντα παρούσα η μπύρα Fischer, χορηγός βραβείων κοινού του Φεστιβάλ, η οποία μάλιστα διανέμεται και δωρεάν με την επίδειξη διαπίστευσης. Εκτός όμως από τη νυχτερινή διασκέδαση, όποιος θέλει μπορεί να συμμετάσχει και σε ξεναγήσεις οργανωμένες από το Φεστιβάλ. Προσωπικά είχα την τύχη να παραβρεθώ σε μία από αυτές. Και όχι δεν περπατάγαμε γύρω γύρω στη Θεσσαλονίκη, αντίθετα πήγαμε με πούλμαν μέχρι τους πρόποδες του Ολύμπου, στον αρχαιολογικό χώρο Δίον. Από το μαγικό δάσος της Κάισα στο μαγικό δάσος του Δίον, δημοσιογράφοι, σκηνοθέτες, παραγωγοί, όλοι αποποιούνται για λίγο τη φεστιβαλική τους ταυτότητα και μετατρέπονται σε τουριστικό group. Καθώς το Φεστιβάλ πέρα από τη καλοπέραση εμπεριέχει και αρκετή κούραση, τέτοιες εκδρομές είναι απαραίτητες για όλους.
Συνολικά τα Φεστιβάλ είναι χρήσιμα τόσο στον χώρο του κινηματογράφου, όσο και στον χώρο του ντοκιμαντέρ διότι λειτουργούν ως κοιτίδες πολιτισμού. Επίσης δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το εμπορικό κομμάτι. Οι δημιουργοί δουλεύουν σκληρά για ένα όμορφο αποτέλεσμα και το να πάρει διανομή το ντοκιμαντέρ τους είναι από μόνο του μια ανταμοιβή. Θεατές και παραγωγοί έχουν την δυνατότητα να ανακαλύψουν νέους σκηνοθέτες που μπορεί διαφορετικά να μην συναντούσαν. Καταλήγοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τέτοια Φεστιβάλ λειτουργούν ως κινητήριος μοχλός δίνοντας νέα πνοή στο πεδίο του ντοκιμαντέρ. Ραντεβού λοιπόν στο 20ο ΦΝΘ!
